Σε μικρή ηλικία έχασε τον πατέρα του και τη μητέρα του και δεκαπεντάχρονος μόλις, έτσι όπως η παράδοση της οικογένειας όριζε, μπήκε στην αυτοκρατορική φρουρά του Πότσνταμ κι επειδή δεν έδειξε καμιά τέτοια κλίση προς το στρατιωτικό, εικοσιδυάχρονος άφησε αυτή την υπηρεσία.
Μια ψυχική παρόρμηση τον οδήγησε κοντά στη φύση. Άρχισε να ταξιδεύει. Καταλήγει στην Ελβετία και τόσο πολύ ενθουσιάζεται από τη φύση, ώστε θέλει να γίνει αγρότης ! Στην Ελβετία άρχισε λοιπόν τη συγγραφική του δραστηριότητα να αναπτύσσει και σε λίγο χρονικό διάστημα γράφει δυο δράματα. την Οικογένεια Σρόφφενσταιν και το Ρόμπερτ Γκουίσκαρντ.
Ένα σοβαρό εγκεφαλικό και ψυχικό επεισόδιο θα τον βρει ξαφνικά και θα τον ανησυχήσει.
Εξακολούθησε όμως τη δημιουργική του δραστηριότητα. Το επόμενο καλοκαίρι επιστρέφει στο Βερολίνο και θα διοριστεί στην Πρωσική διοίκηση. Θα γράψει τον Αμφιτρύωνα και μιά συλλογή διηγημάτων, με τίτλο Μιχαήλ Κάλχας.
Η ήττα της Πρωσίας από τα στρατεύματα του Ναπολέοντα του στοίχισε ακριβά κι αυτό συνέβη σε πολλούς Ευρωπαίους ποιητές και διανοούμενους εκείνης της εποχής, γιατί είχαν γαλουχηθεί με τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης οι εκστρατείες, οι καταστροφικές διαθέσεις των Γαλλικών στρατευμάτων με το Ναπολέοντα τους γύριζε πάλι πίσω.
Ο ποιητής ενώ κατευθύνονταν προς το Βερολίνο, συλλαμβάνεται απ΄ τους Γάλλους αιχμάλωτος και οδηγείται μετά στο Παρίσι. Μετά την απελευθέρωσή του γυρίζει στη Δρέσδη κι αρχίζει να γίνεται γνωστός σαν δραματουργός κα ποιητής. Ο Γκαίτε του ανεβάζει στο θέατρο της Βαϊμάρης, την Σπασμένη Στάμνα γεγονός βέβαια που ανεβάζει τις θεατρικές μετοχές του Κλάιστ στα ύψη! Την ίδια εποχή μαζί με τον Άνταμ Μύλλερ θα βγάλουν το φιλολογικό περιοδικό Φοίβος. Γράφει το θεατρικό του Κατερινάκι της Χάιλμπρονν, που θα προσπαθήσει να ανεβάσει στο Βurgtheater της Βιέννης, αλλά δεν θα το καταφέρει, μα και το περιοδικό Φοίβος δε πάει πολύ καλά. Τον επόμενο χρόνο, 1810 πάλι με τον Α. Μύλλερ θα εκδώσουν ένα δεύτερο περιοδικό, Το Εσπερινό Φύλλο. Έπεσε κι αυτό έξω και οικονομικά καταστρέφεται ο ποιητής... Γύρισε στην πατρική του πόλη Φρανκφούρτη παρά τον Όντερ ποταμό και ζητάει βοήθεια απ΄ τους συγγενείς του, αλλά άδικα. Έχει στο μεταξύ γνωρίσει την Ενριέττε Φόγκελ.
Την ερωτεύεται, το ίδιο ακριβώς και η δύστυχισμένη Ενριέττε, που έχει έναν αποτυχημένο γάμο, επιπλέον υπέφερε από ανίατη ασθένεια. Ο Κλάιστ είχεν ήδη αρραβωνιαστεί με την πανέμορφη Βιλελμίνα φον Τσένγκε, όμως δεν μπόρεσε η ποιητική του ευαισθησία την πεισιθανάτια διάθεση της ερωμένης του Ενριέττε να κάμψει, πολύ δε περισσότερο δέχεται να ικανοποιήσει τη τραγική της επιθυμία, που επιζητούσε ... το θάνατο να τη λυτρώσει!
Στις 21 Νοεμβρίου 1811,στην όχθη της λίμνης Βάνζεε του Βερολίνου, πυροβολεί την άτυχη Ενριέττε πρώτα και μετά τον ίδιο!! Το ίδιο απόγευμα περιπατητές θα βρουν τα σώματά τους αγκαλιασμένα και νεκρά ...Όπως υπήρξε η ζωή του Κλάιστ, το ίδιο και το έργο του . Η σημαντικότερη δραματουργική μεγαλοφυΐα της Γερμανίας, μετά τον Σίλλερ, μόνο που του Κλάιστ το έργο γράφτηκε σε τόσο λίγο χρονικό διάστημα. Σχεδόν μέσα σε μια δεκαετία. Αλλά το αιώνιο δαιμόνιο του υπερκέρασε τον χρόνο…
( Η επιστολή του Κλάιστ προς την Ενριέττε)
«Ενριεττάκι μου, καρδούλα μου, αγάπη μου, περιστεράκι μου, ζωή μου, γλυκειά μου ζωή, φως της ζωής μου, ύπαρξή μου, πύργε μου, αστέρι μου, αγρέ μου, αμπέλι μου και ήλιε της ζωής μου, λιβάδι μου κι αστέρι μου και πάλι ήλιε μου, ουρανέ μου και γη μου και πάλι φεγγάρι μου, παρελθόν μου και μέλλον μου, αγαπημένη μου νυφούλα, συννεφάκια μου και πάλι αστέρια μου λαμπερά, πολυαγαπημένη μου φίλη, φίλη των σπλάχνων μου, αίμα της καρδιάς μου, αστέρι των ματιών μου, ω πολυαγαπημένη των θεών μα πως να σε πω γιά να λευτερωθώ από την εσώτερη ορμή, που θέλει απ΄ τις άκρες των δαχτύλων μου να εκτιναχθεί και δεν βρίσκει τρόπο..
.Χρυσό μου κορίτσι, μαργαριτάρι μου, πολύτιμο πετράδι, κορώνα μου και βασίλισσά μου, αγαπημένη των αστεριών όλων των χρωμάτων, μα και των άγριων φυλλωμάτων, των αιθέρων το απαύγασμα και του στερεώματος οι άϋλοι στυλοβάτες, και χιλιοαγαπημένη της καρδιάς μου, της μιας και μόνης που έχω, μα που να φτάσει, μήπως και χίλιες πάλι να είχα θα έφταναν για να χωρέσουν την αγάπη σου!
Υπέροχη, μεγάλη μου χαρά, η βαθιά μου προέκταση στην αιωνιότητα και των παιδιών το νανούρισμα που άγγελοι θα φέρουν... Πένθιμό μου τραγούδι και παναγαθότητα του πάθους μου, υστεροφημία μου...
Αχ, εσύ είσαι ο δεύτερος εαυτός μου που πορεύεται χιλιάδες χρόνια πριν από μένα, πριν απ΄ το φως, πριν απ΄ την αιώνια αρχή.
Και πάλι η αρετή μου και η ελπίδα μου και η απάλειψη των αμαρτιών μου, η μακαριότητά μου...
Κοριτσάκι του ουρανού, θεών παιδί, εσύ ευχή μου και παράκληση, δέος και άπειρο, τόξο που ασπέρεις τα σκοτάδια μου, χερουβίμ και σεραφείμ, αχ πόσο σ΄ αγαπώ !!»
(Λίγο πριν τη μοιραία μέρα η Ενριέττε θα στείλει το παρακάτω γράμμα στον αγαπημένο της Ερρίκο)
Βερολίνο Νοέμβρης 1811
« Ερρίκο μου, αρμονικέ μου, κήπε μου από υάκινθους, πρωινό μου, έσπερέ μου, άρπα μου αιολική, ωκεανέ μου, βρόχινο τόξο μου, λουλουδόκηπέ μου, παιδόπουλο στην αγκαλιά μου, καρδιά μου λατρευτή, χαρά στον πόνο μου, σκλαβιά και λευτεριά μου, ξανάνιωμά μου, ζέστα μου και λογισμέ μου, αμάρτημά μου πολυαγαπημένο, των οφθαλμών παρηγόρια, έγνοια μου πολύτιμη, αρετή μου πανέμορφη, δάσος μου και λάμψη μου, μεγαλοψυχία μου, δεξί μου χέρι και ουράνιο μου ανέβασμα, Αηγιάννη μου, ιππότη μου και τρυφερέ μου συνοδέ, ποιητή μου, μακάρια πηγή της ζωής μου, ελπίδα μου κι απόφασή μου, λατρευτέ μου αστερισμέ, απόρθητο κάστρο μου, χαρά μου και θάνατέ μου, μοναξιά μου, και σκαρί μου όμορφο, λησμονιά μου, κούνια μου, φωνή μου και κριτή μου, νοσταλγία μου, καθρέφτη μου, φλογέρα μου, αγκάθινο στεφάνι μου, δάσκαλέ μου, τάλανα μαθητή μου, σε λατρεύω περισσότερο απ΄ ό,τι μου είναι μπορετό. Η ψυχή μου είναι δική σου.
Η Ενριέττε Σου»
(Υ. Γ. Ο ίσκιος μου τα μεσημέρια, η κρήνη μου μεσ΄ την έρημο, η εξαίσια μητέρα μου, η θρησκεία μου, η εσώτερη μουσική μου, φτωχέ μου Ερρίκο κι ασθενή μου, αμνέ του άγιου μου Πάσχα, λευκέ κι απαλόηχε άνεμέ μου, Πύλη που οδηγεί στα ουράνια…Ενρ.)
Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
Συγγραφέας
Από το βιβλίο "ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ"
