μην τα περνάς για χέρι σου ψιλή βροχή καθρέφτης
πάνω στου ξίφους το ψωμί κελάηδησε ο κλέφτης
κι ύστερα πάλι ο κοριός να σου γυρεύει ψάρι
βαθύ ήταν το χέρι του κι ήθελε να μπαρκάρει
στο πρόσωπο του όρυγμα και στο σπουργίτι θρήνος
στο ντιρλαντά ναυάγησε της λαμογιάς το σμήνος.
Δυο πρόσωπα απρόσωπα του φεγγαριού εγγόνια
που έτρωγαν μεσάνυχτα της δοτικής τα ψώνια
τη γη εξαερώνανε για να την ντύσουν σπάρο
αλλά για Νάξο πέταξαν κι έχασαν το καπάρο
που ήταν όντως τσουχτερό μιλούσε με το πόδι
και την αυγή γινότανε πεντάφωνο χταπόδι.
Από την άνοδο του πλην ο λόγος συννεφιάζει
όσο το αίμα του χρυσού την αρετή βιάζει.
Και αν δε θέλεις να μιλάς η αστραπή κοιμάται
ο έρωτας αμάρτησε και όμως συλλογάται
ποια συννεφιά τον πότισε τη αμνησίας γάλα
ώστε να γίνουν τα κουπιά ακόμα πιο μεγάλα;
Στο άκουσμα της πρότασης με τα μεγάλα φρύδια
βαθιά τα αφορίσματα του άλλου νου στολίδια.
Πότης Κατράκης
Πεζογράφος-Ποιητής-Στιχουργός
Μέλος της "World Academy of Arts and Culture"
Επίτιμος Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Δικ.Συλλ.Πειραιά
Από την ποιητική συλλογή "Της Θύμησης Τα Μάτια"
Εκδόσεις Λεξίτυπον
