Τα σπίτια μας ήταν το ένα δίπλα στο άλλο με όμορφους κήπους γύρω τους. Η μαμά μου είχε φυτέψει γεράνια και τριαντάφυλλα και κάθε άνοιξη ο κήπος μας γέμιζε πεταλούδες. Στο κλαδί ενός δέντρού ο μπαμπάς είχε δέσει μια κούνια που σαν ήμουν μικρότερος τσακωνόμουνα με τη μικρή μου αδερφή ποιος θα πρωτοκάνει, μα σαν μεγάλωσα τα γούστα μου στράφηκαν στο μπάσκετ και παίζαμε με τα άλλα παιδιά στο βορρεινό σημείο του κήπου που ο μπαμπάς μας είχε φτιάξει ένα αυτοσχέδιο γηπεδάκι. Τις Κυριακές έπαιρνε κι αυτός τη σφυρίχτρα και μας έκανε το διαιτητή.
Αποκαμωμένοι μα χορτάτοι από χαρά στρωνόμασταν στο ξύλινο τραπέζι της αυλής μας οπου οι μαμάδες μας γέμιζαν με όλου του κόσμου τα καλα.
Δεν μας έλειπε τίποτε τότε ...
Τις καθημερινές ξεκινάγαμε όλα μαζί από τα σπίτια μας να πάμε στο σχολείο που ήταν τρία τέσσερα τετράγωνα πιο πέρα. Ολες οι μαμάδες έξω στον κήπο να μας χαιρετούν και να μας φωνάζουν να προσέχουμε τα μικρότερα αδέρφια μας. Κι εμείς να σιγομουρμουρίζουμε τι δεν διαβάσαμε και τι σκανδαλιά θα κάναμε. Το σχολείο μας ήταν ένα όμορφο διώροφο κτίριο με κήπο γύρω του, στρωμένο με χορτάρι και όμορφα δέντρα και παγκάκια όπου καθόμασταν τις ελεύθερες ώρες. Είχαμε και βιβλιοθήκη για μελέτη και υπολογιστές και γήπεδο.
Δεν μας έλειπε τίποτε τότε... έτσι νομίζαμε... μα μας έλειπε το μέλλον !
Μια μέρα σιδερένια πουλιά σκέπασαν τον ουρανό της χώρας μου, τον ουρανό της γειτονιάς μου. Βόμβες άρχισαν να πέφτουν και ο κόσμος γύρω μας κατέρρευσε. Είπαν πως ήρθαν να μας σώσουν, να μας βοηθήσουν μα δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί. Ο κόσμος μου άλλαξε εικόνα ... κι εγώ έγινα πια ο άντρας της οικογένειας αφού αυτοί που ηρθαν να μας σώσουν σκότωσαν τον μπαμπά μου ...
Τον τελευταίο καιρό η γειτονιά που βρίσκομαι δεν θυμίζει σε τίποτα το σπίτι μου. Κάθε που ξημερώνει βλέπω σύρματα μπροστά απ' τον ήλιο και σε απόσταση λίγων μέτρων ορθωμένα ψηλά κάγκελα που τα φυλούν στρατιώτες με τα όπλα τους να κοιτούν προς εμάς. Το φαγητό και το νερό λιγοστό και η αδερφούλα μου αρρώστησε και η μαμά κλαίει. Εγώ σφίγγω τα δόντια για χάρη της μαμάς. Είμαι ο άντρας της οικογένειας και πρέπει ν' αντεξω. Κάθε μέρα ανοίγει μια πόρτα κοντά στα κάγκελα και μερικοί από εμας συνεχίζουν τον δρόμο τους. Μα γίνεται τόσο αργά και μας κοιτούν με τόση εχθρότητα ; Γιατί ;
Μας λείπουν τα πάντα τώρα... μα θέλω ένα μόνο, μια ευκαιρία να σταθώ και να ζήσω και λίγο χώρο να ονειρευτώ ; Είναι τόσα πολλά ;
(Ένα υποτιθέμενο παιδί από το Συρία μιλά για τη γειτονιά του)
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Ποιήτρια - Λογοτέχνης
