Και τι καλό παιδί, τι άγιος άνθρωπος, τι τέλειος γαμπρός, ποια θα είναι η τυχερή, που θα τον κάνει άνδρα της. Και ο καθένας να τον μπάσει στο σπίτι του άφοβα και να του εκμυστηρευτεί τα μυστικά του, καθόσον σε τέτοιους καλούς ανθρώπους μπορείς να τα εκμυστηρεύεσαι όλα, ακόμα και που κρύβεις τα λεφτά και τα χρυσαφικά σου, χωρίς να κινδυνεύεις.
Αααα... παπάα... για τέτοιους αγίους ανθρώπους βάζεις το χέρι σου και στη φωτιά, που λέει ο λόγος. Αλλά μέρα με τη μέρα η γειτονιά άρχισε να γίνεται ανάστατη από τις κλοπές, που ακολούθησαν η μια μετά την άλλη, λες και είχε πέσει επιδημία, γιατί ο Θανασάκης, το άγιο παλικάρι ποια γυναίκα θα το πάρει, που έλεγε και ξανάλεγε η κυρία Σταματικώ, ήξερε πότε λείπανε και πότε όχι οι νοικοκυραίοι από τα σπίτια τους, πόσα είχαν και που έκρυβαν τα τιμαλφή και τα χρήματα τους, καθόσον απόλυτα έμπιστος και άνθρωπος του σπιτιού τους.
Ακούστηκαν ακόμη και κάτι βιασμοί, κάτι αποπλανήσεις ανηλίκων, που τα θύματα τους σιωπούσαν και δεν τολμούσαν να τα βγάλουν στη δημοσιότητα, καθόσον αμέπτων ηθών και δεν ήθελαν να εκτεθούν στην κοινωνία και να γίνουν το ρεζίλι των σκυλιών. Βγήκαν και μερικές βρωμιές, κάτι διαδόσεις, δηλαδή, για μερικούς αξιοπρεπείς κυρίους και κυρίες ότι δήθεν ήταν κλέφτες ή τέλος πάντων ύποπτοι για κλοπές, διαρρήξεις και βιασμούς, που όμως οι άνθρωποι δεν είχαν ιδέα ποιοι τα διέδιδαν και ποιοι τα λέγανε όλα αυτά τα τρομερά σε βάρος τους και πήγαιναν να τρελαθούν από το κακό τους.
Αλλά το σπουδαιότερο, ναι το σπουδαιότερο, ήταν, ότι άρχισαν να σκάνε και μερικά κανόνια στη γειτονιά και να γίνονται τα νοικοκυριά μπάχαλο από τις οβίδες. Έληγαν, δηλαδή, η μια μετά την άλλη οι μεταχρονολογημένες επιταγές, πήγαιναν οι άνθρωποι στην τράπεζα να εισπράξουν από τους προσωπικούς λογαριασμούς του Θανασάκη τα χρήματά τους, αλλά ο θησαυρός άνθρακες. Ούτε κεφάλαιο ούτε τόκοι.
Και νόμιζαν οι δύστυχοι ότι είχαν πιάσει την καλή. Ότι είχαν διπλασιάσει και τριπλασιάσει τα λεφτά τους, όπως γινότανε κάποτε και με τους Θανασάκηδες του χρηματιστηρίου της Αθήνας, με τη διαφορά ότι αυτοί φορούσαν λευκό κολάρο, ενώ ο Θανασάκης θαλασσί. «Και συχώρα με, Θεέ μου, εγώ έβαζα το χέρι μου και στη φωτιά» έλεγε η κυρία Μαλαματένια, που είχε ρευστοποιήσει ακόμα και τα μαλαματένια μαχαιροπίρουνά της για να τα δανείσει στο Θανασάκη με υπερβάλλοντα φυσικά τόκο.
Και αφού τα είδωλα κατοικούσαν στην απέναντι της ιερωσύνης όχθη και το παρόν κατετροπώθη, το μέλλον αλοιώθη η καταγγελία κατάντησε αναγγελία, οι κροκόδειλοι βγήκαν για ψώνια στην αγορά και ψόφησαν από τη δειλία τους, η σελήνη αιώνια θα διαμαρτύρεται και θα διασύρεται η δύστυχη περί την γην, ώσπου κανίβαλος και αυτή μια μέρα θα γενεί. Ακο- λούθησαν οι σταυροί και τα εξαπτέρυγα, αφού η δεξιότητα του Θανασάκη έτρωγε σαν συριανά λουκούμια την αδεξιότητα των θυμάτων του, ο καιρός καλός αλλά ολίγον τι πονηρός και έγκυος, το πολύ πολύ να φέρει καμιά καταιγίδα και να πνιγεί καμιά μαλτέζα γίδα και άντε να βρεις τώρα τα ίχνη του στα ουράνια καντήλια για να αγοράσεις καλαματιανά μαντήλια να σκουπίσεις τα δάκρυα σου και να απολογηθείς στη κυρά σου, ότι κεντρίζεται στο Καματερό η τύχη και ότι πλένεις τα χέρια σου στον Μποδονίφτη με αίμα.
Αλλά αφού δεν έχεις τι άλλο να κάνεις, τους ελιγμούς των πόθων σου κράτα και μόλις περάσεις την Ακράτα, τα δυο ξανθά κεφάλια σου κόψε και στον πιγκουίνο της Αλάσκας λογαριασμό δώσε για τις υποσχέσεις που καρατόμησες, αλλά δεν ετόλμησες να γίνεις υάκινθος και να υποβάλεις μηνύσεις, αλλά προτίμησες να γίνεις Ζάκυνθος. Τώρα ο καθένας μπορούσε να κλάψει ελεύθερα, χωρίς να πληρώνει ΦΠΑ και χωρίς να απειλείται με κυρώσεις, επειδή δεν είχε αποστηθήσει μερικά μα νιάτικα μοιρολόγια, αλλά έλεγε εκείνα τα ηπειρώτικα λόγια, που ούτε τόσο γούστο είχανε, ούτε συγκινούσαν τον εισαγγελέα, όπως εκείνο το «Βασιλικός θα γίνω στο παραθύρι σου... στο παραθύρι σου...».
Αμ’ το άλλο; Έκανε και έρανο, ο αθεόφοβος, για να ιδρύσει ίδρυμα και να περιθάλψει τους Ποντίους, που δεν είχαν δουλειά και σπίτι, ώστε να πάψουν να τραγουδάνε και να χορεύουν, προπάντων να χορεύουν, εκείτο το «Στα ξένα είμαι Έλληνας και στην Ελλάδα ξένος...». Να τους φτιάξουμε σπίτια καλέ και να τους βρούμε μια καλή δουλειά. Δώστε και σεις κάτι, στην ανάγκη πουλήστε το ρολόι σας, το δαχτυλίδι σας, το βραχιόλι σας, ντροπή καλέ να υποφέρουν οι άνθρωποι και να νιώθουνε σαν ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα. Πακιστανοί ή Αλβανοί είναι; Και δώστου να τους λέει ανέκδοτα για τους Ποντίους και να τους κάνει να ξεκαρδίζονται στα γέλια, ώστε σου λέει και μόνο που μας έκανε και γελάσαμε τόσο, αξίζει να δώσουμε και μεις κάτι.
Αχ... και πού να κρύβεται τώρα ο Θανασάκης, σε ποιο μοναστήρι, σε ποια πρωτεύουσα της Ευρώπης ή της Αμερικής και απολαμβάνει τους καρπούς των κόπων του, με τις εξήντα δυο ερήμην καταδίκες του για κλοπές, απάτες, βιασμούς, αποπλανήσεις, συκοφαντικές δυσφημήσεις και δε συμμαζεύεται; Και ο άτιμος έμοιαζε με άγιο, που μόλις είχε αποκαθηλωθεί από το τέμπλο της εκκλησίας ή έστω από το σταυρό του μαρτυρίου.
Πότης Κατράκης
Πεζογράφος-Ποιητής-Στιχουργός
Μέλος της "World Academy of Arts and Culture"
Επίτιμος Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Δικ.Συλλ.Πειραιά
Από το βιβλίο "Διηγήματα και Νουβέλες" - Δεύτερος Τόμος
Εκδόσεις Λεξίτυπον
