η κάθε μία ύπαρξη
αχνάρια έχει αφήσει.
Μές τους ιστούς του λογισμού
στα κράσπεδα της γνώσης,
ένα μικρούλη μόριο
σαν κόκκος της αμμούδας.
Που το μυρώνει το νερό
το αλατομυρωμένο,
απ’το βυθό της θάλασσας
στην αμμουδιά ριγμένο.
Αφήνει τα αχνάρια του
τ’αποτυπώματά του.
στο ακρογιάλι της ζωής
θνητή η υπαρξή του.
Καράβι που αρμένησε
με τα λευκά πανιά του,
βρήκε γαλήνεια θάλασσα
και ωκεανούς με μπόρα.
Πάλεψε με τον Αίολο
και με τον Ποσειδώνα,
Νικήτρια η θνητή ψυχή
κι ατρόμητο δοιάκι.
Πυξίδα έχει συντροφιά
και την διαφεντεύει,
κάθε ταξίδι στη ζωή
η ελπίδα συντροφεύει.
Κι αν ξαποστάσει κάποτε
σε απάνεμο λιμάνι,
θα έχει πάρει διδαχές
κάθε αγνό κι ωραίο.
Εράσμιο σαν χρυσαυγή
μές της ζωής τη Δύση
Χριστίνα Ιατρού - Σοϊταρίδη
Συγγραφέας - Ποιήτρια
Μελβούρνη 1 Φεβρουαρίου 2014
