Σπούδασε κλασική φιλολογία και νωρίς καταπιάστηκε με το γράψιμο. Από τα ιστορικά του μυθιστορήματα τα περισσότερο γνωστά είναι η Μαντάμ Μποβαρύ, Σαλαμπώ, Μπουβάρ και Πυσσέ.
Στα ρομαντικά-αισθηματικά του μπορεί κανείς να κατατάξει την Ανατροφή, ενώ στα ευθυμογραφικά του Ο Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου.Ο Φλομπέρ έγραψε αρκετά διηγήματα, αλλά και τα ταξιδιωτικά του αφηγήματα υπήρξαν σημαντικά μνημεία έντεχνου λόγου, πρωτοποριακά για την εποχή του. Εκείνο το έργο του όμως που κύρια τον χαρακτηρίζει, είναι η τετράτομη: Αλληλογραφία του, η οποία έχει ιστορική σημασία. Περιέχει όλη την αλληλογραφία του με την πασίγνωστη για τους ερωτικούς της δεσμούς, Γεωργία Σάνδη, την Λουΐζα Κολέτ και άλλων λιγότερο γνωστών του ερωτικών δεσμών, ακόμη και την αλληλογραφία του με τη μητέρα του. Ο Φλομπέρ πέθανε το 1880.
Οι σχέσεις του με την πανέξυπνη κι ωραία Λουΐζα Κολέτ ξεκίνησαν από το 1846 ως το 1853. Ένας υπέροχος έρωτας, που αντανακλάται στα μακρά αλληλογραφία τους. Η Κολέτ είχε μπει στο πνευματικό κύκλο του Παρισιού από μικρή ηλικία και είχε σαγηνέψει αρκετούς, αλλά και πολλοί την είχαν κακολογήσει και μεταξύ των πρώτων ο Βίκτωρ Ουγκώ και ο Αλφρέ ντε Μυσσέ!
(Επιστολή του Γκ. Φλομπέρ προς την Λουΐζα Κολέτ )
«...Από τότε που συμφωνήσαμε να αγαπιόμαστε, αναρωτιέσαι γιατί συγκρατιέμαι να κάνω χρήση της λέξης για πάντα. Γιατί;
Γιατί μαντεύω τι θα μας φέρει το μέλλον, γιατί διαρκώς μπροστά μου βρίσκεται το αντιφατικό. Ποτέ θε θα μπορούσα να ιδώ ένα παιδί μπροστά μου και να μη πάει η σκέψη μου συγχρόνως, στο ότι αυτό το παιδί κάποτε θα γεράσει, ποτέ δεν είδα μια κούνια και να μη σκέφτηκα τον θάνατο!!
Η θέα μιας γυμνής γυναίκας με ωθεί στην σκέψη πάνω από την σάρκα της. Είναι φοβερό αυτό, αλλά είναι αληθινό. Οι κωμωδίες μου φέρνουν θλιβές εικόνες, ενώ οι τραγωδίες ελάχιστα με αγγίζουν.
Κλαίω συχνότερα στα εσώτερα της ψυχής μου, από τα μάτια δάκρυα να βρέχουν...Ένα βιβλίο με συνταράζει περισσότερο από ένα φοβερά δυσάρεστο ή το αντίθετο, ευχάριστο γεγονός. Όσο είχα την οικογένειά μου, ευχόμουν κάποιες φορές να μην την είχα καλύτερα, να ήμουν ελεύθερος και να ταξίδευα στην Κίνα, ας πούμε και γενικότερα στην άγρια Φύση. Τώρα που δεν την έχω, θλίβομαι πολύ και κλείνομαι στους τέσσερις τοίχους.
Άλλος θα είτανε περήφανος για την αγάπη που μου δωρίζεις. Η ματαιότητά του θα ευφραίνονταν και η ανδρική του αλαζονεία θα του κολάκευε όλες του τις εσώτερες πτυχές. Η δική μου καρδιά λυτρώνεται από το πένθος!
Συχνά λέω στον εαυτό μου. Αυτή που με αγαπάει κι εγώ επίσης που την αγαπώ, δεν την αγαπώ αρκετά. Αν δεν την είχα γνωρίσει, θα είχα γλιτώσει όλα τα δάκρυα που έχω χύσει!
Πιστεύεις μωρό μου, πως μ΄ αγαπάς; Γιά πάντα; Ω πόση αποκοτιά ανθρώπινης σκέψης! Είσαι, ίσως, η μόνη που τόλμησε να μ΄ αγαπήσει και ο μόνος που σ΄ αγάπησα και σε ευχαριστώ γιά αυτό. Θέλεις ως τα κατάβαθά μου να με καταλάβεις, θέλεις το φορτίο της πλήξης, της φαντασίωσης μου, της τέρψης μου, της κατήφειας μου να υποφέρεις;
Μου γράφεις, λ.χ. πως όλες τις μέρες πρέπει να σου γράφω, μα δεν το μπορώ..
Άφησέ με να σ΄ αγαπώ με το δικό μου τρόπο! Μη με πιέζεις για τίποτα και τότε θα δεις πως περισσότερο θα λάμψει η αγάπη μας και η βαθιά αλληλοεκτίμησή μας.
Θέλω να με καταλάβεις και να μη μου θυμώνεις για αυτά που σου γράφω, αλλά εγώ θέλω να είμαι πάντα ειλικρινής μαζί σου, πέστο αυτό προτέρημα ή ελάττωμα.
Μη στεναχωριέσαι, αν έτσι είναι η ζωή!
Μάθε όμως, πως είσαι η μοναδική γυναίκα που έχω αγαπήσει τόσο πολύ!» Φλ.
Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
Συγγραφέας
Από το βιβλίο "ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ"
