στην καρδιά του χειμώνα.
Το γέλιο σου, ένα γλυκό μαιστράλι
που ευωδιάζει γιασεμί'
και ζηλεύει το καλοκαίρι.
Η υπομονή σου, βράχοι ατάραχοι
κι ας σπάνε πάνω τους
τα κύματα, σαν έχει αντάρα.
Είναι οι μνήμες σου,
σάλι ζεστό που αγαπώ να φορώ.
-Άσε να φυσούν οι αέρηδες -μου λες-,
εσύ να χαμογελάς.
Εγώ μ' ένα πινέλο από ματόκλαδα
ταιριάζω το λευκό με το άλικο
και σιάχνω το τριανταφυλλί
που τόσο αγαπάς.
Κι αν γεννήθηκε η ποίηση μέσα μου,
ήταν η αύρα που με μέθυσε,
σε μιαν άλλη ζωή,
σε μια παράλληλη στράτα.
Κι αν μαρτύρησα τους στίχους αυτούς
είναι για να σε περιγράψω !
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Ποιήτρια - Λογοτέχνης
12/12/16