Οι επιβάτες κατέβηκαν έτσι για να ξεμουδιάσουν, να πιούνε δροσερό νερό, έστω και να ανασάνουν κάπως. Είχαν να διανύσουν αρκετό δρόμο ακόμη, οπότε θά έπρεπε να σηκωθούνε από το κάθισμα, να ξεμουδιάσουν λίγο.
Είχαν ταξιδεύσει ώρες και ώρες από το πρωί. Αυτό όμως το δροσερό μέρος παρ’ όλο το λιοπύρι ήταν ευεργεσία…
Ο Θάνος κρατώντας στα χέρια του την εφημερίδα έριξε μια ματιά στα γεγονότα…Αχ, πόσο τον πονούσε κάθε φορά που διάβαζε κάτι κακό…μα μήπως, κάποτε κάποιες γραμμές στην εφημερίδα δεν σημάδευσαν και τη δική του ζωή; Δεν θέλει να το θυμάται, μα δεν μπορεί, κάθε στιγμή έρχονται στη σκέψη του όλα εκείνα…και όμως δε μπορεί, δε μπορεί…όσο κι αν προσπαθεί…
Όχι δεν θέλει να θυμάται όλο αυτό τον πόνο. Ακόμη δε περισσότερο αυτό που τον ανάγκασε να φθάσει εδώ πάνω στην ακριτική Ελλάδα, Καθηγητής.
Και ενώ όλοι οι επιβάτες είχαν απολαύσει κάτι δροσερό, έστω και την σκιά μόνο του γέρικου πλάτανου, εκείνος έμενε καθηλωμένος στο κάθισμα του…
* * *
Ηταν ωραίος νέος ο Θάνος, ψηλός, με θαυμάσια κατατομή και λεπτή ευγενική συμπεριφορά. Ήταν το καμάρι των γονέων του. Σπούδασε φιλολογία. Ήθελε να διδάσκει στα γυμνάσια της γενέτειρας του…Ήθελε πολλά να προσφέρει στον τόπο του, όμως άλλα είχε ετοιμάσει η ειμαρμένη στο βιβλίο της για το παλικάρι…Η ζωή του άλλαξε ριζικά. Όχι δεν μπορούσε να μείνει στο μέρος του, αλλά ήθελε να φύγει, να ξεχάσει…
Ξάφνου μία ντελικάτη αιθέρια ύπαρξη προχώρησε μέσα στο λεωφορείο.
Φορούσε ένα κομψό γαλανόλευκο φόρεμα, που έπεφτε θαυμάσια πάνω το χυτό της σώμα, έμοιαζε με κομψό καλλιτέχνημα από καλλιμάρμαρο μάρμαρο.
Κρατούσε στα χέρια της την ζακετούλα της, ενώ στο άλλο της χέρι μία πολύ κομψή τσαντούλα. Τα υπέροχα ξανθά της μαλλιά ριγμένα στους ώμους της μέ χάρη, πλαισίωναν ένα θαυμάσιο σύνολο. Θα νόμιζε κανείς ότι κατέβηκε από πίνακα κάποιου φημισμένου ζωγράφου!
Η καρδιά του Θάνου άρχισε να χτυπά άτακτα, κάτι παράξενο, μία απαλή Θεία μουσική, παιάνιζε στο είναι του. Χίλιες εξωτικές άρπες πλημμύρισαν και σκόρπισαν μία ανεξήγητη, παράξενη αίσθηση σε όλο τον ψυχικό του κόσμο!…Η κοπέλα κοίταξε γύρω της και αφού δεν υπήρχε άλλος για να ρωτήσει, απευθύνθηκε στον Θάνο.
- Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου πείτε, εαν υπάρχει κενή θέση; ρώτησε με ευγένεια.
Ο Θάνος ένιωσε ένα παράξενο αίσθημα. Η καρδιά του άρχισε ένα τρελό χορό…γύρισε προς το μέρος της, κοίταξε βαθιά στα γαλανά της μάτια και της είπε.
- Μόνο εδώ, δίπλα μου. Αν θέλετε μπορείτε να καθήσετε. Όλες οι άλλες θέσεις είναι συμπληρωμένες. Να σας συστηθώ όμως, Θάνος Δασκαλάκης.
- Χαίρω πολύ, είπε η κοπέλα, δίνοντας του το ντελικάτο χέρι της. Εμένα με λένε Ελευθερία Παυλοπούλου. Κατάγομαι από την Κόρυνθο, έχω διορισθεί καθηγήτρια και πηγαίνω στη νέα μου θέση, έχω έρθει νωρίτερα αλλά σήμερα κατέβηκα για μερικά προσωπικά μου ψώνια και τώρα γυρίζω. Έχω άλλωστε τακτοποιηθεί από διαμονή…Εσείς κύριε Δασκαλάκη είσαστε από αυτά τα μέρη;
- Όχι, είπε ο Θάνος, δεν είμαι από εδώ. Είμαι από την Κρήτη. Έχω διορισθεί στο Γυμνάσιο της περιοχής και έρχομαι νωρίτερα για να τακτοποιηθώ. Να φροντίσω για σπίτι…και ως φαίνεται θα γίνουμε συνάδελφοι, αφού πιστεύω ότι θα διδάσκουμε στο ίδιο γυμνάσιο της περιοχής.
- Θαυμάσια έκπληξη, κύριε Δασκαλάκη, αν θέλετε μπορείτε να νοικιάσετε στον ίδιο οικισμό, υπάρχουν δωμάτια διαθέσιμα ακόμη.
…Το λεωφορείο κίνησε και πάλι μέσα στο λιοπύρι…τώρα όμως η ώρα κυλούσε ευχάριστα…Τα δύο αυτά παιδιά σαν να γνωρίζονταν χρόνια, ένωσαν τις σκέψεις τους με μία πνευματική αρμονική συνομιλία!!!
Πότε που έφθασαν ούτε και το κατάλαβαν καν.
* * *
…Το φθινόπωρο σε αυτό το ακριτικό χωριό, έφθασε κρύο. Για τα δύο αυτά παιδιά ήταν ιδιαίτερα αισθητό, αφού και οι δύο είχαν έρθει από τα νότια μέρη της πατρίδος μας…Δεν ένιωθαν όμως το κρύο, αναμεσά τους είχε γεννηθεί μία αδελφική αγάπη, ένας αγνός Πλατωνικός έρωτας, ένας ιερός δεσμός…Ο Θάνος σαν αδελφός, που προστατεύει την μικρή του αδελφή…
Συχνά ένας αναστεναγμός ξέφευγε από τα στήθη του…ένας πόνος αγιάτρευτος τον τυραννούσε! Ποιός ξέρει τί; Ποιός θα μπορούσε να το μαντεύσει άρραγε;…
Η Ελευθερία ένιωθε σιγουριά, δίπλα στον Θάνο. Έφθασαν Χριστούγεννα.
Ο Θάνος έμεινε εκεί, δεν πήγε στο νησί του! Άλλωστε να κάνει τί; Τί να κάνει; Να ανοίξει η μεγάλη πληγή του; Η αγιάτρευτη αυτή πληγή του, που δεν θα έκλεινε ποτέ…Οι δικοί του ήξεραν, δεν ήθελαν να τον στεναχωρούν περισσότερο. Έτσι έμεινε μόνος του εκεί στο ξένο μέρος μακριά από τους δικούς του χρονιάρες μέρες!!!
Η Ελευθερία έφυγε γεμάτη χαρά…Καί γύρισε ακόμη ποιό χαρούμενη! Στό δάχτυλό της χρυσή βέρα, διαλλαλούσε την επικείμενη ένωση!!! Με κάποιον. Ποιός άραγε ήταν ο τυχερός που θα μοιράζονταν τη ζωή μαζί με αυτή την υπέροχη κοπέλα; Ποιός άραγε; Ποιός; Και τον είδε…ο Θάνος…
Η φωτογραφία που η Ελευθερία του έδειξε όλο χαρά, έδειχνε ένα ωραίο αξιωματικό που την έσφιγγε στην αγκαλιά του.
Η καρδιά του Θάνου έγινε κομμάτια…Όσο κι άν έβλεπε την Ελευθερία με αδελφική στοργή…ο φτερωτός Θεός τον είχε στοχεύσει, τον είχε λαβώσει με το βέλος του έρωτα…κι ας μη το παραδεχόνταν…τώρα δα, αυτή τη στιγμή, έτσι όπως είδε το σύμβολο του χωρισμού από τη λατρευτή, της καρδιάς του, ο πόνος τον έπνιξε. Όχι Θεέ μου, όχι, μονολογούσε, μέσα στην παραζάλη του. Ένιωσε ξάφνου το μεγάλο του έρωτα για την αγνή κοπέλα!!!
Έπνιξε τον πόνο του, σκύβοντας εναπόθεσε ένα αδελφικό στοργικό φιλί στο νεανικό μάγουλο και της ευχήθηκε, κάθε ευτυχία…
Όμως όχι, δεν μπορούσε να ησυχάσει. Άχ! Γιατί Θεέ μου, γιατί; Τί κακό έχω κάνει στη ζωή μου και με βασανίζεις τόσο; Οι αναμνήσεις τον σκότωναν, τον λιάνιζαν, τον τυρρανούσαν. Τί μπορούσε να κάνει Θεέ μου;
Έπρεπε να της το πει; κάθε φορά που το αποφάσιζε δεν το τολμούσε, άφησε τα πράγματα να προχωρούνε μόνα τους και εκείνος έλιωνε, ενώ εκείνη γεμάτη ευτυχία πρόσμενε τις διακοπές, για να πάει στον τόπο της να συναντήσει τον αξιωματικό της!
* * *
…Όταν γύρισε η Ελευθερία αυτή τη φορά, έλαμπε από ευτυχία!!! Μάλιστα όλα είχαν κανονισθεί, σύντομα θα ζητούσε μετάθεση να πάει στον τόπο της
για να παντρευτεί…Ώ! Τώρα όμως; Τί να κάνει; Όρθώθηκε εμπρός του τρομερό δίλλημα…όμως, πρέπει να κάνει αυτό που του υποδεικνύει η συνειδησή του…πρέπει να μιλήσει, έπρεπε, πριν είναι πολύ αργά…
Και πάλι όμως δεν το τολμούσε! Πως μπορούσε να σταθεί εμπόδιο; έβλεπε ότι η Ελευθερία ήταν ευτυχισμένη…Και όσο κι αν πονούσε δεν είχε το δικαίωμα εκείνος να καταστρέψει αυτή την ευτυχία! Όπως κάποτε κάποιος…Όχι, όχι…
* * *
Ο Θάνος βγήκε μέχρι το δάσος, ένας κόμπος έδενε στο λαιμό του…Τον έπνιγε…Τον σκότωνε, δεν άντεχε αυτό το μαρτύριο. Ξάφνου κοντοστάθηκε και έκανε μεταβολή, γραμμή για το σπίτι. Είχε πάρει την απόφαση… βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη…Ναί! Ναί! Έπρεπε να μιλήσει. Προτού είναι αργά!
Πήγε στο διαμέρισμα της Ελευθερίας και χτύπησε διακριτικά την πόρτα, δεν πήρε απάντηση, αυτό τον έκανε να ανησυχήσει, έσπρωξε την πόρτα και μπήκε. Η κοπέλα πνιγμένη στα δάκρυα, μόλις τον είδε έπεσε στην αγκαλιά του με λυγμούς! Στα χέρια της κρατούσε ένα γράμμα με μία βέρα…
- Μού στέλνει την βέρα του πίσω, "συγνώμη" μου γράφει, αλλά δεν μπορεί να προχωρήσει στον γάμο. Ήδη έχει πάρει μετάθεση για αλλού. Να τον ξεχάσω!
- Και οι φτωχοί μου γονείς πως θα το μάθουν Θάνο μου; είχαν κάνει τόσες θυσίες για αυτόν, μέσα στη φτώχεια τους προσπαθούσαν να τον περιποιούνται όσο μπορούσαν, κάθε λίγο του έκαναν τραπέζι, τον θεωρούσαν ήδη παιδί τους. Φτωχοί οι γονείς μου, με πολλές θυσίες και στερήσεις κατάφεραν να με σπουδάσουν και τώρα ποθούσαν να με δούνε ευτυχισμένη, έκαναν τόσα όνειρα και ξάφνου όλα χάθηκαν, πως θα το μάθουν Θάνο μου; Θα πληγωθούνε βαριά, πές μου σε παρακαλώ, πώς θα τους τό πώ;
Η καρδιά τού Θάνου πήγαινε να σπάσει απο ανάμικτα αισθήματα. Ήταν από χαρά; Ήταν από πόνο; Ή μήπως ήταν από ανακούφιση; Τήν κοίταζε αμίλητος, εκείνη έκπληκτη απορούσε γιατί αυτή η σιωπή του; Σε λίγο σαν σε όνειρο άκουσε την φωνή του!!!
- Ελευθερία μου! Όταν θα πας στην Κόρυνθο θα έρθω και εγώ μαζί σου, για να τους το πούμε μαζί! Θέλεις;
- Πρώτα όμως θέλω να σου διηγηθώ μία πονεμένη ιστορία! Άκουσέ με τώρα, είναι αληθινή αυτή η ιστορία.
- Εκεί κάτω στο νησί μου ήταν μία καλή οικογένεια, ένας γιός και μία κόρη και οι γονείς ευτυχισμένοι. Τα παιδιά σπούδαζαν, φιλολογία, η κοπέλα διορίσθηκε καθηγήτρια σε άλλο νομό, την ίδια εποχή ο γιός υπηρετούσε την στρατιωτική του θητεία πάνω στην ακριτική πατρίδα μας…Τα νέα έφθασαν χαρούμενα από το σπίτι!!! Η αδελφή θα αρραβωνιάζονταν… έφθασε ο νέος στην μεγάλη χαρά και γνώρισε τον ωραίο μέλλοντα γαμπρό του. Χαρές μεγάλες θα ακολουθούσαν διότι γρήγορα θα γίνονταν ο γάμος!
* * *
...Κάποια ημέρα όμως έφθασε το φοβερό νέο, η πολυαγαπημένη αδελφή του έφυγε από τη ζωή. Κανένας δεν ήξερε το γιατί. Η οικογένεια βυθύστηκε στο πένθος. Πριν λίγο καιρό όμως για ανεξήγητους λόγους ο γαμπρός διέλυσε τους αρραβώνες και έφυγε από τα μέρη τους - ήταν αξιωματικός - ο πόνος της αδελφής ήταν μεγάλος, είχε αγαπήσει αυτόν τον νέο με όλη την αθωώτητα της αγνής καρδιάς της…
Όταν τέλειωσε ο ενταφιασμός, μέσα στην οδύνη και τον σπαραγμό όλη η οικογένεια, ήταν ράκος. Ο ιερέας πλησίασε τον νέο, τον τράβηξε παράμερα και του έδωσε ένα κλειστό γράμμα.
- Παιδί μου, του είπε . Αυτό το γράμμα, μου το εμπιστεύθηκε η αδελφή σου, να το παραδόσω σε εσένα μόνο, δεν πρέπει να το μάθει κανείς, ούτε οι γονείς σου. Μου το έφερε ένα απόγευμα στο κελί μου. Πάτερ, μου είπε, εγώ θα λείψω για λίγο καιρό, ο αδελφός μου θα έρθει αυτές τις ημέρες στο νησί, θέλω να το δώσεις στα χέρια του μόνο. Αυτά μου είπε, υποσχέθηκα, χωρίς να γνωρίζω τίποτε άλλο. Την άλλη ημέρα μάθαμε το τρομερό νέο, ότι πνίγηκε.
- Είχε κατέβει στην θάλασσα και καθώς στεκόνταν πάνω στο βράχο έχασε είπαν την ισορροπία της, και έπεσε μέσα στο βάθος του νερού…Έπαθα σόκ όταν το έμαθα, κράτησα την υπόσχεσή μου, σου παραδίδω το γράμμα όπως είχα υποσχεθεί…
Ο αδελφός όταν έμεινε μόνος του, άνοιξε το γράμμα και έμαθε το φοβερό μυστικό… Δεν ήθελε να το πιστέψει. Η αγαπημένη του αδελφή δεν είχε πνιγεί από ατύχημα…Είχε αυτοκτονήσει. Δεν μπορούσε να αντέξει την ντροπή…Εκείνος που τόσο είχε αγαπήσει και που της είχε ορκισθεί στεφάνι, αυτός που έδρεψε όλη την αγνότητα της κοπέλας, μόλις εκείνη του είπε ότι θα γινόνταν μητέρα και θα έπρεπε να επιταχύνουν τον γάμο. Έφυγε από κοντά της, με την πρόφαση ότι πήρε μετάθεση και θα γύριζε να την παντρευτεί σύντομα, αντί αυτού, της έστειλε την βέρα του μέσα σε ένα γράμμα…
« Συγχωρεσέ με, αδελφέ μου για τον πόνο που σας έδωσα, δε θα μπορούσα να αντέξω την ντροπή που θα προξενούσα στους γονείς μας. Αποφάσησα να δώσω τέρμα στο μεγάλο μου λάθος. Να κρατήσεις το μυστικό αυτό μόνο εσύ να το ξέρεις, να μη μάθουν οι γονείς μας αυτή την ντροπή »
Το υποσχέθηκε, να κρατήσει το φρικτό μυστικό που του έστειλε η μοναδική του αδελφή από τον τάφο…
Ο αδελφός άντεξε στον πόνο, όχι όμως και οι γονείς. Σε λίγους μήνες, έφυγε η πικραμένη μητέρα και σύντομα την ακολούθησε και ο πατέρας…
Πήγαν να βρούνε την αγαπημένη κόρη. Ο αδελφός μόνος, κατάμονος, πήρε των ματιών του, ζήτησε διορισμό πάνω στα ακριτικά μέρη της πατρίδας μας…Να φύγει μακριά, να ξεχάσει. Και έφυγε με την ελπίδα ίσως κάπου κάποτε συναντήσει τον δολοφόνο, της αγνής ύπαρξης. Με αυτή την σκέψη ζούσε μέχρι πριν λίγο καιρό!!!
Η Ελευθερία όλη αυτή την ώρα παρακολουθούσε αμίλητη, δίχως να τον διακόψει. Ξάφνου γύρισε, τον κοίταξε στα μάτια και είπε.
- Νομίζω Θάνο μου, ότι μήπως έχω μαντεύσει κάτι; Μήπως αυτή η ιστορία έχει να κάνει με εσένα;
- Καλά το μάντευσες Ελευθερία μου, το μόνο που δεν μάντευσες ακόμη, ξέρεις ποιός ήταν αυτός που κούρσεψε την αγνότητα της αδελφής μου; και την έστειλε στον τάφο;
- Τό ξέρω θα σε πληγώσω, πρέπει όμως να σου το είχα πεί από καιρό, δεν το μπορούσα όμως δίσταζα, δεν ήθελα, να μπω εμπόδιο στην ευτυχία σου.
Ο άνθρωπος αυτός, είναι αυτός που τόλμησε να σου υποσχεθεί αιώνια πίστη και αγάπη, ευτυχώς όμως έφυγε από την ζωή σου, ευτυχώς…πριν ήταν αργά για εσένα…
- Κλαίς Ελευθερία μου; Συγνώμη που σε πόνεσα, το ξέρω ότι πληγώθηκες πολύ…
- Ναί, κλαίω Θάνο, κλαίω από ευγνωμοσύνη προς εσένα. Τώρα μπορώ να ενοήσω ποιά θα ήταν η ζωή μου, έχοντας δίπλα μου στη ζήση αυτόν τον άκαρδο άνθρωπο. Πιστεύω ότι ήταν Θεού φώτιση, ήταν Θεϊκό πρόσταγμα.
Όταν πήγα τελευταία στους γονείς μου, την ώρα που κανονίζαμε για τους προσκεκλημένους στον γάμο, είπα ότι προσκεκλημένος θα ήσουν κι εσύ, έβγαλα και έδειξα την φωτογραφία που είχαμε βγεί στη σχολική εκδρομή…
- Έπρεπε να έβλεπες το πρόσωπο του μνηστήρα μου, άλλαξε χίλια χρώματα και όταν με ρώτησε το όνομα σου και από που κατάγεσαι; Ω! Να ήσουν εκεί, να μπορούσες να δείς. Απόρησα κι εγώ γι’αυτή του την αλλαγή, έγεινε ψυχρός, παράξενος, αλλόκοτος, λιγομίλητος…Ώ πόσο σε ευχαριστώ Θεέ μου, πόσο σε ευχαριστώ…Που με έδειξες να πράξω το σωστό!
- Όμως ευχαριστώ και εσένα Θάνο μου, σε ευχαριστώ για την αδελφική σου αγάπη, για τη στοργή σου, για την προστασία σου…
- Όμως ξέρεις κάτι Ελευθερία μου; Ξέρεις κάτι; Δίπλα στην αδελφική αυτή αγάπη, περιμένει με υπομονή, μία άλλη πολύ μεγάλη αγάπη…
Και καθώς η Ελευθερία τον κοίταζε με βουρκωμένα μάτια, δίχως να μπορεί να βγάλει λέξη…εκείνος την έσφιξε στην αγκαλιά του, γεμίζοντας την, φιλιά…
- Ναί αγάπη μου…το μάντεψες σωστά. Θα πάμε μαζί στους γονείς σου, για να γνωρίσουν τον γαμπρό τους…
* * *
...Αύγουστος μήνας…μέσα στην κάψα του καλοκαιριού και μέσα στο λιοπύρι…οι καρδιές γεμάτες ευτυχία, γεμάτες δροσιά της αγάπης…
Οι γονείς της Ελευθερίας με δάκρυα στα μάτια καμαρώνουν το ταιριαστό ζευγάρι, ευχαριστώντας το Θεό, που με τη Θεία του βούληση προστάτεψε το παιδί τους και έφερε στο δρόμο του την πραγματική ευτυχία!!!
Ο Θάνος και η Ελευθερία λάμπουν από χαρά και ευτυχία, καθώς πιασμένοι χέρι, χέρι κατεβαίνουν τα σκαλιά από το ξωκκλήσι του Άγιου Σώστη…Στα πρόσωπα τους αντανακλάται όλη η αγάπη όλη η στοργή…
Ο Θάνος σφίγκοντας της το χέρι, της σιγοψυθιρίζει με συγκίνηση γεμάτος ευτυχία.
- Αγάπη μου, κοντά σου θα είμαι σε όλη μας τη ζωή!!!
Η Ελευθερία πλέοντας από ευτυχία, του είπε.
- Μέσα στην κάψα του καλοκαιριού και μέσα στο λιοπύρι, γνωριστήκαμε. Και μέσα στην κάψα του καλοκαιριού και στο λιοπύρι, ενώσαμε τη ζωή μας εμπρός στο Θεό, με τις ευχές των γονέων μου.
- Θάνο μου κι εγώ σου υπόσχομαι, να απαλύνω την πληγή σου, που τόσο βάναυσα άνοιξε στα στήθη σου, ο άκαρδος εκείνος άνθρωπος. Θα είμαι η παρηγοριά σου και η χαρά σου στη ζωή..
- Ναί, αγάπη μου μαζί θα περνάμε, τα λιοπύρια του καλοκαιριού. Μαζί και τα κρύα του χειμώνα. Γιατί θα έχουμε μέσα μας την αγάπη και τη στοργή…
« Το ζεύγος Δασκαλάκη, να ζήσει και να ευτυχήσει…» Φώναξαν όλοι οι καλεσμένοι βλέποντας το ταιριαστό ζευγάρι που έλαμπε από ευτυχία…
Ο Θάνος έσκυψε και εναπόθεσε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο της γυναίκας του. Μία τρυφερή υπόσχεση, αγάπης και ευτυχίας…
Χριστίνα Ιατρού - Σοϊταρίδη.
Συγγραφέας - Ποιήτρια
Μελβούρνη 5 - 8 - 2013.
Υ.Γ. Τα ονόματα της ιστορίας είναι φανταστικά, όπως και όλη η ιστορία.
