Σε κατάμαυρο άτι καλπάζει
και στη χούφτα δρεπάνι κρατεί.
Να θερίσει του χρόνου την πλάνη
Να ποτίσει με αίμα τη γη.
Να ξεδιψάσει το μένος του
στου ανθρώπου το κορμί...
Περίσσεψε το μαύρο...
Κατάπιε του ζωοδότη ήλιου το φως.
Βροχή εξ ουρανού φωτιά ραντίζει
επί δικαίων και αδίκων..
Ματωμένο το φεγγάρι στάζει πίκρα.
Τ άστρα της Τίσης το έργο
με δέος κοιτούν...
Περίσεψε το μαύρο...
Έβαψε τη θάλασσα μενεξεδί.
Στέρεψε του γιαλού το κύμα.
Τσάκισε την ελπίδα στα κοφτερά βράχια.
Απαγόρευσε στο σύννεφο να στείλει δάκρυα βροχής.
Έστειλε τους ανέμους να σαρώσουν
τις τέσσερις γωνιές της γης...
Περίσσεψε το μαύρο...
Ο δρόμος για την Κάθαρση είναι τραχύς.
Δια πυρός και σιδήρου πάντοτε
η αναγέννηση του κόσμου
Ο μαύρος Καβαλάρης το έργο της
πάντοτε χωρίς έλεος επιτελεί.
Πληγή Πρώτη !
Ελένη Καραγιάννη – Βαρνάβα
Φιλόλογος -Συγγραφέας
