ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ :
giweather joomla module
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024 - 5:32:52μ.μ.
13
Απριλίου

Η αγωνία στη Γεσθημανή - Άρθρο της Κατερίνας Ραμανδάνη

Κατηγορία Άρθρα - Απόψεις

Οι μέρες που ζούμε, οι μέρες που περιμένουμε σαν χριστιανοί, μας προσκαλούν, αφήνοντας για λίγο στο περιθώριο τα θέματα «του αιώνος τούτου», να βηματίσουμε ευλαβικά στο μονοπάτι, που το έλουσε με τον ιδρώτα και το αίμα του ο Υιός του Θεού.

katerina ramdankiΔειλά, ευλαβικά, θα τολμήσουμε να συντροφεύσουμε τη μικρή ομάδα, τον Διδάσκαλο με τους έντεκα μαθητές. Ο δωδέκατος μαθητής παίρνει άλλο δρόμο, το δρόμο της προδοσίας. Δεν είναι συνηθισμένη πορεία αυτή. Το βλέμμα του Διδασκάλου είναι παράξενο, σαν να βλέπει κάπου μακριά, οι λέξεις μετρημένες, μόλις βγαίνουν απ’ τα χείλη Του. Οι μαθητές περπατούν μηχανικά σαν να προχωρούν στο άγνωστο, αιχμάλωτοι κάποιου μυστηρίου, κάποιας αόρατης κι ακατανίκητης δύναμης. Με πόδια βαριά, με καρδιές σφιγμένες, με λυγμούς έτοιμους να ορμήσουν στα μάτια τους, πνιγμένοι στα θεόρατα κύματα του φόβου και της λύπης. Κάποτε φτάνουν, αφάνταστα κουρασμένοι σαν να είχαν περπατήσει μερόνυχτα και «βεβαρημένοι από της λύπης».
    

Ο Κύριος αφήνει κάπου τους οκτώ μαθητές και παίρνει κοντά του τους τρεις μόνο, προχωρεί λίγα βήματα αμίλητος κι αφήνει κι αυτούς. Περπάτησε ολομόναχος λίγα μέτρα ακόμη. Ξαφνικά τον βλέπουν να πέφτει με το πρόσωπο στη γη και με πρωτόγνωρη φωνή λέει στον Ουράνιο Πατέρα του: «Πατέρα μου, αν είναι δυνατόν, πάρε από εμένα το πικρό αυτό ποτήρι». Δεν πρόφθασε ν’αποτελειώσει αυτό το λόγο κι ακούστηκε στη σιωπηλή νύχτα απ’ τ’ άγια Του χείλη μια δεύτερη κραυγή: «Όμως όχι όπως εγώ θέλω, αλλά όπως εσύ». Κι η αγωνία Του καθώς προσευχόταν ήταν τόσο μεγάλη, ώστε «εγένετο ο ιδρώς αυτού ωσεί θρόμβοι αίματος καταβαίνοντες επί την γην». Παράξενα λόγια… Τόση οδύνη, τόσος πόνος, τόση αγωνία! Άραγε γιατί; Ο Παντοδύναμος Υιός του Θεού κρατάει στα χέρια του ένα πικρό, φαρμακερό ποτήρι. Τη δύναμή Του αυτή τη φανερώνει στον Πέτρο λέγοντας σχεδόν αμέσως: «Νομίζεις πως δεν μπορώ ακόμη να παρακαλέσω τον Πατέρα μου και να με στείλει για βοήθεια περισσότερες από δώδεκα λεγεώνες αγγέλων»; Αλλά η αγωνία και ο πόνος του Χριστού μας έχουν διαφορετικό νόημα, αποτελούν μια αποκάλυψη, που η εκκλησία μας τη ζει και την ερμηνεύει με αυτή τη δοξολογητική έκφραση: «Έπαθες ως άνθρωπος και εκουσίως υπέμεινας σταυρόν».
    

«Έτσι, η αγωνία στη Γεθσημανή καταλήγει να είναι η προσωπική μας αγωνία. Η αγωνία της ανθρωπιάς μας και της απανθρωπιάς, του γένους μας ο πόνος. Και ταυτόχρονα η λαχτάρα μας για λύτρωση. Αφήστε κατά μέρος όλα όσα εντυπωσιάζουν τη σύγχρονη ζωή. Ανοίξτε σ’ αυτή τη σύντομη ώρα του στοχασμού ένα μικρό διάλογο με την ύπαρξή σας, με τη πανομοιότυπη ύπαρξή μας. Αμέσως, θα μπείτε στο συγκλονιστικό προβληματισμό. Στα κατάπληκτα μάτια σας θα προβάλει η αδυναμία μας, η πνευματική και ηθική φθορά, η αρρώστια του κακού που βόσκει μέσα μας, η θλίψη της ενοχής και ο φόβος του θανάτου. Η Γεθσημανή, η λύπη του Ιησού, το ποτήριο, η προσευχή.

 

Η πιο περιεκτική σύνοψη της ανθρώπινης υπάρξεως. Το προοίμιο της ευλογημένης ιστορίας της λυτρώσεως. Η εποχή μας δείχνει πως δεν ευκαιρεί να μείνει σ’ αυτή την ιστορία. Είναι γοητευμένη από τα τεχνικά της σχεδιάσματα και απορροφημένη από τις εξερευνήσεις. Δεν έχει χρόνο ασχοληθεί με την αγωνία της Γεθσημανής, αλλά ούτε και με την προσωπική της αγωνία. Και η ανθρώπινη ύπαρξή μας μάς εκδικείται. Μια και δεν δίνουμε την ευκαιρία να αποθέσει το ποτήριο του πόνου και της αγωνίας στα χέρια του Κυρίου για να λυτρωθεί, το κρατάει στα δικά της χέρια. Ρουφάει την οδύνη της αμαρτίας το φόβο του θανάτου, την αγωνία μπροστά στο πνευματικό κενό, τη λύπη και το εσωτερικό κλάμα. Και μόλο που ζει μέσα στις ανέσεις και την ευμάρεια, δεν βρίσκει εσωτερική γαλήνη, δεν έχει τον τρόπο να απαλλαγεί από την πιεστική υπαρξιακή αγωνία. Η εποχή μας δηλαδή εμείς, η γενιά που ζει σ’ όλη την οξύτητα και την τραγικότητα, την υπαρξιακή αγωνία, με σοβαρότητα και αίσθημα ευθύνης πρέπει να βηματίσουμε προς τη Γεθσημανή και να ανοίξουμε κοινωνία στενή κοινωνία μ’ Εκείνον, που πήρε την υπόστασή μας και την έκανε δική του, για να τη λυτρώσει και να την ανακαινίσει.

 «Σ’ ένα μικρό χώρο, οι αληθινά οικουμενικοί προβληματισμοί. Η Γεθσημανή, η γαλήνια περιοχή του όρους των Ελαιών, μετασχηματισμένη σε τεράστια καρδιά, που ενσαρκώνει τις ανησυχίες και τις περιπέτειες της ανθρωπότητας στο σύνολό της. Ελάτε και πάλι να βηματίσουμε διακριτικά στον ιερό αυτό τόπο. Με τα μάτια προσηλωμένα στο πρόσωπο του Ιησού. Με καρδιά ανοιχτή, «ώστε να συλλαμβάνει την αγωνία Του»….. «Η πρώτη σκληρή δοκιμασία προκαλείται από την συμπεριφορά των ίδιων, των αγαπημένων μαθητών».


Αφού ο Κύριος τέλειωσε την προσευχή της οδύνης του, σηκώθηκε και πορεύτηκε προς τους τρείς. Και, τους βλέπει να κοιμούνται…. Δεν κατόρθωσαν να εξοικονομήσουν την απαραίτητη αντοχή, για να αγρυπνήσουν και να συντροφεύσουν με την προσωπική τους αγωνία και τον δυναμικό λόγο της προσευχής τους τον λατρευτό Διδάσκαλο. Σαν πρόκληση και σαν επιτίμηση στη ραθυμία τους ήρθε το παράπονο του Κυρίου: «Έτσι δεν μπορέσατε μια ώρα να είσθε άγρυπνοι μαζί μου;». Η πρόκληση αυτή δεν έφερε αποτέλεσμα. Σε λίγο, μετά από την παράδοσή του στην προσευχή τους βρίσκει ξανά κοιμισμένους. Σιωπηλά απομακρύνεται και συνεχίζει την προσευχή του. Επιστρέφει και τους ξαναβρίσκει κοιμισμένους. Δεν νιώθουν την κρισιμότητα της στιγμής και δεν μετέχουν με τον χτύπο της καρδιάς τους στο πάθος του Κυρίου. Η ώρα έφθασε, οι ένδεκα μαθητές μέσα στη βαριά ομίχλη της ραθυμίας τους δεν στάθηκαν ικανοί να του προσφέρουν συντροφιά και αφοσίωση.


Ενώ τώρα ο άλλος μαθητής, ο Ιούδας, πλησιάζει με δόλιο τρόπο και του δίνει το ύπουλο φιλί της προδοσίας. Το φίλημα του Ιούδα δεν ήταν ανταπόδοση της αγάπης, της αφοσίωσης, και ούτε έδειχνε μια αμεσότητα και μια κοινωνία ανάμεσα στο Διδάσκαλο και στο μαθητή. Ήταν ένα φίλημα καταλυτικό. Γκρέμιζε τις γέφυρες, κατάστρεφε το δεσμό, βεβήλωνε την ιερή σχέση, παράδινε στην ιστορία την πιο τραγική σελίδα της προδοσίας».


Ο ύπνος και η προδοσία. Ο μεγάλος πειρασμός, η ασήκωτη αμαρτία του χριστιανικού κόσμου. Ας μείνουμε λίγο στοχαστικοί με την εμπειρία της Γεθσημανής, ας κοιτάξουμε την ιστορία, το χρονικό των αιώνων που κύλησαν, το χρονικό πιο πολύ της εκρηκτικής εποχής μας. Ο ύπνος και η προδοσία συνθέτουν το πρόβλημα, την αχίλλειο πτέρνα της χριστιανικής παρατάξεως. Φίλοι μου ας μη φοβούμαστε την αυτοκριτική, ας μη διστάζουμε να υψώσουμε φωνή και να δώσουμε μαρτυρία στον σύγχρονο κόσμο για τα σφάλματά μας. «Η Γεθσημανή απλώθηκε, πήρε διαστάσεις αληθινά οικουμενικές. Και η ανησυχία της και η αγωνία της και τα προβλήματά της τοποθετήθηκαν σε επίπεδο καθολικό, έγιναν προβλήματα ολόκληρης της ανθρωπότητας. Σ’ αυτή τη σύγχρονη Γεθσημανή, στον κόσμο μας, ο Ιησούς Χριστός εξακολουθεί να αγωνιά. Αγωνιά για τους ανθρώπους που σκοτώνονται στα θέατρα του πολέμου. Για τους μικρούς αδελφούς του, που πεινούν. Για τις ψυχές, που μελαγχολούν και σηκώνουν το χέρι για να δολοφονήσουν τον ίδιο τον εαυτό τους. Για τις υπάρξεις που πλανώνται χωρίς να ξέρουν που πάνε, και αμαρτάνουν προσβάλλοντας και τον Θεό και την ανθρωπιά τους.


Ο Ιησούς Χριστός αγωνιά και στην Ανατολή και στην Δύση και στον Βορρά και στον Νότο. Χύνει ιδρώτα μέσα στις πολυάνθρωπες πολιτείες μας και στις ερημικές γωνιές του πλανήτη μας. Κι εμείς οι χριστιανοί τι κάνουμε; Είμαστε παραδομένοι στη ραθυμία, έχουμε δοθεί σε έναν ύπνο που δεν μας αφήνει να ’ρθουμε σ’ επαφή με την πραγματικότητα, με τα προβλήματα της σύγχρονης ιστορίας μας, με την αγωνία του Ιησού μας και τον πόνο του. Ο εσωτερικός μας κόσμος δεν συνταράσσεται. Δεν ιδρώνουμε και δεν λυπούμαστε μαζί με τον Εσταυρωμένο. Μέσα στους καπνούς μιας εύκολης ζωής μεθύσαμε και ναρκωθήκαμε, το μάτι της ψυχής μας θόλωσε. Είναι μια τραγική αλήθεια, όμως αλήθεια. Σε μια από τις πιο δύσκολες καμπές της ανθρώπινης ιστορίας ο χριστιανικός κόσμος, οι χριστιανικές ψυχές είναι ναρκωμένες, χωρίς παλμό, χωρίς κίνηση, χωρίς δράση».


«Εμείς που πιστεύουμε πως ανήκουμε στον Ιησού Χριστό συχνά φτάνουμε και σ’ αυτή ακόμη τη πράξη του Ιούδα, στην προδοσία. Με την ασυνέπειά μας, με την επιδίωξη των μικροσυμφερόντων μας, με την τοποθέτηση πάνω απ’ όλα του εγωκεντρισμού μας, Του δίνουμε ένα φίλημα, που τον αφήνει έκθετο στα χλευάσματα και τις κατηγορίες της στρατευμένης αθεΐας. Σταθμίζοντας αυτή την πραγματικότητα και βάζοντας το χέρι στη καρδιά, δεν μπορούμε, παρά να ομολογήσουμε, ότι και η δική μας εποχή και γενιά έχει μερίδιο, και μάλιστα σημαντικό, στον προβληματισμό της Γεθσημανής, στη λύπη και στην αγωνία του Κυρίου μας».


Η Γεθσημανή είναι μια μικρογραφία. Είναι συμπύκνωση της ιστορίας. Απαρτίζει το τεράστιο και ανέκφραστο δράμα της τοποθέτησης του ανθρώπου μπροστά στο Θεό και της στάσεως του Θεού απέναντι στον άνθρωπο. Ένα εξαγριωμένο πλήθος σήμερα ζητάει τη θανάτωση του Θεού με χίλιους τρόπους. Να η απάντηση του Θεανθρώπου: «Θανατώνουμε θεληματικά για σένα». Απλώνουν εδώ κι έναν αιώνα το ανόητο σύνθημα «Ο Θεός είναι νεκρός». Το αποτύπωσαν στα χείλη, σ’ εφήμερα έντυπα, το ανέμισαν σε κεραίες ραδιοφώνων και τηλεοράσεων, έβαψε με ανθρώπινο αίμα αγχόνες και ξίφη, έγινε φροντίδα των καθοδηγητών, έργο των δημίων, φροντίδα των οργάνων του κράτους, του υποχρεωτικού προσανατολισμού στην αθεΐα, συστηματική προπαγάνδα, διωγμός, μορφή μόδας, μηδενιστικής αναζητήσεως και ενός τρόπου ζωής. Η προσπάθεια αυτή να θανατώσουν το Θεό μέσα στις ανθρώπινες καρδιές, να εξαφανίσουν τα ίχνη του από την ιστορία και τη ζωή έφερε και θα φέρνει αυτή την απάντηση του Θεού. Και αυτή είναι η ίδια η απάντηση της Γεθσημανής. Σε μας που ζητάμε το ξεπέρασμα Του, τη θανάτωσή Του, ο Υιός και Λόγος του Θεού απαντάει: «Προχωρώ στον Γολγοθά, στον σταυρό, στον θάνατο… Πάσχω ως άνθρωπος και σώζω ως φιλάνθρωπος τους εις εμέ πιστεύοντας…» Το άνοιγμα της αγάπης, η προσωπική θυσία, το δώρο της λύτρωσης, είναι η αντιπροσφορά του Θεού στην τραγική επιθετικότητά μας, στην προσπάθεια να τον πολεμήσουμε ή να τον αγνοήσουμε». Αποτέλεσμα: Συντρίβεται ο ίδιος ο άνθρωπος και ο ανθρωπισμός, αποκτάει κάποτε την εμπειρία που απέκτησαν οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και ο όχλος μέσα στη Γεθσημανή: «Τι να ζητείτε;… Εγώ ειμί».


Ο ύπνος και η προδοσία! Το μίσος του ανθρώπου και η αγάπη του Θεού. Μια σύνθεση εμπνευσμένου εκκλησιαστικού ποιητή, που την κάνει προσευχή στους υπέροχους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδος:
«Από βλεφάρων, μαθηταί, νυν ύπνον, έφης, Χριστέ, τινάξατε, εν προσευχή δε γρηγορείτε, πειρασμώ μήπως όλυσθε, και μάλιστα Σίμων…».


«Εγείρεσθε, προσεύξασθε, μη τις με αρνήσηται, βλέπων με εν τω σταυρώ..».


Αν αυτά τα λόγια μας συγκινούν, αυτό σημαίνει πως οι λεπίδες του νυσταγμού αρχίζουν να πέφτουν από τα μάτια μας.

 

 

 

 

 

 

 

 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ- ΠΟΙΗΤΡΙΑ

Διαβάστηκε 313 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(3 ψήφοι)

Πολιτιστικο Σωματειο «οι κορυφαιοι»

Ποιοι Ειμαστε

Το mcnews.gr είναι ένα site, που φιλοδοξεί να δώσει στους αναγνώστες του αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση, χωρίς υπερβολές, παραποιήσεις και σκοπιμότητες...

Διαβάστε περισσότερα