ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ :
giweather joomla module
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024 - 3:03:00μ.μ.
07
Οκτωβρίου

FREDERIC MISTRAL - GIOSUE CARDUCCI του Σωτήρη Ε. Γυφτάκη

Κατηγορία Πεζογραφία

FREDERIC MISTRAL

Ο Φρειδερίκος Μιστράλ Γάλλος ποιητής πιότερο γνωστός κι ως προβηγκιανός γεννήθηκε στη Μαγιάν, μια επαρχιακή πόλη, πλάι στις εκβολές του Ροδανού ποταμού, στις 8 του Σεπτέμβρη του 1830. Παιδί  αγροτικής οικογένειας,  ανάλωσε όλη του τη ζωή και την πνευματική του δημιουργία τραγουδώντας και προβάλλοντας την Προβηγκία, έτσι που με τη δική του πείσμονα αγωνιστικότητα έγινε στις μέρες του  η προβηγκιανή διάλεκτος ποιητική και λογοτεχνική γλώσσα.


Σπούδασε νομικά στην πόλη Νιμ.  Ήδη απ΄ τα νεανικά του χρόνια γνωρίστηκε κι έγινε φίλος με τον εκδότη  και στη συνέχεια  δάσκαλό του Γιοσέφ Ρουμανίλ. Το 1854 γίνεται μπροστάρης μιας φιλολογικής κίνησης και δημιουργούν  το Σύνδεσμο «Φελιμπρίζ» κι εκδίδουν περιοδικά κι έντυπα, όπου για τέσσερις  σχεδόν τετραετίες διεύθυνε ο ίδιος ο Μιστράλ. Στόχος του πάντα η πνευματική αναγέννηση της Προβηγκίας με πρώτο μέλημα την καθιέρωση της λογοτεχνικής γλώσσας.

 

Θα συγγράψει τη «Χωριάτικη Εποποιία».


Τρυφερά ειδυλλιακός, διατηρώντας τη ρομαντική του έφεση, στοχεύοντας στην αναγεννητική  επιστροφή των περασμένων εποχών. Τραγούδησε, όσο ελάχιστοι Γάλλοι ποιητές την ύπαιθρο, τις ομορφιές των βουνών, των ποταμών και των πεδιάδων της αγαπημένης του Προβηγκίας, μα και  τους πόνους και καημούς των απλών ανθρώπων. Βαθιά ανθρώπινος και ρεαλιστής στο βάθος, αγαπήθηκε από τους συμπατριώτες του κι εξυμνήθηκε όσο ελάχιστοι, που σε κάποιες περιπτώσεις «Νέο Βιργίλιο» τον αποκάλεσαν. Το «Μιρέγια» είναι από τα γνωστότερα έργα του.

 

Τα σημαντικότερα του έργα είναι: «Τα Χριστούγεννα»,(1867), «Τα Χρυσά Νησιά», «Η Μυρτίλλα», «Τα ποιήματα του Ροδανού». Από το 1880 και για μια δεκαπενταετία περίπου έκδιδε  το «Εθνογραφικό Λεξικό».Το ποιητικό του μυθιστόρημα «Νέρτο» υπήρξε από τα πιότερο επαινεθέντα έργα του. Ακόμη έγραψε και δραματικά έργα, όπως το «Βασίλισσα Ιωάννα»(1890). Εξίσου σημαντικό έργο υπήρξε  και το αυτοβιογραφικό του «Ημερολόγια κι Αφηγήσεις», όπως και το «Οι Αρχές μου». Το 1904 τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ του οποίου το μεγαλύτερο μέρος του χρηματικού ποσού διέθεσε σε προβηγκιανό μουσείο.


Πέθανε πλέρια καταξιωμένος το 1914.

 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ                 

Γαληνεμένη η θάλασσα του πρωινού να λάμπει
Κι από το φως του ήλιου νέα ζωή να παίρνει
Κοιτάχτε φέρνει η άνοιξη τα χελιδόνια
Που πάνω στο Παρθενώνα στεριώνουν τη πρόσκαιρη  ζωή τους
Αθάνατη θεά του Παρθενώνα στείλε το θείο σου σύμβολο
Χυμό ζωής να δώσει στ΄ άγια, τα θεϊκά τ΄ αμπέλια..
Μα αν πρέπει για την Ελλάδα να πεθάνουμε
Άγια είναι η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει...

 

Ανάρια- ανάρια χρυσοδιπλώνεται το κύμα
Κι η άνοιξη είναι εδώ και πάλι, μα εκεί ψηλά
Του Προμηθέα τη καρδιά ξεσκίζει
Το βάρβαρο πουλί, το τρισκατάρατο όρνιο…
Γιε του πελάγους , αντρειωμένε, πάρε με μαζί σου
Στο καράβι μακριά να σκιάξουμε το όρνιο…
Μα , αν πρέπει τη ζήση μας για την Ελλάδα  να  θυσιάσουμε
Ας γίνει τώρα ! Μια φορά κανείς πεθαίνει


Κι ως παίρνουμε των μαραθωνομάχων πια  το δρόμο
Ας πεθάνουμε κι ας  είναι καθήκον ιερό
Κι ας ωσμωθεί το αίμα το δικό μας
Με  εκείνο  του προγόνου μας Λεωνίδα
Κι  ας χρυσωθεί των σταφυλιών  η ρόγα
Ώσπου να  ωριμάσει και κρασί να γίνει…
Μα αν πρέπει τη ζήση μας για την Ελλάδα
Να θυσιάσουμε, άμποτε ας γίνει
Θεία είναι η δάφνη, μια φορά κανείς πεθαίνει.....

 

 


GIOSUE  CARDUCCI


Ο Τζοζούε Καρντούτσι υπήρξε από του μεγαλύτερους ποιητές της Ιταλίας του 19ου αιώνα. Γιος Τοσκανού, γεννήθηκε στο Βαλ ντι Καστέλο της Τοσκάνης στις 27 Ιουλίου το 1835.

 

Οι φιλελεύθερες ιδέες του πατέρα του τον εξανάγκαζαν να αλλάζει διαρκώς τόπους διαμονής, κι εδώ η συμμετοχή του κλήρου δυσκόλευε ακόμη την κατάσταση. Τα βιώματα αυτά εμπότισαν το έργο του. Στα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια ελάχιστα κατάφερε να φοιτήσει σε δημόσιο σχολείο, έτσι μπόρεσε  και με τη βοήθεια της καλλιεργημένης μητέρας του να αυτομορφωθεί.


Ωστόσο κατάφερε να τελειώσει ανθρωπιστικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Πίζας κι εργάστηκε  ως δάσκαλος τα πρώτα  χρόνια κι από τις αρχές της δεκαετίας του 1860 καταφέρνει  να βρει μια θέση καθηγητή της Ιταλικής Λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο της Μπολόνιας.


Το πρώτο του βιβλίο θα εκδώσει στα 22 του χρόνια. Είναι μια ποιητική συλλογή με τίτλο «Ρίμες», όπου εκτυλίσσονται όλα τα παιδικά κι εφηβικά του βιώματα, τα οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει  «θλιβερές ανοίξεις της ζωής του!». Τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής περίτεχνα σονέτα.

 

Την ίδια χρονιά χάνει τον αγαπημένο του αδερφό Ντάντε, ο οποίος αυτοκτονεί και  πριν χρονίσει το κακό, πεθαίνει κι ο  πατέρας του. Την ίδια χρονιά παντρεύεται αποζητώντας  αποκούμπι  για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του. Από κει και πέρα φαίνεται πως η ζωή του χαμογελάει. Η θέση του στο πανεπιστήμιο  τον αναδεικνύει ως έναν από τους σημαντικότερους  καθηγητές στο πανεπιστήμιο της Μπολόνιας. Γαλουχημένος φιλελεύθερος και δημοκράτης από του πατέρα του τις διδαχές θα  υπερασπιστεί με όλες του τις δυνάμεις τις ιδέες της δημοκρατίας, και της ηθικής καταδικάζοντας με βδελυγμία τις αυταρχικές στάσεις του κλήρου απέναντι στους απλούς ανθρώπους. Στο έργο του «Ύμνο στο Σατανά», που θα παρουσιάσει με το ψευδώνυμο Ενότριο Ρομάνο, αφού ως δημόσιος λειτουργός και μάλιστα πανεπιστημιακός θα δημιουργούσε αναστάτωση, είναι έκδηλο το αντικληρικό του πάθος μα και οι πανθεϊστικές του ιδέες.


Πολυγραφότατος μας άφησε  πέρα από τα ποιητικά του έργα, αξιόλογα κριτικά δοκίμια, μελέτες για την ιστορία της Ιταλικής λογοτεχνίας, της ιστορίας της Ιταλίας, μονογραφίες, αλλά και το μεταφραστικό του έργο δεν  υπήρξε λιγότερο αξιοπρόσεχτο, δεδομένου  ότι από τα μαθητικά  του χρόνια , αυτοδίδακτος, είχε  καταφέρει να μάθει καλά Αρχαία Ελληνικά .


Μερικά από τα έργα του είναι τα ακόλουθα: «Λέβια Γκράβια»(1871), «Νέα Ποιήματα»(1872), «Βάρβαρες Ωδές»1877, «Σονέτα»1883, «Νέες   Ρίμες»,1887, «Ρυθμοί και Ρίμες» 1889 κ.ά.


Στο μεγάλο Ιταλό ποιητή η Σουηδική Ακαδημία απένειμε το βραβείο Νόμπελ το 1906. Λίγους μήνες αργότερα (το Φλεβάρη του 1907)  ο βραβευμένος ποιητής εγκατέλειπε τούτο τον κόσμο.

       

                                                         
ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΕΡΙ     

                         

Το χέρι σου το παιδικό
Καθώς το δέντρο άγγιζε
Γίνονταν καταπράσινο
Με άλικους ανθούς

 

Στην απλωσιά της τη κρυφή
Η χλόη ανάβει ελπίδες
Καθώς ορμάει ο θεριστής
Ο μήνας με  το φως του

 

Μα δες, ανθέ που βιάστηκες
Να βγεις και να καείς
Μοιάζεις με τη ζήση μου
Λουλούδι μου στερνό.

 

Μα εσύ μέσα στη μαύρη
Την έρμη γη και κρύα
Ο ήλιος δε σε φτάνει
Αχ πόσο με πονεί

 

 

 ΤΟ  ΒΟΔΙ              

 

Αγαπημένο Βόδι που τόσο ήπια
Τη τεράστια δύναμή σου περιβάλεις
Κι ίδια σαν κάποιο άγαλμα ατάραχο θωρείς
Μπροστά σου το χωράφι, το πράσινο λιβάδι

 

Κι όπως στο βαρύ ζυγό σου ευχάριστα σα σκύβεις
Και στου ανθρώπου τη δούλεψη τόσο υπάκουα πάσχεις
Κι αν υποφέρεις στενάζοντας στρέφεις το βλέμμα σου
Υπομονετικά κι έπειτα σιωπηλά τραβάς

 

Κι από τα σκοτεινά ρουθούνια σου ορμάει φτερωτά
Ωσάν ατμός το πνεύμα σου. Κι ο βουερός σου βρυχηθμός
Πετιέται σαν  ύμνος στα καθάρια αιθέρια

 

Στα ξάστερά σου μάτια καθρεφτίζεται
Η γη η καταπράσινη. Μέσα σου ησυχάζουν
Ο ουρανός σιωπώντας, τα μακρινά λιβάδια

 

 

 

 

 

 

 

 

Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
Συγγραφέας
Από το βιβλίο "ΕΝΟΣ ΑΙΩΝΑ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ"

Διαβάστηκε 361 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)

Πολιτιστικο Σωματειο «οι κορυφαιοι»

Ποιοι Ειμαστε

Το mcnews.gr είναι ένα site, που φιλοδοξεί να δώσει στους αναγνώστες του αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση, χωρίς υπερβολές, παραποιήσεις και σκοπιμότητες...

Διαβάστε περισσότερα