Λίγο πριν αναχωρήσει για το εξωτερικό, συναντήσαμε την Αικατερίνη Γεγησιάν, μια από τις σημαντικότερες Ελληνίδες εικαστικούς της γενιάς της, που φέτος κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι στην 56η Μπιενάλε της Βενετίας με το περίπτερο της Αρμενίας. Μας μίλησε ιδιαίτερα καταδεχτικά για την ατομική της έκθεση [in]visible territories, που παρουσιάζεται στη Kalfayan Galleries , την πρώτη κινηματογραφική της δουλειά, καθώς και για τους στόχους που επιθυμεί να εκπληρώσει στο μέλλον.
Συνέντευξη στην Μαρία Χατζηνικολάου
-Κυρία Γεγησιάν, στο πολυδιάστατο έργο σας διερευνάτε το πώς λειτουργούν οι εικόνες στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος των ΜΜΕ. Πότε ξεκινήσατε και τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με κάτι τόσο ιδιαίτερο;
Κάτι που δεν ξέρει το κοινό της Ελλάδας, που ουσιαστικά με γνώρισε πρόσφατα με την Μπιενάλε της Βενετίας, είναι ότι τα πρώτα δέκα χρόνια της καλλιτεχνικής μου παραγωγής ασχολιόμουνα με βίντεο (video installations, πειραματικές ταινίες). Σ' αυτό το μέρος της δουλειάς μου δεν είχα ασχοληθεί τόσο έντονα, με την έννοια της εικόνας και της παραγωγής της εικόνας, μέσα από το περιβάλλον των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Ασχολιόμουνα κυρίως με τη διαδικασία της διασποράς, της μετακίνησης, της αφήγησης, της μνήμης.
Κάποια στιγμή, μέσα από τα ταξίδια και από την αποτύπωση εικόνων, άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ζούμε σε ένα περιβάλλον στο οποίο διαρκώς κατασκευάζουμε εικόνες για να τις καταναλώσουμε, και ειδικά μέσα από τη διαδικασία του ταξιδιώτη, του τουρίστα. Άρχισα να αισθάνομαι ότι μαζεύω τις φωτογραφίες, τις εικόνες τις οποίες δεν μπορώ να αφομοιώσω και δεν γίνονται μέρος μιας απλής και προσωπικής ιστορίας, απλώς παραμένουν μια συλλογή εικόνων.
Ξεκίνησα, σε πρώτη φάση, να διερευνώ πώς ζούμε σε έναν κόσμο εικόνων, και πιο πρόσφατα στη δουλειά μου, αρχίζοντας να συλλέγω υλικά, εικόνες και φωτογραφίες και να επικεντρώνομαι στη στιγμή που η φωτογραφία έγινε ένα μέσο, ένα μαζικό μέσο δηλαδή η έτοιμη φωτογραφία. Αυτό συνέβη στη δεκαετία του εξήντα, λόγω της τεχνολογίας .Γι αυτόν το λόγο, η φωτογραφία έγινε μαζικό μέσο για τη διάδοση εικόνων, εικόνων εθνών, εικόνων διάφορων τόπων, εικόνων πολιτικών γεγονότων και ιστορικών γεγονότων. Συνειδητοποίησα ότι ο κόσμος μας κατασκευάζεται ως μια εικόνα για να καταναλώνουμε. Κι αυτό ήταν το σημείο και η αφορμή για την παραγωγή και της δουλειάς μου τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, πώς μπορούμε αυτήν την εικόνα που κατασκευάζεται για εμάς να την αποδομήσουμε και να καταλάβουμε τον τρόπο με τον οποίο οι εικόνες χρησιμοποιούνται για ιδεολογικούς και πολιτικούς σκοπούς. Αγαπώ την εικόνα, δεν είναι μόνο παραπλανητική. Έχει και δύναμη να μας κάνει να σκεφτούμε. Αυτό προσπαθώ να δείξω μέσα από την έκθεσή μου, πώς τις εικόνες που υπάρχουν γύρω μας μπορούμε να τις ξαναδούμε, να τις ξανααξιοποιήσουμε έτσι ώστε να δώσουμε τη δυνατότητα σε αυτές, να μας βοηθήσουν να σκεφτούμε.
Αικατερίνη Γεγησιάν
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Passions, 2), 2015
κολάζ σε χαρτί
27.8 x 42.5 εκ.
Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Aikaterini Gegisian
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Passions, 2), 2015
collage on paper
27.8 x 42.5 cm
Courtesy Kalfayan Galleries, Athens-Thessaloniki.
-Ποια είναι τα εργαλεία που χρησιμοποιείτε στο έργο σας;
Όπως ανέφερα, η δουλειά μου ήταν με βίντεο για πάρα πολλά χρόνια. Η κινούμενη εικόνα είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο της δουλειάς μου και της ζωής μου. Το πρώτο μου πτυχίο ήταν κινηματογράφου στη Γλασκώβη, και η κινούμενη εικόνα με διάφορους τρόπους με οδήγησε στη φωτογραφία, δηλαδή στη μη κινούμενη εικόνα, στο frame, στο κάδρο. Μέσα από τη φωτογραφία έχω δουλέψει με διαφορετικούς τρόπους, και ως εγκαταστάσεις και ως κολάζ. Το τελευταία πέντε χρόνια, χρησιμοποιώ αυτό που λέμε στα αγγλικά found material, υλικό που υπάρχει ήδη. Μαζεύω από διάφορες χώρες φωτογραφικά άλμπουμ, τουριστικούς οδηγούς, καρτ ποστάλ και επικεντρώνομαι σε διαφορετικά θέματα, τα οποία τα χρησιμοποιώ για κολάζ και για άλλες φωτογραφικές εγκαταστάσεις. Η δουλειά μου, και όσον αφορά την κινούμενη εικόνα και όσον αφορά τη φωτογραφία, ασχολείται με τη σχέση τους. Δηλαδή και στα φιλμ θα ασχοληθώ με το πώς φτάνουμε στην ακινησία και στην φωτογραφική δουλειά συνεχώς προσπαθώ να δημιουργώ ιστορίες.
-Αυτήν την περίοδο και έως τις 14 Νοεμβρίου 2015 παρουσιάζετε την έκθεση [in]visible territories στη Kalfayan Galleries που αποτελεί ένα μέρος της δουλειάς σας από τη Βενετία, με τίτλο A Small Guide to the Invisible Seas. Τι θέλετε να περάσετε με τα έργα σας στο Αθηναϊκό κοινό;
Αυτή η δουλειά βασίζεται σε υλικό από τρεις διαφορετικές χώρες. Είναι φωτογραφικά άλμπουμ και τουριστικοί οδηγοί από την τότε Σοβιετική Αρμενία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Οι χώρες αυτές και οι τόποι αυτοί ουσιαστικά αναφέρονται στη δική μου προσωπική, βιωματική εμπειρία, και η όλη δουλειά ξεκίνησε παρατηρώντας πώς φωτογραφικά άλμπουμ και τουριστικοί οδηγοί της δεκαετίας του ''60, γενικότερα και ειδικότερα, σε αυτές τις χώρες λειτουργούσαν ως μηχανισμοί για να προβάλλεται και να κατασκευαστεί η εικόνα καθεαυτή. Η εικόνα, η φωτογραφία δηλαδή, εκείνη την περίοδο, χρησιμοποιούνταν από τις διάφορες κυβερνήσεις για να δημιουργήσει την εικόνα της κάθε χώρας. “Αυτή είναι η Τουρκία”, “Αυτή είναι η Ελλάδα”, με τα αρχαία της, με τις θάλασσές της, με τις πόλεις της. “Αυτή είναι η Σοβιετική Αρμενία”, με τα εργοστάσιά της, με τις πόλεις της, με ένα συγκεκριμένο παρελθόν, τους Σοβιετικούς εργάτες.
Η διάθεσή μου ήταν, αποσυνθέτοντας αυτό το υλικό και ξανασυνθέτοντάς το, να αποδομήσω αυτές τις εικόνες των εθνών και να δημιουργήσω κάτι καινούριο, μια καινούρια αφήγηση. Η καινούρια αφήγηση προέρχεται από τη βιωματική εμπειρία. Θέλω να συνδυάσω τα πράγματα που υπάρχουν ούτως ή άλλως μέσα μου, και στο αθηναϊκό κοινό θα ήθελα, αν μπορεί να υπάρξει, γιατί δεν ξέρω αν υπάρχει η διάθεση στην κοινή γνώμη, να αρχίσουμε να αποδομούμε τον τρόπο με τον οποίο οι εθνικές ταυτότητες κατασκευάζονται.
Να πούμε ότι παρουσιάζεται ένα μέρος από το A Small Guide to the Invisible Seas, το οποίο δεν είναι στη Βενετία, γιατί οι τρεις θάλασσες παρουσιάζονται ταυτόχρονα στη Βενετία στο περίπτερο το αρμένικο, και οι τέσσερεις θάλασσες είναι στην Γκαλερί Kalfayan. Στη Γκαλερί Kalfayan όμως υπάρχουν και άλλες καινούργιες σειρές, που επικεντρώνονται ειδικότερα στις χώρες. Δεν υπάρχει το μείγμα των εικόνων, υπάρχει η κάθε χώρα, επικεντρωμένη σε εθνικιστικά σύμβολα σε συγκεκριμένες χώρες π.χ η Ελλάδα, ο ήλιος και τα αρχαία στο πλαίσιο The Sun, η Τουρκία, ο Βόσπορος και τα Μουσουλμανικά και Βυζαντινά μνημεία της Κωνσταντινούπολης στο Sea Blues και η βιομηχανία στο The Red Line, που εστιάζει στη Σοβιετική Ένωση. Ταυτόχρονα υπάρχει και ένα slide projection, ένα άλλο έργο που αποτελείται από slides, το οποίο είναι συγκεκριμένα λεπτομέρειες από το ίδιο υλικό. Όλα αυτά τα έργα βασίζονται στην συλλογή του υλικού, η οποία είναι μια τεράστια συλλογή εικόνων, την οποία έχω δουλέψει με διαφορετικό τρόπο σε διαφορετικές σειρές. Ουσιαστικά όλη η έκθεση είναι ένα ταξίδι σ' αυτό το υλικό, και το σημαντικό επίσης στην έκθεση που παρουσιάζεται στη Γκαλερί Kalfayan, είναι η μοναδική επιμέλεια του Κώστα Πράπογλου. Έχει καταφέρει να αποτυπώσει όλες αυτές τις σχέσεις με καταπληκτικό τρόπο, με τον τρόπο που έστησε τα έργα.
Αικατερίνη Γεγησιάν
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Passions, 3), 2015
κολάζ σε χαρτί
27.8 x 42.5 cm
Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Aikaterini Gegisian
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Passions, 3), 2015
collage on paper
27.8 x 42.5 cm
Courtesy Kalfayan Galleries, Athens-Thessaloniki
-Ποιο έργο τέχνης, σας “ταλαιπώρησε” περισσότερο και γιατί; Πόσος καιρός χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί;
Θα σας μιλήσω για ένα έργο που δεν έχει γίνει ακόμα παρουσίασή του. Είναι η πρώτη μου ταινία μεσαίου προς μεγάλου μήκους, η πρώτη κινηματογραφική μου δουλειά, η οποία είναι και η διδακτορική μου διατριβή, που ολοκλήρωσα το 2014. Είναι ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ το οποίο παρουσιάζει το πορτρέτο της πόλης του Ερεβάν στην Αρμενία και επικεντρώνεται στη μετάλλαξη του αστικού τοπίου με την αλλαγή, μετά την αποδόμηση της Σοβιετικής Ένωσης. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο αυτό το έργο γιατί ήταν η πρώτη φορά που δούλευα κινηματογραφική ταινία σε τέτοια διάρκεια-είναι πενήντα λεπτά. Το μέγεθος το χρονικό ήταν για μένα και αυτό που με εξίταρε, δηλαδή πως μπορώ να μιλήσω μέσα από την εικόνα στο χρόνο. Να δημιουργήσω κάτι που αλλάζει και εξελίσσεται καθώς περνάει ο χρόνος.
Ήταν δύσκολο να έχω την αίσθηση ότι κάτι έχει μιαν αρχή κι ένα τέλος. Πώς να παρουσιάσω το πορτρέτο του Ερεβάν, πώς να συνδυάσω διάφορες γνώσεις, γιατί η ταινία συνδυάζει διάφορες καινοτόμες γνώσεις, πηγαίνει από το ντοκιμαντέρ στην αφήγηση στο σουρεαλισμό, έχει διάφορα στοιχεία. Κινηματογράφησα παρά πολύ μεγάλο μέρος μόνη μου, δούλεψα πρώτη φορά με συνεργείο, και μετά στη διαδικασία όταν έκανα την περισσότερη δουλειά πάλι μόνη μου, δεν είχα το μπάτζετ ούτε τους ανθρώπους να βοηθήσουν, όπως θα γινόταν σε μια παραγωγή. Η διαδικασία να φτάσω στο σημείο να δημιουργήσω κάτι ολοκληρωμένο ήταν πάρα πολύ δύσκολη, έντονη συναισθηματικά, έντονη και από άποψη ρυθμού. Μου πήρε δύο με τρία χρόνια να κάνω την ταινία. Ήταν μεγάλη διαδικασία, και είχε και πάρα πολύ μεγάλη έρευνα.
-Παρατήρησα ότι σας επηρεάζουν τα παγκόσμια γεγονότα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να επιτευχθεί η απεικόνισή τους;
Δεν με ενδιαφέρει τόσο να απεικονίσω τα γεγονότα, όσο με ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο αυτά έχουν ήδη απεικονιστεί ή απεικονίζονται από άλλους. Με ενδιαφέρει περισσότερο δηλαδή να αναλύσω τους τρόπους με τους οποίους τα γεγονότα κατασκευάζονται, επικοινωνούνται από χώρα σε χώρα με διαφορετικούς τρόπους, με διαφορετικές μορφές. Δηλαδή η ιδέα του ντοκουμέντου είναι λίγο αμφίθυμη στη δουλειά μου. Ξεκινάω με μια αναφορά, μπορεί να καταλάβει κάποιος ότι κάτι είναι ένα ιστορικό στοιχείο που χρησιμοποιώ και μετά το μεταβάλλω, αλλά ταυτόχρονα επιστρέφω πάλι. Και ειδικά στην έκθεση που παρουσιάζω στην γκαλερί, υπάρχει αυτή η σχέση του ιστορικού ντοκουμέντου, γιατί κάποιες φωτογραφίες είναι από το 60-70, έχουνε την αίσθηση ότι αυτά είναι ντοκουμέντα κάποιας περιόδου, αλλά ταυτόχρονα ο τρόπος με τον οποίο συνδέονται δημιουργεί μια αίσθηση σουρεαλισμού, δημιουργεί κάτι άλλο, και την ίδια στιγμή βλέπεις και το ντοκουμέντο. Δε χάνεται ποτέ αυτή η σχέση.
Αικατερίνη Γεγησιάν
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Departures, 3), 2015
κολάζ σε χαρτί
27.8 x 42.5 cm
Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Aikaterini Gegisian
collage on paper
27.8 x 42.5 cm
Courtesy Kalfayan Galleries, Athens-Thessaloniki
-Η δουλειά σας έχει παρουσιαστεί σε πολλές Μπιενάλε σε ολόκληρο τον κόσμο. Φέτος συμμετείχατε στην 56η Μπιενάλε της Βενετίας όπου το Αρμενικό περίπτερο έλαβε τον Χρυσό Λέοντα για την καλύτερη εθνική συμμετοχή. Θα ήθελα να μου σχολιάσετε τη σημαντική αυτή διάκριση.
Καταρχάς ήταν πάρα πολύ σημαντικό να με καλέσει η επιμελήτρια του Εθνικού Περιπτέρου της Αρμενίας, Adelina Cüberyan von Fürstenberg, να πάρω μέρος σε αυτή τη συμμετοχή. Το περίπτερο αποτελείται από καλλιτέχνες αρμένικης καταγωγής της διασποράς. Είμαστε δεκαοκτώ καλλιτέχνες σε μια ομαδική έκθεση, η οποία λαμβάνει χώρα στο μοναστήρι του San Lazzaro degli Armeni, που είναι καθολικό αρμένικο μοναστήρι με μεγάλη ιστορία. Η συνεύρεση όλων αυτών των καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας έχει να κάνει και με τα εκατό χρόνια από την επέτειο της Αρμένικης Γενοκτονίας. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό προσωπικά, πέρα από το πόσο σημαντικό είναι για τη δουλειά μου, για την καριέρα μου, να πάρω μέρος και να εκπροσωπήσω μια χώρα στη Μπιενάλε της Βενετίας.
Η διαδικασία της δημιουργίας του έργου, του συστήματος, ήτανε μια έντονη διαδικασία και δύσκολη, διότι υπήρχε το άγχος να μπορέσω τη συγκεκριμένη στιγμή να παράγω ένα έργο το οποίο θα μπορούσε να εκπροσωπήσει και τον εαυτό μου, αλλά και να διακριθεί. Είναι σημαντικό και ότι βρισκόμουν τη χρονική εκείνη στιγμή στο αρμένικο περίπτερο.
Θέλω να πω ότι είχα ξεχάσει, λόγω του ότι ήταν τόσο έντονες οι διαδικασίες, οι μέρες, οι σχέσεις, ότι υπήρχε το βραβείο και οι απονομές! Ήμουνα από τους τυχερούς καλλιτέχνες που είχαν μείνει στη Βενετία μετά τα εγκαίνια, οπότε βρέθηκα στην απονομή… Είχα την αίσθηση, επειδή επέμεναν να πάμε, ότι θα μας δώσουν κάποιο επετειακό βραβείο λόγω των συνθηκών, λόγω της συναισθηματικής υφής του περιπτέρου, αλλά πήραμε το Χρυσό Λέοντα, που είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορείς να έχεις, και ναι, αυτό είναι καταπληκτικό! Είναι μια στιγμή την οποία δεν νομίζω ότι θα την ξαναζήσω, και ήταν κάτι το οποίο δεν είχα σκεφτεί ότι θα μπορούσε να συμβεί σε αυτή τη χρονική στιγμή στη ζωή μου. Ήταν αναπάντεχο, αλλά και πάρα πολύ ωραίο!
-Τα μέσα ενημέρωσης εδώ, στην Ελλάδα, θεωρείτε ότι στηρίζουν τη σύγχρονη ελληνική τέχνη;
Δεν έχω σφαιρική γνώση για τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οπότε θα αναφέρω τι έχω παρατηρήσει γενικότερα και τι παρατηρώ συνέχεια στην Ελλάδα. Λόγω του ότι ζούμε σε μια εποχή, τουλάχιστον με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τα social media, όπου το σημαντικότερο είναι να μετακινείται η πληροφορία, παρά να γίνεται ανάλυση, αυτό που παρατηρώ είναι ότι ενώ υπάρχουν πάρα πολλές πληροφορίες, και στο εξωτερικό, από διάφορα site, όσον αφορά την τέχνη, τα γεγονότα, τι γίνεται, τα συμβάντα, δεν υπάρχει ουσιαστικότερη ανάλυση και ανάπτυξη βαθύτερης σχέσης με τους καλλιτέχνες. Παρατηρώ κάτι παρόμοιο και στην Ελλάδα. Ίσως το θέατρο έχει μια καλύτερη σχέση με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γιατί το κοινό είναι μεγαλύτερο για το θέατρο και βλέπω περισσότερες συνεντεύξεις, περισσότερες αναλύσεις για παραστάσεις. Για τα εικαστικά λείπει η ουσιαστικότερη ανάλυση στα μέσα. Δε νομίζω ότι δε θέλουνε να προωθήσουν τον πολιτισμό.
Αικατερίνη Γεγησιάν
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Departures, 8), 2015
κολάζ σε χαρτί
29 x 46 cm
Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Aikaterini Gegisian
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Departures, 8), 2015
collage on paper
29 x 46 cm
Courtesy Galleries, Athens-Thessaloniki
-Ανήκετε στη νεότερη γενιά Ελλήνων δημιουργών με διεθνή παρουσία. Έχετε κάποιο ενδόμυχο, απραγματοποίητο όνειρο;
Μετά το βραβείο στην Μπιενάλε της Βενετίας τα έχασα λίγο, όσον αφορά το τι θα μπορούσα να σκεφτώ για να κάνω περαιτέρω! Ζω στο εξωτερικό, στην Αγγλία, οπότε θα σας πω ποια είναι για μένα τα σημαντικά πράγματα να μπορέσω να κάνω στο μέλλον. Θα ήθελα να επικεντρωθώ και να κάνω μια ατομική έκθεση σε δημόσιο οργανισμό στην Ευρώπη, για να μπορέσω να παρουσιάσω και συνολικά το έργο μου, αλλά και να μπορέσω να δουλέψω και περισσότερο λίγο πιο ειδικά τη φωτογραφία. Δηλαδή να δουλέψω με το φακό στο χώρο, κάτι σημαντικό που δε μου δίνεται η δυνατότητα σε μικρότερες εκθέσεις. Να συνεχίσω με κάποιες ατομικές εκθέσεις τη δουλειά μου, και ταυτόχρονα ξεκινάω τώρα ένα καινούργιο ερευνητικό πρόγραμμα στο πανεπιστήμιο Teesside University στο Μiddlesborough, στο οποίο θα ασχοληθώ για πέντε χρόνια – είναι μεγάλη η δουλειά αυτή.
Το θέμα του καινούργιου ερευνητικού έργου είναι: Πώς η εικόνα της Ευρώπης έχει κατασκευαστεί και αποδομηθεί – έχει κατασκευαστεί κατά τη δεκαετία του '50 στη Μεγάλη Βρετανία και αποδομείται τώρα, λόγω των δικών τους συνθηκών – πώς έχει κατασκευαστεί και αποδομείται στην Ελλάδα, και πώς έχει κατασκευαστεί, και δεν ξέρω αν αποδομείται, στην Αμερική. Αυτοί είναι οι τρεις πόλοι που θέλω να ερευνήσω. Δηλαδή να βρω υλικό οπτικοακουστικό των περιοχών και στοιχεία που κατασκεύασαν στην κοινή γνώμη για το τι είναι Ευρώπη. Αυτό δεν είναι σε τελικό στάδιο, μπορεί να αλλάξει πάρα πολύ. Μπορεί να μην υπάρχουν εικόνες, δεν ξέρω ακόμα, μπορεί να επικεντρωθώ στο κείμενο, αν δε βρω εικόνες. Είναι για μένα ένα όνειρο, να μπορέσω να το ολοκληρώσω.
-Κυρία Γεγησιάν, σας ευχαριστώ θερμά για την συνέντευξη που μας παραχωρήσατε και εύχομαι καλή δύναμη στο έργο σας.
Σας ευχαριστώ θερμά για την πρόσκληση.
Αικατερίνη Γεγησιάν
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Images, 2), 2015
κολάζ σε χαρτί
29 x 46 cm
Με την ευγενική παραχώρηση των Kalfayan Galleries, Αθήνα - Θεσσαλονίκη
Aikaterini Gegisian
A Small Guide to the Invisible Seas (The Sea of Images, 2), 2015
collage on paper
29 x 46 cm
Courtesy Kalfayan Galleries, Athens-Thessaloniki
Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα
Η Αικατερίνη Γεγησιάν ζει και εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Ελλάδα. Το πολυδιάστατο έργο της διερευνά το πώς λειτουργούν οι εικόνες στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος των ΜΜΕ, περιβάλλον που διαμορφώνει το ασυνείδητο και συνειδητό περιεχόμενο νέων δυνατοτήτων σκέψης. Το 2014 ολοκλήρωσε το διδακτορικό της (PhD) στο Πανεπιστήμιο του Westminster (Λονδίνο) και ήταν επισκέπτρια πανεπιστημιακή καλλιτέχνις στο Πανεπιστήμιο της Pensilvania (ΗΠΑ). Φέτος ήταν μια από τους καλλιτέχνες που εξέθεσαν στο Αρμενικό Περίπτερο της 56ης Μπιενάλε της Βενετίας, το οποίο έλαβε τον Χρυσό Λέοντα για την καλύτερη εθνική συμμετοχή. Το έργο της έχει παρουσιαστεί σε μπιενάλε: 6th Moscow Biennale (Ρωσία), 3rd Mardin Biennale (Τουρκία), 2nd Tallin Photomonth (Εσθονία), 1st Μπιενάλε Θεσσαλονίκης (Ελλάδα) and 6th Gyumri Biennale (Αρμενία), και έχει εκτεθεί σε πολλά ιδρύματα, μεταξύ των οποίων CAC-LA Traverse (Αλφορτβιλ, Γαλλία), NARS Foundation (Νέα Υόρκη), Peltz Gallery, Κολέγιο Birkbeck (Λονδίνο), Μουσείο Καλών Τεχνών του Vladikafkaz (Βόρεια Οσετία, Ρωσία), Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης (Θεσσαλονίκη), Spike Island Gallery (Μπρίστολ), Oberhausen Film Festival (Ομπερχάουζεν, Γερμανία), Videoformes Festival (Γαλλία). Έργα της βρίσκονται σε σημαντικές ιδιωτικές και μουσειακές συλλογές. Εκπροσωπείται από τις Kalfayan Galleries, Αθήνα-Θεσσαλονίκη.