Ήταν ακριβώς η ώρα που από όλους τους ήλιους μαζί αναδυόταν χρυσή λάβα που δεν έκαιγε, αλλά χυνόταν στον μαύρο ουρανό και σχημάτιζε σπίτια και οικισμούς, πολιτείες και ολόκληρα βασίλεια με χρυσοκόκκινους δρόμους και χρυσαφένια δένδρα. Ενώ τριγύρω έπεφταν πυκνές νιφάδες χιονιού με πανέμορφα σχήματα και γέμιζαν τα κενά του ουρανού κι εμείς ήμασταν εκεί….
Ξυπόλητες χοροπηδούσαμε πάνω στο φρέσκο χιόνι.
Τι κι αν μας φώναζαν να γυρίσουμε πίσω.
Τι κι αν οι πόρτες έκλειναν κάποια στιγμή.
Ζούσαμε τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μας. Αύριο ίσως ήταν αργά.
Ήμασταν ελεύθερες μέσα στο χάος. Διασχίζαμε τον ουράνιο θόλο, εκεί που δεν υπάρχουν σύννεφα, σ’ ένα κόσμο που μόνο εμείς είχαμε το προνόμιο να βρεθούμε. Απαλλαγμένες από σκέψεις, φόβους και προβληματισμούς, μακριά απ’ το σώμα μας κι ενώ χαιρόμασταν αυτό που μας πρόσφερε το σύμπαν, κάποια στιγμή χαθήκαμε κι εκείνη έμεινε σ’ εκείνα τα μέρη, που δεν κινδύνευε πια ούτε απ’ τον ήλιο, ούτε απ΄ το φως του φεγγαριού.
Μάταια προσπαθούσα να τη βρω.
Περιπλανήθηκα μόνη, άλλοτε μέσα σε σκοτεινούς και άλλοτε σε φεγγερούς διαδρόμους. Άγγιξα τα χρώματα ενός μακρινού κόσμου. Είδα τα φώτα μιας μακρινής έκτασης, χωρίς εμπόδια, χωρίς βράχους. Άκουσα το γογγητό των κυμάτων και τις φωνές που βγαίνουν απ’ τα έγκατα της γης να ενώνονται με τις Ουράνιες μελωδίες και τέλος επέστρεψα στη Γη.”
Ποιος θα μπορούσε να την πιστέψει;
Κανείς!
Εκείνη όμως, ήξερε πως… ήταν αλήθεια.
- Το ξέρω πως δε με πιστεύετε. Γι’ αυτό ήθελα να μου υποσχεθείτε πως θα με βοηθήσετε.
- Σας πιστεύω…!
Ο ανακριτής πήρε τα χέρια της που έτρεμαν και τα ‘βαλε ανάμεσα στα δικά του.
- Μη φοβάστε. Να μου έχετε εμπιστοσύνη. Ακόμα κι αν χρειαστεί, θα ταξιδέψουμε μαζί, σ’ αυτή την ατέλειωτη θάλασσα των χρωμάτων και της μουσικής.
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
Μουσικός-Υψίφωνος-Συγγραφέας
Απόσπασμα από το βιβλίο της Καίτης Λιανού-Ιωαννίδου «Η άλλη πλευρά του παραδείσου»
Εκδόσεις Θέσις 2008
