Εκείνος ούτε που ανησύχησε! Εμείς βγάζαμε χαρτομάντιλα από τις τσάντες μας γρήγορα γρήγορα μπας και περισώσουμε κάτι και σκουπίζαμε τα χαρτιά. Πήγε προς το παράθυρο και κοίταξε έξω σα να μας έλεγε κάντε ότι κάνετε και αφήστε με. Ποιος να έφευγε αφού δεν μας το υπέδειξε! Μπορεί και επίτηδες να μας γυρνάει την πλάτη να μας τσεκάρει αν είμαστε στρατιωτάκια ακούνητα και αγέλαστα στις θέσεις μας, σκέφτηκα. Η διπλανή μου ξερόβηξε δυνατά μπας και ενοχληθεί και γυρίσει το βλέμμα του σε μας. Μάταια! Τι κάνουμε τώρα ρωτάω; Σιωπή από όλους.
«Ισχύει η απόλυση των δέκα και σε μισή ώρα να έρθουν τα χαρτιά για υπογραφή στο γραφείο μου...», είπε και έφυγε από την αίθουσα με ύφος αυτοκράτορα.
΄Ενας-ένας με τα χαρτιά του αποχωρούσε από την αίθουσα και με κατεβασμένο βαρύ κεφάλι, βγαίναμε. Ο κλητήρας που καθόταν έξω από την αίθουσα συνεδριάσεων, ρώτησε: «Τι απόφαση βγήκε;»
«Θα απολυθούν δέκα...», συλλάβισε χαμηλόφωνα ο Προϊστάμενος Προσωπικού και έφυγε βιαστικά, σχεδόν τρέχοντας.
Ο κλητήρας μονολόγησε: «Αυτή είναι μόνο η αρχή, θα έχει και συνέχειες».
Βουβά συμφωνούσαμε όλοι, μάλλον γιατί καθένας μας δεν άνοιξε συζήτηση μαζί του, ούτε τον αποθάρρυνε από τον συλλογισμό του.
Γύρισα στο γραφείο μου και αναρωτιόμουνα πόσο οδυνηρό είναι από τη μια στιγμή στην άλλη να ανατρέπονται τα δεδομένα ζωής.
Εκεί που μέχρι σήμερα που ήρθα για εργασία ένοιωθα ότι ήμουν ένας κρίκος της αλυσίδας και όλοι μαζί ως δημιουργική ομάδα παρείχαμε το έργο, που η επιχείρηση θεωρούσε και αναγκαίο και πετυχημένο... δέκα κρίκοι θα κοπούν. Θα μεγαλώσω ως κρίκος για να καλύψω το μήκος της αλυσίδας τώρα; Πώς θα γίνει, αναρωτιόμουνα. Στα διπλανά γραφεία απόλυτη σιωπή. Ούτε πόρτες να ανοιγοκλείνουν, ούτε κόσμος να κυκλοφορεί.
Διάθεση για εργασία υπό το μηδέν. Καθισμένη βουβή και μόνη στο γραφείο, όχι πλέον στο γραφείο μου! «Σκέψεις, σκέψεις... μα γιατί έτσι ξαφνικά;», αναρωτήθηκα. Οικονομικά προβλήματα δεν είχαμε αντιληφθεί πως είχε η εταιρεία. Η «αναδιάρθρωση» που πέταξε ξερά ο Διευθυντής δεν θα έπρεπε να είχε συζητηθεί και μαζί μας; Λες όλοι να το ήξεραν εκτός από εμένα; Μπα δε νομίζω, είμαστε μια οικογένεια, εδώ κάποιος κάτι θα έλεγε, δεν μπορεί... συλλογιζόμουν.
ΜΑΡΙΑ ΛΙΑΚΟΥ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΣΤΡΙΑ-2014