Εκτύπωση αυτής της σελίδας
20
Ιανουαρίου

Με αφετηρία ζωής τα μέρη που η καρδιά μου αγαπά - Του Σπύρου Ντότα

Κατηγορία Πεζογραφία

Εκεί… Πάντα εκεί… Μια μικρή χούφτα γης, η γειτονιά του Αγίου Νικολάου, ένα θαλασσοπούλι που έχει φωλιάσει σε μια ανθισμένη γωνιά του Κορινθιακού…

Για μένα μια μεγάλη νοσταλγική επιστροφή σε μια εποχή που δε συνάντησα ποτέ… Εκεί… Πάντα το ίδιο συναίσθημα… Εκεί… Στο χείλος του κατηφορικού κλιμακωτού δρόμου, το βλέμμα μου ανηφορίζει για να συναντήσει την γραμμή της αντίπερα ακτής. Και στο μέσο η θάλασσα… Τα μάτια μου γεμίζουν από το χρώμα της και η ψυχή μου αναπνέει από την απεραντοσύνη της ελευθερίας της. Το βήμα, τότε, γίνεται αέρινο, όπως ο άνεμος του βουνού που γλιστρά κάτω στην πλαγιά, χαϊδεύοντας την στιλπνή απαλότητα στα πέταλα των ανθισμένων αγριολούλουδων.


Ο χρόνος με φέρνει κοντά στο αεικίνητο υγρό στοιχείο που για την μούσα του Ομήρου «αΐσσει» τραγουδιστά στο ρυάκι των αιώνων. Οι σκέψεις μου χάνονται μέσα στο βουητό του μαΐστρου και τον παφλασμό των κυμάτων που έρχονται και πεθαίνουν και φεύγουν και ζουν. Οι λέξεις παύουν να υπάρχουν μέσα στην αδυναμία μου να τις βρω για να περιγράψω πως, στο χαμόγελο μιας ημέρας του καλοκαιριού, οι γλυκόπνοες αύρες πιασμένες στο αδράχτι του αργαλειού που έχει στήσει το μελτέμι, υφαίνουν σχήματα φευγαλέα πάνω στο γαλάζιο ατλάζι.

 

Στο μονοπάτι που λικνίζεται αρμονικά στον αέναο ρυθμό του καλπασμού των κατάλευκων αλόγων του Ποσειδώνα, στο διάβα των καιρών, κρατώ στα χέρια μου ολόκληρο τον κόσμο, από το άνοιγμα της Ανατολής, ο σπορέας Απόλλωνας οδηγώντας το φωτοστεφανωμένο άρμα του Ήλιου σκορπίζει άοκνα το φως στην πλάση, μέχρι το πέρασμα στη Δύση με την Ευρώπη να μου γνέφει χαιρετισμό ταξιδεύοντας στη ράχη του άσπρου ταύρου προς τις τελευταίες εναγώνιες αναλαμπές του λυκόφωτος. Καλή επιστροφή στην πατρίδα, μου φωνάζει ψιθυριστά…


Και την ώρα την φθινοπωρινή, όταν το σύννεφο της βροχής απλώνει απειλητικά το σκιερό του χέρι ενθαρρυμένο από την καταιγίδα, εγώ βρίσκω παρηγοριά στα παράθυρα που ανοίγει ο ήλιος μέσα από την καταχνιά, τότε που παίζει θέατρο μαζί της, αφήνοντάς την να νομίζει ότι νικά, προσποιούμενος ότι μάχεται να δώσει θαλπτήριο άγγιγμα στις Νηρηίδες που ριγούν τρομαγμένες στην λαμπερή κόψη μιας αστραπής και τον βροντερό απόηχο του κεραυνού.


Στο σημείο που σμίγουν το πείσμα γης με την ορμή της οδύσσειας αναρίθμητων σταλίδων αλμύρας στην ατελεύτητη αναζήτησή τους για καταφύγιο στην αγκαλιά του ουρανού, στέκεται από παλιά και τώρα ο φάρος μου, ο κατάλευκός μου φάρος, το ξωκλήσι του Αγίου Νικολάου.


Παρουσία διαχρονική, δίνει κίνηση και πνοή σε μια «παγωμένη» στιγμή στην ιστορία, αποτυπωμένη στο άσπρο και το μαύρο κάποιας φωτογραφίας της δεκαετίας του ’50, αυτού που μου έχει απομείνει από τα χρώματα που πλημμύριζαν την ύπαρξη των ανθρώπων της γειτονιάς, τότε, την εποχή της γλυκιάς αθωότητας.


Στο ηλιοβασίλεμα, τη στιγμή που το παρόν ρίχνει γέφυρες στο παρελθόν και οι δύο κόσμοι ενώνονται για λίγο πριν η νύχτα απλώσει τον έναστρο μανδύα της , βλέπω τους δικούς μου αγαπημένους ανθρώπους που ταξιδεύουν το «μεγάλο ταξίδι» να ξαναζούν. Τους φωνάζω μα δε με ακούν, προσπαθώ να τους φτάσω αλλά τα βήματά μου δεν τους προλαβαίνουν… Και τότε καταλαβαίνω… Είμαι η φωνή τους και η περπατησιά τους, είμαι η ανάμνησή τους… Στην ίδια διαδρομή…

 

Ανάμεσα στον ήχο από τις χορδές της άρπας των βρόχινων υάδων, παιγμένο από τα δάχτυλα μιας ριπής βοριά και τον ανεπαίσθητο κρότο ενός κόκκου που έρχεται να προστεθεί στην άμμο της κλεψύδρας, το μικρό χελιδόνι θα πετάει στα πέρατα του κόσμου για να επιστρέψει πίσω στη φωλιά του. Εκεί… Πάντα εκεί…

 

 

 

 

 

 

Σπυρίδων Ντότας
Φιλόλογος-Γλωσσολόγος

Αφιερωμένο στους Αιγιώτες όλου του κόσμου και ιδιαίτερα σε εκείνους που κατοικούν σε μια άλλη λατρεμένη γωνιά… το πολυαγαπημένο Λος Άντζελες…

Διαβάστηκε 474 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(5 ψήφοι)