Στατική στην άκρη της κάμαρας
ακούω τους ωροδείκτες
να θρυμματίζουν τον χρόνο μου
σε τούτη τη ρακένδυτη ζήση.
Έν' αγέρι κλέβει χωρίς δισταγμό
τις ψηφίδες που ανέκαθεν μου ανήκαν.
Στιγμές μου αγγίζουν τώρα όρη απάτητα.
Σημεία μου ασπάζονται ολάνθιστα ρόδα.
Η ώρα περνά.
Ακόμα ακίνητη ίσταμαι.
Προσπαθώ να θυμηθώ,
πότε ήταν που κάτω απ' τους στίχους μας
οληνυχτίς αγκαλιαζόμασταν.
Τότε, που στο συναπάντημα μια ρίμας
μ' έλουζες στα δάκρυα του δυόσμου.
Ο χρόνος κυλά.
Πετρώνουν οι λέξεις,
μα εγώ να τις σμιλεύω ξέχασα.
Αλάξευτες μένουν,
κατακερματίζοντας της φωνής μου τη σάρκα.
Σιωπηλή αποδέχομαι το μοίρασμά μου.
Αμίλητη με κερνώ τις συνέπειες.
Μένει μόνο να δώ,
αν αύριο θα ξημερώσει Κυριακή.
Έχω τόσο ανάγκη να γιορτάσω.
Σταυρούλα Δεκούλου Παπαδημητρίου
Ποιήτρια - Λογοτέχνης
Ψευδώνυμο "Σαπφώ"
