Πράγματι οἱ πρόγονοί μας ὑπῆρξαν ἀποδεδειγμένα οἱ λάτρεις καί οἱ ἐκφραστές τοῦ μέτρου καί τῆς ἁρμονίας, καί τά «σημαίνοντα» διαχρονικά σύμβολα τοῦ λόγου τους, ὑπῆρξαν παράλληλα γράμματα, ἀριθμοί καί μουσικά σημεῖα. Κυρίως δέ ἡ τονικότητα τῆς συλλαβικῆς δομῆς τοῦ λόγου τοῦ ἑλληνικοῦ, εἶναι ἀκριβῶς ἐκεῖνο τό στοιχεῖον πού τοῦ προσδίδει μελωδικότητα, καθιστώντας ἔτσι τήν ἀπόδοσή του, προσωδιακή.
«Ὁ Ἕλλην λόγος, μουσικῆ κεκραμένος», καί «οί Ἕλληνες διά τοῦ λόγου τραγουδοῦν καί διά τοῦ τραγουδιοῦ ὁμιλοῦν».(Ἀριστόξενος).
Ἡ ἐλιξήρια εὐεργετική ἐπίδραση τοῦ παιᾶνα, καταγράφεται ἀκόμη καί σ’ ἕνα πρώϊμο Ἡσιόδειον ἀπόσπασμα: «…ἤ αὐτός Παιήων, ὅς ἁπάντων φάρμακα οἶδεν», δηλ. παρά αὐτός ὁ Παιάνας, ὁ ὁποῖος ἀντιπροσωπεύει τήν ἑλιξήριον ἐπίδραση ὅλων τῶν φαρμάκων. Τό εὔηχον τῆς προσωδιακῆς τονικότητας τῶν ἑλληνικῶν λέξεων, εἶχε ὁδηγήσει καί τόν Λατῖνον ρήτορα Κικέρωνα νά τέρπεται εὐφραινόμενος στό ἄκουσμά τους… Μάλιστα ὁ συγκεκριμένος ρήτορας καταγράφεται πώς ἔτρεχε περιχαρής στίς ἀγορές τῶν Ἑλλήνων, προκειμένου νά τούς ἀκούη νά συνομιλοῦν, διασώζοντας ἔτσι τήν ρήση, ὅτι: «οἱ Ἕλληνες ἐλάλουν ὡς ἀηδόνες».
Ὁ ἀρχέγονος συγκερασμός τῆς εὐκρασίας τῆς πνοῆς, βγαλμένος μέσα ἀπ’ τήν καθάρια Ἰακχαγωγό ψυχή καί τό φωσφόρο Ἀπολλώνειον πνεῦμα, γίνεται ὁ ἀνεμπόδιστος δρόμος τῆς ἀτελεύτητης ποιητικῆς ἔκφρασης τοῦ ἑλληνικοῦ λόγου, καί τόν καθιστᾶ ἀνυπέρβλητο καί μοναδικό…
Ἡ Ἑλληνίδα γλῶσσα-φωνή μέσα ἀπ΄ τήν ἀλήθεια τῆς ρίζας τῆς ἐτυμολογικῆς της ἀποκάλυψης, φανερώνεται μπροστά μας ζωντανή καί ἀκέραιη, Μία καί Ἑνιαία, Συνεχής καἰ Ἀδιαίρετη, Παναιώνια...Στό 28ον Ὀρφικόν ἀποσπασμάτιον, ἀναγράφεται: «ΖΕΥΣ δέ τε πάντων ἐστί θεός, πάντων | τε κεραστής, πνεύμασι συρίζων, φωνῆσιν | τ’ ἠερομίκτοις.»
Ὁ Ζεύς, ὁ ζευγνύων καί ὁ Δια-ζευγνύων τήν ζωή καί τόν θάνατον, εἶναι ὁ συγκεραστής θεός τῶν πάντων, ὁ ἀναμειγνύων τούς συριγμούς τοῦ ἀέρα τῆς φωνῆς, μέ τούς ἀνασασμούς τῶν πνευμάτων.
Ἡ πανάρχαια προγονική συλλογική μνήμη καί συνείδηση, πηγαία ἀναβρυσάζει μέσα ἀπό τήν ἑλληνίδα φωνή καί μᾶς ἐπιτρέπει κι ἐμᾶς σήμερα χιλιάδες χρόνους μετά νά γινόμαστε συμμέτοχοι καί κοινωνοί της, «πνεύμασι συρίττουσα». Κληρονομιά καί θησαυρός ἀνεκτίμητος ἡ ἑλληνίδα λέξη - φωνή, ρέει ἀσταμάτητα πλημμυρισμένη φῶς, ὅπως ὄχι τυχαῖα δηλώνεται καί στ’ ὄνομά της. Γιατί ἡ λέξη φωνή παράγεται ἐκ τῆς ρίζας Φα, ἐξ οὗ καί «φάος» τό Ὁμηρικόν (ἀσυναίρετον), τό ὁποῖο δέν εἶναι ἄλλο ἀπ’ τό Φῶς.
Τό δέ ρῆμα φημί τό ὁποῖο σημαίνει λέγω, εἶναι κι αὐτό προϊόν τῆς ἴδιας ρίζας φα, κοινῆς μετά τοῦ φαίνω, διότι «διά τοῦ λόγου φαίνει τίς τι».
Φάος, φῶς, φωνή, λόγος, ἔρως (από το ρ. λέγω-ἔλεγον-λέξω και ἐρῶ), τί καταπληκτικός ἐτυμολογικός συνδυασμός ἀλήθειας!
Τό συλλογικόν προγονικόν ἀσυνείδητον, κληρονομιά καί θησαυρός ἀνεκτίμητος, ἐξακολουθεῖ νά τρέφη τό πνεῦμα τοῦ νοῦ ἐπί παντός ἐλλόγου «μέροπος» βροτοῦ θνητοῦ, καί ἡ ἑλληνίδα φωνή νά ρέει ἀσταμάτητα πλημμυρισμένη φῶς, ὅπως ὄχι τυχαῖα βεβαίως δηλώνεται καί στ’ ὄνομά της!
Ζείδωρον ποίημα
Ὁ ἀέναος στροβιλισμός
τῆς σπείρας τοῦ λόγιου
ἑρμηνευτοῦ Ἑρμοῦ,
αἴτιον γένεσης τῶν πάντων
στόν ἐπίγειο βίο τῆς ζωῆς τῶν θνητῶν,
μέ τήν πάλλουσα συλλειτουργία
τῆς σεπτῆς μυητικῆς συγκίνησης
τῶν ρυθμικῶν ἀνασασμῶν
τοῦ λόγου τοῦ ἑλληνικοῦ,
ζείδωρον ποίημα γεννοῦν
προϊόν διαχρονικῆς ἀνάστασης
στήν σιωπή τῆς λήθης τοῦ θανάτου,
κι ἀπ’ ἀρχῆς θεμελιώνουν
τήν «σύνοδον» λόγου καί ψυχῆς
πρός τό μέγα Ὅλον,
συμπαντικόν ὁμογενές…
Ἰωάννα Κόκλα
Ποιήτρια -Συγγραφέας
