Στους λόφους τα λουλούδια
έχουν πρόσωπα
και στον δρόμο οι μέλισσες
χτίζουν φωλιές για τους θεούς,
(ψηλά στα δέντρα).
Στις πηγές
οι φωνές των νεκρών
παρηγορούν τα πληγωμένα τρυγόνια.
Ω, τα χνάρια μας σβήνουν
στη σκόνη.
Μα, οι σκέψεις μας
δίνουν ζωή στις πέτρες
για να γίνουν εικονίσματα,
σηματωροί για τις σκιές
των μαρτύρων.
Η ευλογία
χάνεται μέσα στους ασφόδελους,
λίγο πριν οι αρχαίες βοές
σκιάξουν το μέλλον,
στο μονοπάτι
όπου το φεγγάρι
καρφώνει έναν φόβο
όλο φως,
για να μην τρομάζουν τα
παιδιά (τα καλοκαίρια).
Χριστόφορος Τριάντης
Εκπαιδευτικός - Ποιητής