Χωρίς πλοία να διασχίζουν νύχτες τα κανάλια.

Έτσι θα μιλήσω:
Ρακένδυτος μέσα στην πανοπλία μου.
ΧΩΡΙΣ λόγο.

Είναι οι πρώτοι στίχοι από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Δάγλα Το μαύρο χιόνι, που αρχικά είχε κυκλοφορήσει το 1999 από τις εκδόσεις Ελλέβορος και μόλις ξανακυκλοφόρησε.

«Πρόκειται για μεστά, συμπυκνωμένα ποιήματα βαθιά κι ανατρεπτικά, εξόχως χοϊκά και την ίδια ώρα ανατατικά. Λέξη δεν περισσεύει, ούτε έχουν χρείαν επιπρόσθετων. Είναι αυτά που διαβάζουμε. Ζυγισμένα, μελετημένα, παθιασμένα, αυτόφωτα, βαριά. Ξέρει τι θέλει, πού απευθύνεται. Δε διστάζει να γδάρει την ψυχή του, το είναι του, το πνεύμα του. Ό,τι κουβαλά το εκθέτει...» (απόσπασμα από όσα είπε σε παρουσίαση ο δημοσιογράφος Γ. Σταματόπουλος για τον Γ. Δάγλα).

«Η ποίηση του Γιώργου Δάγλα κυκλοφορεί από στόμα σε στόμα, ωσάν τη χαρμόσυνη την είδηση – ή ως θανατερό μαντάτο. Σαν το παλιό κρασί, στα κερωμένα τα τσουκάλια. Δε θα το βρεις στην κάβα, δε διατίθεται τιμητικά, δεν πωλείται. Δίνεται από χέρι σε χέρι. Μεταλαβιά. Και, μονάχα, στα χέρια και για τη γεύση των μπεκρήδων: του μπεκρή της ζωής, του πότη της στιγμής –του κάθε μέρα– του αδόκητου...» (απόσπασμα από όσα είπε σε παρουσίαση ο ποιητής Φώτης Μότσης για το Γ. Δάγλα).

«Δωρικός, βαθύτατα υπαρξιακός, ανυπάκουος, αποσυνάγωγος και γενναίος, ήδη ένας μύθος, ο ποιητής Γιώργος Δάγλας...» (Ελένη Γκίκα, Έθνος 27.3.2015)