Σαν δροσοσταλίδα της αυγής.
Σαν κοραλλένια δύση.
Να μ’ αγαπάς σαν νιόβγαλτο φεγγάρι ασημένιο.
Σαν όστρακο που λάγιασε, κάτω από βραχάκι.
Σαν λαγγεμένο που λαλεί, στα σμύρτα αηδονάκι.
Να μ’ αγαπάς, σαν φλύαρο αγέρι στα μαλλιά σου.
Σαν τραγουδάκι ερωτικό, που την καρδιά χαϊδεύει.
Σαν θρόϊσμα μελωδικό, σαν πιάνο που μαγεύει...
Να μ’ αγαπάς, σαν το κουπί που λάμνει η βαρκούλα.
Σαν πέταγμα αζύγιαστο του γλάρου στο μελτέμι.
Σαν το πουλάκι τ’ορφνό, που μοναχό του τρέμει.
Να μ’ αγαπάς, σαν τον κισσό που ξέρει ν’ αγκαλιάζει.
Σαν την καρδούλα που σκιρτά κι ερωτευμένη λιώνει.
Σαν άρωμα του σ’ αγαπώ, που σε απογειώνει...
Να μ’ αγαπάς, σαν άνεμος που κόβει την ανάσα.
Να μου σφουγγίζεις με φιλιά, το δάκρυ όταν τρέχει...
Να μ’ αγαπάς σαν ουρανός, που ... τελειωμό δεν έχει!
ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΖΑΚΗ-ΜΠΟΥΡΙΤΣΑ
Ποιήτρια
