Αφού τελείωσε το γυμνάσιο στην Αθήνα, σπούδασε Ιατρική στο Πανεπιστήμιο της πρωτεύουσας και αριστεύσας αναγορεύτηκε Διδάκτορας το 1870. Κατόπιν διετέλεσε εσωτερικός ιατρός της Παθολογικής Πανεπιστημιακής Κλινικής στο Πολιτικό Νοσοκομείο υπό τον καθηγητή Πρετεντέρη. Στη συνέχεια με υποτροφία συνέχισε τις σπουδές του στο Παρίσι, περί την εσωτερική παθολογία στα νοσοκομεία. Εκεί, το 1882 έγινε ευφήμως γνωστός στον ιατρικό κόσμο, και ιδιαίτερα σε Λονδίνο, Βερολίνο και Βιέννη αποσπώντας την εκτίμηση ιατρών και καθηγητών όπως οι Paul Bert, Charcot, Potain και Virchow, δημοσιεύοντας στα γαλλικά επιστημονική πραγματεία "περί της νήσου Ύδρας από ιατρική άποψη", στην οποία εξετάζονταν τα νοσήματα των καταδυομένων σπογγαλιέων, πραγματεία την οποία συμπλήρωσε με άλλη μελέτη επί μίας ειδικής νόσου της παιδικής ηλικίας που απαντάται μόνο στην Ύδρα (καλούμενης τσανάκι) και στις Σπέτσες (καλούμενης πόνος).
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα, το 1883 διορίστηκε Υφηγητής της Γενικής Παθολογίας και Θεραπευτικής στο Εθνικό Πανεπιστήμιο, στο οποίο δίδαξε ως το 1884, ενώ μεγάλους επαίνους είχε λάβει η διατριβή του επί υφηγεσία "περί αιμορραγιών". Εκτός των πρωτότυπων έργων του, είχε μεταφράσει στα ελληνικά την "Ιστορία της Ιατρικής" του Buillet (1884) και τη "Γενική Παθολογία" του Hallopeau (1885).
Το όνομα του όμως έγινε πανελληνίως γνωστό και απέκτησε ευρωπαϊκή φήμη όταν το 1885 αποστάλθηκε από το Βασιλέα Γεώργιο ως ιατρός του φιλέλληνα Αυτοκράτορα της Αβησσυνίας Ιωάννη Β΄, τον οποίο και κούραρε με επιτυχία, αποκτώντας τη συμπάθεια και τη φιλία του Βασιλέως της Σόας Μενελίκ Β΄ και του Χεδίβη Τεουφίκ της Αιγύπτου, στους οποίους προσέφερε τις υπηρεσίες του. Ο Παρίσης ήταν ανώτατος Ταξιάρχης του Αιθιοπικού Τάγματος του Σολομώντος και έφερε τον τιμητικό τίτλο και βαθμό Αβησσυνού στρατηγού (Ρας), τον οποίο, με την ιδιάζουσα στολή του, του είχε επιδώσει ο Αυτοκράτορας Ιωάννης, ο οποίος και τον είχε διορίσει ανώτατο λειτουργό της χώρας σε θέματα υγείας και στην οργάνωση νοσοκομείων. Επανελθών στην Αθήνα μετά από δύο χρόνια (τέλη 1886), δημοσίευσε τα "Αιθιοπικά" (1887), ένα μεγάλης αξίας σύγγραμμα, το οποίο αμέσως μεταφράστηκε στα ιταλικά (Μιλάνο 1888) και συνοπτικά στις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες (ρωσικά, γαλλικά, γερμανικά, αγγλικά), γινόμενος έτσι γνωστός στον ελληνισμό με το τιμητικό προσωνύμιο ο "Αβησσυνός". Μετά δε την επάνοδο του, είχε τιμηθεί με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος (1887), προαχθείς μετά πάροδο μερικών ετών στον Χρυσό για τις υπηρεσίες του στην πατρίδα και την επιστήμη.
Το 1889, ζητώντας παρηγοριά για τον πρόωρο θάνατο της συζύγου του, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κάιρο, εξασκώντας εκεί για 30 περίπου χρόνια το επάγγελμα του με ιδιαίτερη επιτυχία, απολαμβάνοντας την εκτίμηση των ανωτάτων κύκλων της χώρας. Το 1896 διορίστηκε ιατρός της Δάιρας Σανίας του Χεδίβη, ενώ το 1902 ο Χεδίβης Αμπάς Β΄ του απένειμε τον τίτλο του Βέη.
Μέλος διαφόρων επιστημονικών και ιατρικών εταιρειών και σωματείων, τιμηθείς με πλήθος παρασήμων και διακρίσεων, προτιμώντας μονάχα τον ακαδημαϊκό τίτλο του "Διδάκτορα", πέθανε τον Απρίλιο του 1918.
Νίκος Νικηταρίδης
Μελετητής - Συγγραφέας - Αρθρογράφος - Ποιητής
Πηγές: Φ. Όδδης "Ελληνικός Διάκοσμος", Αλεξάνδρεια 1911, σ. 315 – "Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια", Αθήνα 1932, τ. 19, σ. 705 – "Ταχυδρόμος", Αλεξάνδρεια 9-22/4/1918
πηγή: hephaestuswien.com