Τοπίο του πολύχρωμου ουρανού σου.
Το γέλιο σου μελένια χαραυγή.
Χαθήκανε τα ροζ τα μεταξένια
αρώματα λουλούδια του δρυμού σου.
Στα σύννεφα η εικόνα δεν ταιριάζει,
αλλάζουν σχήματα και θέση κάθε τόσο.
Μάταια προσπαθώ να τα ενώσω…
Στα κορφοβούνια δέντρα αλλού καμένα
κι αλλού κομμένα σύρριζα και στάχτες.
Μια θάλασσα φουρτούνα. Εφιάλτες…
Ανοίγονται φαράγγια μες στο πάζλ.
Πάει το λιλά του ουρανού στα ωσαννά.
Και το μυρόλουστο σπιτάκι …η φωλιά μας.
Μαύρα κι ανταριασμένα τα βουνά.
Στη θύμησή σου χάνω τα κομμάτια…
Ο ήλιος απ’ τα χείλη έχει σβηστεί.
Ψάχνω τα δυο σου μάτια στα φεγγάρια.
Τα ζουμπουλιά διαμάντια έχουν χαθεί!
Αγάπη μου το βλέπω με οδύνη,
το πάζλ μας ατελείωτο θα μείνει…
Ελένη Μουζάκη Μπουρίτσα
ποιήτρια