Κόσμος! Κόσμημα! Ἁρμονία! τί ὑπέροχες λέξεις - ἔννοιες, ἀλήθεια!
Ὁ ἀναχωρητής καθηγητής Δ. Λιαντίνης, στήν «Γέρμα» του, λέγει: «Βλέπω τούς πλανῆτες τοῦ μεγακόσμου νά βαφτίζουν τά στοιχεῖα τοῦ μικροκόσμου. Καί τά στοιχεῖα τοῦ μικροκόσμου νά χτίζουν τούς γαλαξίες τοῦ μεγακόσμου. Ἡ Σελήνη, ἡ Γῆ, ὁ Οὐρανός, ὁ Ποσειδώνας, ὁ Πλούτων. Τό σελήνιο, τό τελλούριο, τό οὐράνιο, τό νεπτούνιο, τό πλουτώνιο…».
Ὁ ἐρευνητής Ν. Λίτσας στήν «Ἱερή Γεωγραφία τῆς Ἑλλάδος», προσθέτει: «Ἐπειδή οἱ ἀρχαῖοι ἐγνώριζαν ὅτι ὁ μικρόκοσμος εἶναι ἀκριβῶς ἀντανάκλαση τοῦ μεγακόσμου, ἀντέγραψαν ἐπί τοῦ ἐδάφους τά ἀστρικά συστήματα καί τούς ἀστερισμούς καί μάλιστα κατ’ ἀριστερόμορφη φορά, ἀκριβῶς γιά νά ἐμφανίζονται ὡς ὀπτικές ἀντανακλάσεις τῆς οὐράνιας πραγματικότητας τῆς γῆς. Ἡ ἱερή Γεωγραφία ἦταν ἄρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν μυστηριακή γνώση τοῦ Σύμπαντος, τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ».
Ὅσοι ἐκ τῶν προγόνων μας ἀσχολοῦνταν μέ τίς θέσεις τῶν διαφόρων γεωγραφικῶν τόπων, λάβαιναν σοβαρά ὑπ’ ὄψη τους τά οὐράνια γεωμετρικά σχήματα καθώς καί τά μεγέθη καί τίς ἀποστάσεις, μᾶς ἐπισημαίνει καί ὁ γεωγράφος Στράβων, «Ὅσοι τόπων ἰδιότητας ἐπιχειροῦσιν, οἰκείων προσάπτονται καί τῶν οὐρανίων καί γεωμετρίας σχήματα καί μεγέθη καί ἀποστήματα». (Β΄Ε, ΙΙΙ,4).
«Τό μέγα ἐν τῶ σμικρῶ ἀνευρίσκεται», καί «τό σμικρόν ἐν τῶ μεγάλω», θά συμπληρώναμε. Ὁ κόσμος τοῦτος ὁ «θαυμαστός καί μέγας», ἔπρεπε νά ὑμνηθῆ καί νά ἐκφραστῆ, μέ μιά ἐξ ἴσου θαυμαστή καί μεγίστη σέ νοήματα γλῶσσα-γραφή. Ρέουν οἱ λέξεις οἱ ἑλληνικές, καρδιᾶς καθάριας ἰαχές, εἶναι γραμμές συμβόλων ἄστρων φωτεινές, Κόσμος! ὦ Μέγας κι ὁ μικρός…
Ὁ ἀείμνηστος Ἡλίας Τσατσόμοιρος, στό ἔργο του «Ἱστορία Γενέσεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης», ἀναφέρει: «Ὑπῆρξε λοιπόν ἀνάγκη τοῦ πολιτισμοῦ, ἡ δημιουργία συμβόλων- γραμμάτων ὄχι μόνο χάριν τῆς φωνολογικῆς ὑφῆς τῆς γλώσσας ἀλλά κυρίως χάριν τῆς συνοπτικῆς ἀποδόσεως τῶν ἀνθρωπίνων διανοημάτων».
Εἰκόνες μορφοποιημένων συμβόλων τά ἑλληνικά γράμματα, ἀντανακλούν τό ὑψιπετές τῆς σκέψης τῶν προγόνων μας, ἀρθρώνουν τήν διανόηση καί οἰκοδομοῦν τόν πολιτισμό ἐπί τῆς γῆς. Τά ἔχοντα φωνήν φωνήεντα, ρέουν ὡς ἠχηρά ρυάκια καρδιᾶς, μᾶς ἐξαγνίζουν, μᾶς λυτρώνουν, μᾶς θαμπώνουν…
Τά συν-φωνήεντα (σύμφωνα), σιωπηλά μᾶς ἀποκαλύπτονται μέ τήν σιγαλιά τῶν ἤχων τους, ἀναζητώντας ἐναγωνίως τό συλλαβικό συνταίριασμά τους γιά νά ἀποκτήσουν δύναμη φωνῆς, ν’ ἀκουστοῦν μέσα ἀπ’ τό ζωντανό καί ἠχηρό ζευγάρωμά τους!
Τό ἁπαλό καί τό λεῖο προφέρεται μέ τά γλυκά φωνήματα τῶν συλλαβῶν, σέ ἀντίθεση μέ τό δύσκαμπτο καί τό τραχύ, πού θ’ ἀκουστῆ μέ τά πιό δυσκολοπροφερόμενα συμπλέγματα συμφώνων. Ἡ δυσκολία ἤ ὄχι τῆς προφορᾶς τῶν συλλαβῶν-φωνημάτων τῶν ἑλληνικῶν λέξεων, συμβαδίζει καί μέ τήν ἀνάλογη δυσθυμία ἤ ὄχι, ἡ ὁποία προκαλεῖται μέ τήν συγκινησιακή καί ψυχοσυναισθηματική μας φόρτιση...
Τό ἀποτέλεσμα αὐτό θά τό δοῦμε νά συμβαίνει πιστότερα στόν καθαρά ποιητικό λόγο, ὅπου ἐκεῖ ἡ ἀποφυγή τῶν ἔτσι κι ἀλλοιῶς δυσκολοπροφερομένων συμπλεγμάτων, εἶναι σχεδόν γενικός κανόνας.
Ἡ τέλεια λεπτομερής καί ἀκροθιγής συνταύτιση τῆς φωνητικῆς καί τῆς ἐννοιολογικῆς φιλοσοφικῆς ἀπόδοσης τῶν λέξεων τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, εἶναι προφανής καί μιά γλυκειά τέρψη μᾶς κατακλύζει στό ἄκουσμα τῆς κάθε συλλαβικῆς της ἀνασεμιᾶς… «Γλῶσσα ἐστί μίμημα, φωνή, ἐκείνου ὅ μιμεῖται». Πλάτων.
Ἔτσι ὁ σοφός πρόγονος, ὁ ἔλλογος ὀνοματοθέτης, σχημάτισε γιά τό καθένα ἀπό τά γράμματα καί γνώρισμα καί ὄνομα συγχρόνως, καθιστώντας τήν ἑλληνίδα φωνή-γραφή, κιβωτό μνήμης τῆς φωσφόρου γνώσης του παρελθόντος. Οἱ ὑγροί φθόγγοι, ἐκφράζουν κάτι τό «τό λεῖον, τό λιπαρόν, τό ὁλισθαίνειν καί τό κολλῶδες».
Τό Α δηλώνει «μήκει καί τῶ μεγάλω», ἐνῶ τό Ι «πρός τά λεπτά πάντα, τό ἰέναι καί τό ἵεσθαι». Τά σύμφωνα Ψ, Ζ, Σ, καί Φ, ἐκφράζουν «τό ψυχρόν, τό ζέον καί τό σείεσθαι» καθώς ἐπίσης καί «τό φυσῶδες μιμῆται». Τό Δ καί τό Τ «φαίνεται ἡγήσασθαι πρός τήν μίμησιν τοῦ δεσμοῦ καί τῆς στάσεως», στό ἔργο τοῦ Πλάτωνος, «Κρατύλος, 427».
Γι’ αὐτή καί μόνο τήν «μελίφθογγον κρᾶσιν» τῆς συλλαβικῆς δομῆς τῆς γλώσσας τῆς ἑλληνικῆς, διασώζεται ὅτι ἀκόμα καί ὁ φιλόσοφος Δημόκριτος συνέγραψε ὁλόκληρη πραγματεία, «περί εὐφώνων καί δυσφώνων γραμμάτων».
Μορφοποιημένες εἰκόνες μνήμης λοιπόν τά ἑλληνικά γράμματα, ἄλλοτε ψιθυριστά κι ἄλλοτε ἠχηρά, μά πάντοτε ὅμως συλλαβιστά κι ἁρμονικά, πορεύονται στόν χρόνο… Ἡ συλλαβική δομή καθιστᾶ τόν ἑλληνικό λόγο μοναδικό στήν σύλληψή του, καί τοῦ προσδίδει ἀναντικατάστατες ἀναλυτικο-συνθετικές ἰδιότητες. Καί οἱ σωτήριες αὐτές μαθηματικές ἀναλυτικοσυνθετικές ἰδιότητες τῆς μορφογένεσής του, συνεπάγονται ἀβίαστα καί τίς ἀντίστοιχες ἀναλυτικοσυνθετικές νοητικές λειτουργίες.
Κι αὐτή ἀκριβῶς ἡ μαθηματική δομή του, εἶναι ἐκείνη ἡ ὁποία καθιστᾶ τήν ἐκμάθηση τῆς ὀρθῆς διδαχῆς του, ὡς τήν ὑψίστη πνευματική ἄσκηση! Γιατί οἱ ἐκπηγάζουσες μοναδικές θεραπευτικές ἐπιδράσεις τοῦ λόγου τοῦ ἑλληνικοῦ, συμβάλλουν τά μέγιστα στήν ὄξυνση καί στήν διεύρυνση τῶν νοητικῶν λειτουργιῶν… Οἰ ἠχοκυματικές ἀποκαθαρτήριες «θεραπευτικές» ἐπιδράσεις τῆς προσωδιακῆς του ἐκφορᾶς, μαζύ μέ τήν ἀναλυτικοσυνθετική συλλαβική δομή του, συντελοῦν στήν πλέρια ψυχοσυναισθηματική καί πνευματική ἀνέλιξη τοῦ νοήμονος ἀνθρώπου. Ἡ ὀρθή διδαχή τῆς συντακτικῆς δομῆς, τοῦ πολυτονισμοῦ καί κατ’ ἐπέκταση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, ἀποτελεῖ τήν καλύτερη πνευματική ἄσκηση, ἐνῶ ἀντιθέτως ἡ λαθεμένη σταδιακή ἀπονεύρωσή τους, εἶναι μέγα ἐθνικό ὁλίσθημα. Ἡ ὑπεραπλούστευση τῆς διδασκαλίας τῆς μητρικῆς γλώσσας τῶν παιδιῶν, συνεπάγεται καί τήν ὑπεραπλούστευση τῶν νοητικῶν τους ἐγκεφαλικῶν διεργασιῶν, μέ ἀνεπανόρθωτα ἀποτελέσματα στό λογισμό τους. Γιατί ὑπερτονίζουμε ἡ γλῶσσα καί ἡ σκέψη εἶναι ἀλληλένδετες «διάνοια καί γλῶττα ταὐτόν», καί ἡ γλωσσική ἔκφραση ἀντανακλᾶ τήν σκέψη καί ἀντιστρόφως, «τό καλέσαν τά πράγματα νοῦς καί διάνοια».
Ὁ ἀπώτερος στόχος κάθε ὁλοκληρωτικοῦ καθεστῶτος εἶναι ἡ ὑποταγή τῆς πλειοψηφίας τῶν πολιτῶν στήν βάσανο τῆς ἡμιμάθειας, μέσω τῆς συστηματικῆς ἐλλειποῦς στέρησης τῆς ἀληθινῆς γνώσης καί τῆς ζωτικῆς γλωσσικῆς της ἔκφρασης. Ἡ «παιδεία» ἐκτρέπεται σέ «ἐκπαίδευση» καί ἡ δημιουργική ἐλευθερία νόησης καί ἔκφρασης, γίνονται στεῖρες καί ἐλεγχόμενες. Ἡ «ὑποδούλωση» καί ἡ «ἠλιθιοποίηση» διά μέσου τῆς ὑπεραπλουστευμένης γλωσσικῆς καί κατ’ ἐπέκταση νοητικῆς ἔκφρασης, μεθοδικά καί ὕπουλα συντελεῖται καί τό χειρότερο πρός χάριν δῆθεν τοῦ «λαϊκοῦ» συμφέροντος…
Τά λόγια ἑνός ἀπό τούς τελευταίους Ἕλληνες φιλοσόφους, τοῦ Κορνήλιου Καστοριάδη, πρός τούς «ἀ-πνευμάτιστους» διαχειριστές τῆς «ἐκπαίδευσης», εἶναι: «Ἄν δέν θέλετε κύριοι τοῦ ὑπουργείου νά κάνετε φωνητική ὁρθογραφία τότε πρέπει νά άφήσετε τούς τόνους καί τά πνεύματα γιατί αὐτοί πού τούς βάλανε ἤξεραν τί ἔκαναν. Δέν ὑπῆρχαν στά ἀρχαῖα Ἑλληνικά γιατί ἀπλούστατα ὑπῆρχαν μέσα στίς ἴδιες τίς λέξεις. Αὐτά τά κτήνη τά τετράποδα πού ἔκαναν αὐτές τίς μεταρυθμίσεις (1976-1982) δέν ξέρουν τί εἶναι γλῶσσα. Ἡ κατάργηση τῶν τόνων καί τῶν πνευμάτων εἶναι ἡ κατάργηση τῆς ὀρθογραφίας, πού τελικά εἶναι ἡ καταστροφή τῆς συνέχειας. Ἤδη τά παιδιά δέν μποροῦν νά καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Έλύτη γιατί αὐτοί εἶναι γεμᾶτοι ἀπό τόν πλοῦτο τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν. Δηλαδή πᾶμε νά καταστρέψουμε ὅτι κτίσαμε. Αὐτή εἶναι ἡ μοίρα τοῦ σύγχρονου Ἑλληνισμοῦ». (Βόλος 1989).
Ἡ ὁλόπλευρη κι ἡ ἀνεμπόδιστη γνώση τῆς μητρικῆς γλώσσας, εἶναι κληρονομιά καί θησαυρός ἀνεκτίμητος, κι εἶναι ἀναφαίρετο δικαίωμα καθενός, σ’ ὁποιαδήποτε κοινωνικοοικονομική τάξη κι ἄν ἀνήκει.
Κανένας Ἕλληνας καί καμιά Ἑλληνίδα, δέν ἐπιτρέπεται νά στερεῖται τῆς κοινωνίας τῆς πατρογονικῆς πνευματικῆς περιουσίας,(περί-οὐσίας), ἡ ὁποία ἀποδεδειγμένα ἀποτελεῖ καί τήν ἐκλεκτότερη πηγή παιδείας, σύμπασας τῆς ἀνθρωπότητας…
Ἰωάννα Κόκλα
Ποιήτρια - Συγγραφέας
