Η αναλαμπή κρατούσε ελάχιστα. Την έσβηνε ο πόνος της πληγής που άνοιξε μέσα του το καλοκαίρι του 1974...
Στα δεκαοχτώ του χρόνια πήρε την απόφαση να φοιτήσει στις Beaux Arts, τη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι... Στη Γαλλία τον βρήκε η δέκατη πέμπτη του Ιούλη 1974. Είχε αφήσει στο χωριό μάνα, αδερφό και τη γειτονοπούλα του την Αντρούλα με την οποία ήταν ερωτευμένοι από παιδιά... βρήκε την κατάσταση όπως του την είχε περιγράψει ένας συνταξιδιώτης του. Στάχτες και μπούρμπερη. Και το σπίτι τους και το σπίτι της Αντρούλας, καταστραμμένα. Ψυχή δεν υπήρχε στην περιοχή να τον πληροφορήσει για την τύχη τους. Πέρασε τρεις ημέρες αγωνίας, ταλαιπωρίας και θλίψης οργώνοντας την περιοχή, άυπνος, νηστικός, απελπισμένος, ώσπου συνάντησε έναν πρώτο του ξάδερφο. Εκείνος του `φερε τα φοβερά μαντάτα.
- Η μάνα σου κατέφυγε πρόσφυγας στη Λεμεσό με άλλους συγγενείς. Ο αδερφός σου, πήρε τα όπλα μόλις χτύπησαν οι Τούρκοι το νησί. Φέρεται αγνοούμενος.
- Και η Αντρούλα; Ρώτησε βραχνά.
Το δάκρυ στο μάγουλο του ξαδέρφου δεν άφηνε καμιά αμφιβολία. Τον άρπαξε απ` το γιακά ο Αντώνης και τον ταρακούνησε ολόκληρο λες κι ο θυμός θα του `φερνε πίσω τη γυναίκα και το παιδί του.
- Και η Αντρούλα; Ούρλιαξε.
Τρίτη, 20μμ 11 Οκτώβρη,
Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα
