Ο ποιητής και δραματουργός Γουίλιαμ  Μπάτλερ Γητς, υπήρξε από τους μεγαλύτερους ποιητές της Ιρλανδίας. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο  στις 13.6.1865. Πήρε μαθήματα ζωγραφικής από το γνωστό ζωγράφο πατέρα του, και παρόλη τη μύησή του στο θαυμαστό κόσμο των χρωμάτων, τον εγκατέλειψε  για να αφοσιωθεί στην αγαπημένη του ποίηση και στη λογοτεχνία γενικότερα. Κι όμως έχει κάνει πολύ καλές σπουδές στη μητροπολιτική Σχολή Καλών Τεχνών του Δουβλίνου.

Θα πρωτοεμφανιστεί στα γράμματα το 1886, με τη ποιητική του συλλογή «Μόσανταν» και λίγο αργότερα με μιαν άλλη, «Οι Περιπλανήσεις του Όϊζεν», και δεν είναι παρά μόνο 21 χρόνων ο ποιητής.

Εμποτισμένος βαθιά από τους κελτικούς θρύλους θα αφήσει στο έργο του να διαφανεί  το πόσο επηρεάστηκε απ΄ αυτό, αλλά κι ο βαθύς του μυστικισμός δεν είναι παρά η ίδια επίδραση που τον δημιουργεί.

Θα γίνει ενεργό μέλος μιας Θεοσοφικής Σχολής και θα πρωτοστατήσει στη κίνηση για την ίδρυση της «Κελτικής Αναγέννησης». Θα ιδρύσει το «Ιρλανδικό Λογοτεχνικό Θέατρο», στο  οποίο θα παρουσιαστούν πάνω από τριάντα δικά του έργα.

Θα επηρεαστεί από τους ανατολικούς πολιτισμούς και θα μελετήσει τη λογοτεχνία και ποίησή τους. Ένας από τους καλούς του φίλους, ποιητές είναι κι ο Ταγκόρ, μα και η γιαπωνέζικη ποίηση τον τραβάει ιδιαίτερα για τη χάρη της απλότητάς της και το βάθος της.

Το 1905 θα εκδώσει μια επιτομή ποιημάτων του. Από τα γνωστότερα έργα του είναι  «Χώρα του Μεγάλου Πόθου», «Η Κόμισα Κάθλην», «Τέσσερα Έργα για Χορευτές». Αξίζει να αναφερθούν και τα ιστορικό -φιλοσοφικά του δοκίμια «Αντιλήψεις του Καλού και του Κακού» και το «Κελτικό Λυκόφως».

Η Σουηδική Ακαδημία του απένειμε το 1923 για τη συνολική του προσφορά στο πολιτισμό στην πατρίδα του, το βραβείο Νόμπελ.

Ο μεγάλος Ιρλανδός ποιητής, αυτός που  άνοιξε το δρόμο για τους συμπατριώτες του πνευματικούς δημιουργούς και δόξασαν τη μικρή του χώρα με τη τεράστια πνευματική τους προσφορά, πέθανε στις 28-1-1939.

ΕΚΕΙ ΣΤΑ ΠΕΡΙΒΟΛΙΑ

Στα ολάνθιστα εκεί κάτω περιβόλια
Αντάμωσα με τη χαρά την πολυαγαπημένη
Μα δες την πως διάβηκε με τα λευκά της ποδαράκια
Πάνω απ΄ ανθισμένα τα λιβάδια..

Κι ως μου ιστορούσε για το πως ειν΄ η αγάπη
Κι απέριττη όπως των δέντρων τα κλαδιά φουντώνει
Κι όμως εγώ δε μπόρεσα ακόμη
Μέσα μου να δεχτώ εκείνα της τα λόγια

Εκεί με τη γλυκιά μου  αγαπημένη
Δίπλα στο ποταμό αγαπηθήκαμε
Κι  όταν τα απαλά, λευκά χεράκια της
Μ΄ άγγιξαν η καρδιά χορό μεγάλο έστησε

Για τη ζωή μου μίλαγε η αγάπη μου
Πως ειν΄ απλή κι απέριττη
Σαν το χορτάρι των αγρών
Μα εγώ ούτε και τότε μπόρεσα
Τα λόγια της βαθιά μου για να σπείρω
Και τώρα πια μια αβάσταχτη-τι κρίμα!
πίκρα με καταβάλει.

ERIK AXEL KARLFELD

Ο  Σουηδός  ποιητής Έρικ Φελντ Κάρλφελντ γεννήθηκε στις 20 του Ιούνη του1864.

Κατάγεται από αγροτική οικογένεια και πέρασε δύσκολα παιδικά κι εφηβικά χρόνια. Όταν τα οικονομικά της οικογένειας χειροτέρευσαν πολύ χρειάστηκε να μπει στη  σκληρή βιοπάλη για να τα βγάλει πέρα. Παρόλα αυτά κατάφερε να κάνει καλές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Ουψάλας.

Σπούδασε αρχικά Ιστορία και Λογοτεχνία κι αργότερα  Γερμανική  κι Αγγλική Φιλολογία. Δούλεψε αρχικά ως καθηγητής  κι  αργότερα διορίστηκε βιβλιοθηκάριος στη βιβλιοθήκη της Σουηδικής Ακαδημίας, ενώ από το 1912 αναβαθμίζεται σε Γραμματέας της Ακαδημίας, θέση που κράτησε ως το θάνατό του.

Το πρώτο του βιβλίο έκδωσε, το 1895, πρόκειται για ποιητική συλλογή «Τραγούδια για τα Δάση και τον Έρωτα» Μέσα στην ίδια δεκαετία θα παρουσιάσει τις ποιητικές συλλογές: «Τα Τραγούδια του Φρίντοριν»(1898) κι  «Ο Χαρούμενος Κήπος του Φρίντοριν» κι αργότερα, το 1901 το «Φλόρα και Πομόνα» και το 1918 «Φλόρα και Μπελλό», ενώ  το «Φθινοπωρινό κέρας» είναι η τελευταία του ποιητική συλλογή.

Το 1904 γίνεται μέλος της Σουηδικής Ακαδημίας κι από το 1912 ο μόνιμος Γραμματέας της.

Το βραβείο Νόμπελ, ενώ είχε ήδη αποφασιστεί να του δοθεί το 1920, για κάποιους λόγους (προφανώς σοβαρούς) δεν του απονεμήθηκε, για να δοθεί στο Νορβηγό συγγραφέα  Knut Petersen Hamsun, και δικαιώθηκε, κάπου μια δεκαετία αργότερα, το 1931, αλλά δυστυχώς κάμποσους μήνες αργότερα από το θάνατό, αφού στις 8 του Μάρτη είχε αποχαιρετήσει ήδη το μάταιο τούτο κόσμο, που τόσο όμορφα στην ποίησή του τραγούδησε .

Στην πατρίδα του ακόμα και σήμερα η ποίησή του διαβάζεται και μάλιστα από τη νέα γενιά. Οι ποιητές που τραγουδούν την αγάπη παραμένουν πάντα διαχρονικοί κι αυτή είναι η περίπτωση του  μεγάλου Σουηδού ποιητή.

ΕΓΩ  ΕΙΜΑΙ Ο  ΠΑΙΧΤΗΣ  

Εγώ είμαι ο νεαρός ο παίχτης  και παίρνω του δάσος το δρομάκι
Και μ΄ οδηγούν τα βήματά μου στο κεδρόδασος,
κει πάνω στους  λοφίσκους.
Από  τριανταφυλλόδεντρο φτιαγμένο το βιολί μου, ο άξιος συνοδός μου
Κι απ΄ τα μαλλιά μιας  άξιας κόρης φτιαγμένες οι χορδές του

Κι ως φτάνω εκεί το βράδυ στην άκρια του  χωριού
Στέκονται εκεί οι νέοι τριγύρω απ΄ τη σημύδα
Κι αρχίζει η γιορτή, χαρούμενα όπως πάντα.
Αχ κι όλα αυτά  ως θωρούσα   μες τ΄ απαλό γρασίδι
Αρχίζει το βιολί χαρούμενα  να παίζει..
Και λάμπανε τα μάτια, τα μάγουλα ρόδιζαν
Και των κοριτσιών τα στήθια το σύθαμπο φώτιζαν
Στεκόμουν  αλλοπαρμένος παίζοντας το βιολί μου..

Είμαι ο νιος ο παίχτης που τις νυχτιές ξεβγαίνει
Και στέλνει το τραγούδι στους πέρα κάμπους όταν
Τ΄ απόκοσμο τραγούδι οδεύει  αλαφιασμένο..
Κουρδίζω το βιολί μου ανάμεσα στα ελάτια
Κι απ΄ τις χορδές βγαίνουν οι θεϊκοί του ήχοι
Που θραύουν της ομίχλης τα οχληρά μαγνάδια..

Έλα  εσύ της ερημιάς άρωμα τριφυλλιού  και με αγάπη
Συνόδεψε το τραγούδι μου ίσαμε  την αυλή του σπιτικού της

Στα γκρίζα, κρύα σπίτια τόσες πολλές υπάρξεις μαθές πια ξεπαγιάζουν
Μα  αυτές ποτέ δεν ένιωσαν  αγάπη στη καρδιά τους
Ας είναι και για αυτές  το ωραίο μου τραγούδι
σα καλοκαιρινό αεράκι, σα του χιονιού  μια λάμψη
σε μέρες καταχείμωνου που τις καρδιές βαραίνει...

Σωτήρης Ε. Γυφτάκης

Συγγραφέας

Από το βιβλίο "ΕΝΟΣ ΑΙΩΝΑ ΝΟΜΠΕΛΙΣΤΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ"