Κοίταζε τα πλουμίδια της...
την Μεγάλη Άρκτο...
ύστερα μπερδευόταν η ματιά του
με την Μικρή...
Έψαχνε να βρει το μονοπάτι
ανάμεσα στ' αστέρια,
πίστευε πως από δαύτα
το ένα ήταν δικό του!
Δεν ένιωσε καν την διαφορά
σαν semi-trailer, τον παρέσυρε
στέρεα, στον αστερόεντα ουρανό!
Ταξίδεψα μαζί του...
Ένιωσα την ανάγκη να το κάνω...
Να καταγράψω τους απόηχους
Συνουσίας...
της Συνεύρεσης Ενός
με την Ψυχή του...
το Δικό του Αστέρι!
«Ένιωσε την αιώρηση.
Αιθεροβάμων Νους...
Για το αστέρι του έψαχνε!
Ακτίνα φωτός,
γλιστρά ανάμεσά τους
-σκόρπια ως είναι-,
στα μονοπάτια του Υπερπέραν...
Ο Πλούτων τον είδε να γυροφέρνει
επίμονα στις άστρινες γειτονιές!
Το συζήτησε με τον Ουρανό
που από την πλάτη του Άτλαντα
είχε μαρτυρήσει την διαίρεση
ετούτου του Ενός...
Από μάζα άμορφη, είδε
να ξεπετιέται
πανέμορφη Πεταλούδα!
Ο Δίας, Νους, ο βαρύγδουπος,
αναρωτιέται προς τι ετούτο
το σούσουρο,..
Για μια Ψυχή που ψάχνει ΚΑΤΙ ΤΙ
στο βασίλειο του Σύμπαντος;
Τόσες ψυχές υποχρεούνται
να κάνουν ετούτο το ταξίδι
και κανείς δεν δίνει σημασία!
Ζεστή καρδιά ο Ερμής
φιλώντας τον Απόλλωνα
δίνει φτερά στο μήνυμα!
Ο Ποσειδώνας ενθαρρύνει
την Αφροδίτη να αναδυθεί
από τα γλυκανάλατα νερά
της Μεσογείου...
πρέπει να της μιλήσει...
Ίσως ετούτη γνώριζε
τα της Ψυχής του ανθρώπου
που έχασε τον Δρόμο του
στα Άστρινα σταυρώματα
στα Άστρινα σοκάκια.
Μήπως και μάθει
ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η Πανώρια,
το ΓΙΑΤΙ!
Τι και αν ο Άρης οργίζεται!
Τέτοια είναι η φύση του και
χαίρεται με τέτοια!
Ποιος όμως θα συμφωνήσει
μαζί του ετούτη την φορά!
Γιατί τον Δία, ενοχλεί;
«Ένας θνητός ψάχνοντας...
τον δρόμο του έχασε
στ' Άστρινα μονοπάτια!»
Έτοιμος είναι το δίχτυ του πολέμου
να απλώσει, ν' αγκυλώσει...
«Έλεος πια Θεοί των Άστρων!
Κάντε επιτέλους κάτι!»
Συνάνθρωπος ο Άτλας, μίλησε
στον Ουρανό...
Λέει πως οι άνθρωποι
στέφονται ΑΘΑΝΑΤΟΙ
σαν ερωτεύονται με ΠΑΘΟΣ!
«Αφήστε πια τις άκαρπες κουβέντες,
τα των Θεών καμώματα...
δωρίστε την γαλήνη στον θνητό,
που έχασε τον δρόμο του,
ψάχνοντας Αστερόεσσα ΨΥΧΗ!»
Πιπίνα Δ. Έλλη (Εlles)
Συγγραφέας - Ποιήτρια
Σύδνεϋ, 3/1/17
