Το μεγάλο πρόβλημα με την κατάντια της πατρίδας και το οικονομικό, την παιδεύουν. Αχ! πως καταντήσαμε, λέει και ξαναλέει. Αχ πως πεθύμησε να βρεθεί στο χωριό τους.
Κοντεύουν οι μέρες του Πάσχα, αυτή η δυστυχία και η αθλιότητα, της πατρίδας, της σπάζουν το ηθικό. Μαζί με το Θεανθρώπινο δράμα, συμπάσχει και η δική της ψυχή. Υποφέρει, γίνεται κομμάτια. «να μπορούσαμε τουλάχιστον να πάμε στο χωριό...μονολογεί απελπισμένα...
Δεν είναι το πως, θα πάνε...αλλά πως να πάνε; Αυτό την πονάει φοβερά. Μεγάλο το δίλημμα. Να ρωτήσει τον άνδρα της; Ούτε που το σκέπτεται, δεν τολμάει να του κάνει την πρόταση αυτή, ούτε να του πει τη σκέψη της, ξέρει ότι θα συναντήσει αδιαλλαξία με ένα μεγάλο ΟΧΙ...όχι...όχι...
Να, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που τυρρανάει την Φωτεινή. Δεν είναι μόνο η δυσκολίες του οικονομικού, είναι το μίσος των αδελφών. Το μίσος του άνδρα της με τον μοναδικό αδελφό του. Τα δύο αδέλφια, χρόνια έχουν να μιλήσουν, από τότε που έφυγαν από τη ζωή οι γονείς τους...ναι κι όλα αυτά μόνο και μόνο για τη διαφωνία...μια μηδαμινή διαφωνία για ένα αμπέλι...και από τότε, έκοψαν κάθε επαφή και αυτό το αμπέλι, η πέτρα του σκανδάλου...Έμεινε ξερό, ακαλλιέργητο και γέμισε αγκάθια και τριβόλους...σαν αυτά της ίδιας τους της ψυχής...μόνο η κακία σε όλο της το μεγαλείο και τον διχασμό...έμεινε...
Να, αυτά τώρα σκέπτεται εδώ στην Αθήνα που ζούνε χρόνια τώρα. Θυμάται τα όμορφα αγαπημένα χρόνια, τότε που όταν έφτανε το Πάσχα πήγαιναν στο χωριό κοντά στους γονείς τους. Με πόση χαρά, αγάπη, ευλάβεια και κατάνυξη γιόρταζαν το Πάσχα. Μα, τα χρόνια εκείνα τα νοσταλγικά, τα όμορφα έφυγαν, μαζί έφυγαν με τους γονείς. Τα δύο άλλοτε αγαπημένα αδέλφια τα δίχασε ένα στρέμμα γης...το μικρό το αμπελάκι.
Ο Πέτρος ο άνδρας της και ο αδελφός του ο Παύλος, από τα παιδικά τους χρόνια αγαπημένοι ταιριασμένοι, δίδυμοι, γεννήθηκαν την ημέρα της εορτής Πέτρου και Παύλου, για το λόγο αυτό τους ονόμασαν έτσι. Αυτά τα λατρεμένα αδέλφια...ξάφνου έγιναν εχθροί και ούτε να ακούσουν για ομόνοια, ούτε για συμβιβασμό...ο κακός σατανάς έβαλε τη δύναμη τη σατανική να χωρίσει την αδελφική αγάπη...
Και όμως «ουδέν κακόν, αμιγές καλού» σκέπτονταν η Φωτεινή. Μήπως κάτι καλό φέρει η δυστυχία που μαστίζει την πατρίδα; Δεν έχασε την ελπίδα, η προσευχή της αγνή μαζί με την παράκληση της σαν θυμίαμα ανέβηκε στον ουρανό. Πήρε δύναμη και θάρρος...παρακάλεσε τον Πέτρο, του ζήτησε να πάνε στο χωριό...του θύμησε ότι ο Θεός, ο Πλαστουργός από τον Σταυρό συγχώρεσε τους σταυρωτές του.
-Πάμε Πέτρο μου στο χωριό, ξέχασε το μίσος, μπορεί ο αδελφός σου εσένα να περιμένει. Πέτρο μην αρνηθείς τον Κύριο τις ημέρες του μαρτυρίου του...όπως ο άλλος Πέτρος κάποτε τον πρόδωσε...Ξύπνα Πέτρο, ο αλέκτωρ πριν φωνίσει...πήγαινε κοντά στον Λυτρωτή μας. Πήγαινε κοντά στον αδελφό σου Πέτρο, άνοιξε την αγκαλιά σου, ζήτησε συγνώμη και δώσε συγχώρεση...
* * *
-Περάσαμε από το αμπελάκι, πρώτα Παύλε, ήθελα να ζήσω λίγο από εκείνη την ευλογημένη εποχή, τότε που τρέχαμε ξέγνιαστα παιδιά όλο γέλιο και αγάπη. Ήρθα αδελφέμου Παύλε, να σε ρωτήσω αν θέλεις να πάμε μαζί, εκεί, μας περιμένουν οι γονείς μας, μας περιμένουν με ανοιχτή την αγκαλιά, να μας κλείσουν εκεί μέσα, να μας πούνε ότι το αμπελάκι που μας δίχασε είναι εκεί να μας ενώσει και πάλι.
-Πέτρο αδελφέ μου, περίμενα αυτή την στγμή. Περίμενα με την ελπίδα ότι κάτι καλό θα φέρει η δυστυχία αυτή. Περίμενα αδελφέ μου να σε βρω στο κατώφλι του πατρικού μας, να ανοίξω την αγκαλιά μου, να σου ζητήσω συγνώμη και να ακούσω τη συγχώρεση σου. Να πάμε μαζί στο αμπελάκι, να ζητήσουμε συγχώρεση από τον Θεό και από τους γονείς μας, αδελφέ μου πολυαγαπημένε.
* * *
Μεγάλο Σάββατο βράδυ! Δύο ψυχές εξαγνισμένες, αναγεννημένες, λουσμένες με το Θείο ΦΩΣ της αγάπης της μετανοίας, της συγνώμης και της συγχώρεσης ανοίγουν σε μία αγκαλιά. Δύο αδέλφια βρήκαν το σωστό δρόμο της ζωής τους ξανά...Κάτω από την εικόνα της Αναστάσεως αφήνουν την ψυχή τους να πετάξει στο θρόνο του Εσταυρωμένου Ιησού και να δώσουν υπόσχεση ότι καμία δύναμη, κανένα συμφέρων δεν θα τους χωρίσει ποτέ!
« Χριστός Ανέστη εκ νεκρών» ψάλλουν οι ψάλτες. Και τα δύο αδέλφια, ένιωσαν και τη δική τους ψυχική ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
-Χριστός Ανέστη, αδελφέ μου Πέτρο.
-Αληθώς Ανέστη, Παύλε αδελφέ μου...
Χριστίνα Ιατρού – Σοϊταρίδη
Ποιήτρια-Συγγραφέας
Μελβούρνη 15-4-2016
