Με αφορμή την μοναδική αυτή παράσταση η ταλαντούχα δημιουργός και εμπνεύστρια του έργου, μας μίλησε για το πόσο δύσκολο είναι για κάποιον νέο να ασχοληθεί με τη μουσική επαγγελματικά στις μέρες μας, αναφέρθηκε στους σημαντικότερους σταθμούς της καριέρας της και εστίασε στο τι προσδοκά να αποκομίσουν οι θεατές φεύγοντας από την παράσταση.
Συνέντευξη στην Μαρία Χατζηνικολάου
Κυρία Τζελέπη, τι είναι μουσική για εσάς;
Η μουσική είναι ένας όρος που έχει καθοριστεί από πάρα πολύ κόσμο, επί πολλούς αιώνες, και τελικά είναι ακόμα ακαθόριστη. Περικλείει τόσα πολλά πράγματα μέσα της. Είναι μάθημα ζωής, με συγκεκριμένα αλλά και αφηρημένα στοιχεία. Νομίζω ότι η μουσική είναι η αρχή και το τέλος όλων. Από πού να ξεκινήσουμε; Από το πώς μιλάμε; Στο λόγο του κάθε ανθρώπου υπάρχει μια μουσικότητα, που είναι η πιο κλασική εξήγηση.
Πιστεύω ότι η μουσική βοηθάει σε όλα τα επίπεδα. Βοηθάει μαθησιακά, βοηθάει στη μνήμη, βοηθάει στο να γίνουμε καλύτεροι γενικώς, και σαν άνθρωποι. Δεν είναι τυχαίο που οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη μουσική έχουν μια παιδεία μεγαλύτερη, έχουνε κατανόηση κάποιων πραγμάτων και κάποιων καταστάσεων, έχουνε μια αισιοδοξία. Οι άνθρωποι που δε συσχετίζονται με τη μουσική έχουνε περισσότερο άγχος και τα βλέπουν όλα με λιγότερη αισιοδοξία από ότι εμείς οι μουσικοί. Η μουσική νομίζω ότι είναι κάτι που θα έπρεπε να υπάρχει στην καθημερινότητα όλων, σε όλες τις διαφορετικές μορφές της, είτε είναι κλασική μουσική, είτε είναι ποπ, είτε είναι ροκ κ.λ.π
Πόσο δύσκολο είναι να ασχοληθεί κάποιος με τη μουσική επαγγελματικά, στην Ελλάδα, σήμερα;
Νομίζω, ότι είναι δύσκολο οπουδήποτε να ασχοληθείς με τη μουσική σήμερα, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα λόγω της κρίσης. Αλλά ακόμα και πριν την κρίση, είναι ένα επάγγελμα το οποίο, θέλει πάρα πολύ χρόνο, θέλει πάρα πολλή μελέτη και αν αποφασίσεις να το κάνεις, πρέπει να ξέρεις ότι δε θα βγάλεις χρήματα. Οι απολαβές είναι ελάχιστες σε σχέση με το τι δουλειά κάνουμε, και συζητώντας με τους μουσικούς σου λένε, “ Έλα να παίξεις μια συναυλία και θα πάρεις, αυτό το 'χ' ποσό”, το οποίο κάποιοι το θεωρούν καλό ενώ εμείς το θεωρούμε μικρό. Το ποσό αυτό δεν αντανακλά το τι μελέτη έχει γίνει , το τι πρόβες έχουνε γίνει και το τι δρομολόγια έχουν απαιτηθεί .Ο κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι πάρα πολύ λίγες οι απολαβές.
Από εκεί και πέρα, το μόνο πράγμα που μπορεί να κάνει κανείς, είναι να προσπαθεί είτε να μπει σε κάποια θέση, αυτό είναι πιο εύκολο συνήθως για μουσικούς ορχήστρας - εμείς οι πιανίστες είμαστε άλλη κατηγορία, δεν μπορούμε να μπούμε σε μια ορχήστρα, όπως έχει ένα βιολί, ή όπως έχει ένα πνευστό όργανο κ.α - είτε θα προσπαθήσει κανείς να πιάσει μια σταθερή δουλειά, ή θα προσπαθήσει να δουλέψει ως καθηγητής, ή να κάνει καινούρια πράγματα εκτός των μεγάλων φορέων της Ελλάδας, που έχουμε. Είναι λίγοι οι μεγάλοι μουσικοί φορείς που μπορούν να συντηρήσουν εργαζομένους στον τομέα της μουσικής. Γενικά, είναι πάρα πολύ δύσκολα.
Εργάζεστε και ως καθηγήτρια πιάνου, εδώ και πολλά χρόνια. Πόσο σημαντική θεωρείτε τη μουσική στη σύγχρονη παιδεία των μαθητών;
Ξεκίνησα να εργάζομαι ως καθηγήτρια πιάνου το 2006. Έχω δουλέψει σε ωδεία και οι μαθητές δυστυχώς μειώνονται, τώρα με την κρίση, γιατί δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τις οικονομικές των ωδείων. Το πρώτο πράγμα που κόβεται είναι η μουσική, που οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν χρειάζεται, και κάποιοι άλλοι που επιθυμούν να το κάνουν, δεν μπορούν πλέον για οικονομικούς λόγους .
Το επίπεδο δυστυχώς έχει πέσει. Όταν έφυγα στην Αμερική λίγα χρόνια μετά το τελείωμα των σπουδών μου στην Ελλάδα, γινότανε πάρα πολύ καλή δουλειά στα ωδεία. Οι εξετάσεις ήταν αυστηρές. Όταν γύρισα μετά από χρόνια και ξεκίνησα να διδάσκω, βρέθηκα προ εκπλήξεως, γιατί οι περισσότεροι καθηγητές, δε θα πω όλοι, δεν ασχολούνται με τη σοβαρότητα που απαιτείται. Φυσικά υπάρχουν και εξαιρετικοί συνάδελφοι που κάνουν άψογα την δουλειά τους.
Νομίζω ότι γενικώς θα έπρεπε να δοθεί μεγαλύτερη σημασία στη μουσική, και ειδικά στα σχολεία. Τώρα που ο γιος μου είναι στην τρίτη δημοτικού και βλέπω τα βιβλία της μουσικής διαπιστώνω ότι δεν υπάρχει το ενδιαφέρον να μάθουμε στα παιδάκια το λίγο κάτι παραπάνω. Οπότε για αυτό αναγκαστικά απευθύνονται στα ωδεία. Κλείνοντας, πιστεύω ότι η μουσική παιδεία θα έπρεπε να είναι περισσότερο διαδεδομένη και να ενισχυθεί.
Ποιους θεωρείτε τους πιο σημαντικούς σταθμούς στη μέχρι τώρα μουσική σας πορεία;
Η μουσική μου παιδεία ξεκινά από το σπίτι, γιατί έχω δύο γονείς που είναι λάτρεις της μουσικής. Ο πατέρας μου παίζει 
κιόλας. Μπορώ να πω ότι ο πρώτος σταθμός ήταν η βοήθεια του έτσι ώστε να αναπτύξω το ταλέντο μου και η κατανόηση ότι μπορώ να το κάνω.
Ο δεύτερος μεγάλος σταθμός μου ήταν στην ηλικία των πέντε ετών, όταν γράφτηκα στο ωδείο. Ο δάσκαλός μου ο Γιώργος Μάνεσης, στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, στον Πειραιά ήταν και είναι ένας καταπληκτικός δάσκαλος που ήξερε τι να κάνει, τι να πει και πώς να κάνει όλους τους μαθητές του, όχι μόνο εμένα, να αγαπήσουν τη μουσική. Πιστεύω ότι δε θα ήμουνα αυτή που είμαι σήμερα αν δεν ήταν εκείνος, παρ΄ όλες τις σπουδές στο εξωτερικό. Ήταν ο μεγαλύτερος σταθμός, θα έλεγα για εμένα η σωστή καθοδήγηση του.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν διάφοροι σταθμοί, άλλοι μικρότεροι, άλλοι μεγαλύτεροι, αλλά είναι βέβαια όλα υποκειμενικά. Ένας σταθμός ήταν στην ηλικία των δεκαεφτά χρονών, που πήρα το δίπλωμά του πιάνου και τελείωσε ο κύκλος του ωδείου. Ύστερα οι συναυλίες που ξεκίνησα να κάνω στο εξωτερικό από την ηλικία των δεκατεσσάρων, και μετά φυσικά στην Αμερική, οι σπουδές που έκανα, το Bachelor και το Master, τα οποία κατάφερα και τα έκανα με υποτροφία. Κλείνοντας το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό MTNA στην Φλόριντα που απέσπασα για την πολιτεία της Φλόριντα το 2002, το Music Teacher National Association, και το τρίτο βραβείο για το regional MTNA competition καθώς και το δεύτερο βραβείο στο διαγωνισμό της UNESCO το 2008.
Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τις συνεργασίες, με πάρα πολλούς μαέστρους και καλλιτέχνες γνωστούς του χώρου, και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, όπου η κάθε συνεργασία και η κάθε συναυλία ήταν για μένα ένας σταθμός στην πορεία μου.
Πώς ξεκίνησε η συνεργασία σας με την Όπερα Νέων και οδηγηθήκατε στη Sapoon Opera;
Το Δεκέμβριο του 2006, ένας μεγάλος σταθμός , ήταν η γνωριμία μου με τον τενόρο Αναστάσιο Σέλλα και τη γυναίκα του, τη σοπράνο Μαρία Λυμπεράκου. Με αυτά τα παιδιά ξεκίνησα αρχικά μια συνεργασία για μελέτη δική τους, που έγινε στη συνέχεια μια σειρά σεμιναρίων με τον Μαέστρο τον Τάσο Συμεωνίδη, ο οποίος μας έκανε εκμάθηση όπερας. Επειδή πήγε πάρα πολύ ωραία, τα παιδιά σκεφτήκανε “Γιατί να μην κάνουμε μια εταιρία, η οποία να κάνει κάποιες ανεξάρτητες παραγωγές όπερας;”. Οι φορείς στην Ελλάδα, όπως είναι η Λυρική Σκηνή και κάνα δυο άλλοι μεγάλοι φορείς, σε δυσκολεύουν να δουλέψεις με αυτούς κι ως αποτέλεσμα δημιουργούνται μικρότερες ομάδες.
Οπότε ξεκίνησε και έγινε η Όπερα Νέων, η οποία σημαίνει όπερα νέων ιδεών και νέων καλλιτεχνών, και ξεκινήσαμε να κάνουμε μικρότερες παραγωγές όπερας, οι οποίες έχουν ανέβει από το 2007 και μετά. Φτάσαμε στη Sapoon Opera, επειδή όλοι έχουμε την ίδια τρέλα και την ίδια αγάπη για τη μουσική. Tα παιδιά είναι πολύ καλοί τραγουδιστές και ηθοποιοί, και μας πλαισιώνουν φίλοι και συνεργάτες που τους έχουμε χρόνια, όπως είναι τα παιδιά που παίζουν μέσα στην παράσταση, η Ειρήνη Κώνστα, σοπράνο, ο Βασίλης Ασημακόπουλος, μπάσος, ο Βασίλης Κωστόπουλος, επίσης μπάσος, ο Αναστάσης Στέλλας και η Μαρία Λυμπεράκου. Φυσικά έχουμε και γκεστ ανθρώπους που μας βοηθάνε, όπως είναι ο Γιάννης Κοκορέτσας που παίζει σε αυτό το επεισόδιο, ο Γιώργος Ποτίδης,που είναι ένας καταπληκτικός ηθοποιός που θα παίξει στο επόμενο, και ούτω καθεξής.
Τι είναι η “Sapoon Opera” και πώς την εμπνευστήκατε;
Η Sapoon Opera είναι μια κωμική σειρά, όπως είναι οι τηλεοπτικές σειρές, με ένα βασικό καστ και γκεστ σταρς σε κάθε επεισόδιο. Κάθε επεισόδιο είναι ένα θεατρικό από μόνο του, του οποίου την υπόθεση και τα κείμενα τα έχω γράψει εγώ, και έχουμε επιλέξει μαζί με τους πρωταγωνιστές, που είναι και τραγουδιστές όπερας, κάποια σύνολα, άριες από όπερες, οπερέτες, μιούζικαλ, κ.α, τα οποία ενσωματώνονται μέσα στο έργο. Το πλάνο μας είναι να ανεβαίνει ένα επεισόδιο κάθε δύο με τρεις μήνες, και να προχωράει σαν τηλεοπτική σειρά, στην ουσία.
Το 2012 ανεβάσαμε ένα θεατρικό έργο για τα γενέθλια του σταθμού 98.4 στο Γκάζι, το οποίο γράφτηκε από δύο σκηνοθέτες-ηθοποιούς, που γνώριζαν εμένα και την ομάδα μου, τα παιδιά της Όπερας Νέων. Και είπαμε, λοιπόν, να γράψουμε ένα θεατρικό. Σε αυτό το θεατρικό, είχαμε ο καθένας το ρόλο του, και είχε μέσα και μουσικά μέρη, το οποίο μας άρεσε πάρα πολύ και πήγε πάρα πολύ καλά. Βέβαια δεν είχε σχέση τόσο πολύ με τη μουσική σαν υπόθεση, αλλά αυτό μας έκανε εμάς να σκεφτούμε με την ομάδα της Όπερας Νέων πώς μπορούμε να κάνουμε και άλλα πράγματα.
Ήρθε ο κόντρα- ρόλος, ο οποίος ήταν μια κωμική παράσταση, όπου οι άντρες ντυθήκανε γυναίκες και οι γυναίκες ντυθήκανε άνδρες, και πίσω από τα παραβάν τραγουδούσε η φωνή και μπροστά παίζαμε. Έτσι μου ήρθε η ιδέα “Γιατί να μην κάνουμε μια σειρά μουσικοθεατρικών, αντί να ανεβάσουμε κάποια ακόμα παραγωγή όπερας;”. Αφού είχα πάντα μια έφεση στο γράψιμο σκέφτηκα το εξής κόνσεπτ. Ένα θέατρο στο Μιλάνο, μια τρελή Ιταλίδα ιμπρεσάριος και ως αποτέλεσμα ήταν να βγει το πρώτο επεισόδιο.
Η όπερα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο είδος τέχνης, που συγκινεί τον ακροατή μέσω της συνύπαρξης του λόγου και της μουσικής. Πόσο σας δυσκόλεψε να επιτευχθεί αυτό στη “Sapoon Opera”;
Θεωρώ ότι την όπερα γενικά, πολλοί τη θεωρούν ένα είδος το οποίο δεν είναι προσιτό στον πολύ κόσμο. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Νομίζω ότι και οι προσπάθειες που γίνονται στην Ελλάδα να εκλαϊεικευθεί δηλαδή να έρθει η όπερα πιο κοντά στον κόσμο, έχουν αρχίσει και κάνουν τον κόσμο να καταλαβαίνει ότι δεν ισχύει “Δεν πάω να δω μια όπερα και δεν πάω να τη δω γιατί δεν την καταλαβαίνω, τι γίνεται”. Έχει αρχίσει να γίνεται πιο προσιτή.
Στο σημερινό πρότζεκτ δεν είναι δύσκολο να έρθουμε κοντά στο θεατή, γιατί ο λόγος με τη μουσική συνδέονται και ο θεατής καταλαβαίνει ότι γίνεται μια κωμική παράσταση στους τραγουδιστές της όπερας. Μπαίνει στην ψυχολογία τους γελάει με τη νοοτροπία τους και με το μυαλό τους. Τα κομμάτια που έχουμε επιλέξει είναι κομμάτια τα οποία είναι πολύ γνωστά, δηλαδή ακόμα και ο ακροατής που δεν ξέρει όπερα τα περισσότερα τα έχει στο αυτί του, οπότε πιστεύω ότι μπορούνε να έρθουν περισσότερο κοντά.
Τι θα θέλατε να αποκομίσει ο θεατής φεύγοντας;
Ο θεατής θα θέλαμε να περάσει πάρα πολύ καλά, να γελάσει, να θέλει να μην τελειώνει και να θέλει να ακούσει κι άλλο, όσον αφορά τον τομέα των μουσικών κομματιών. Να σκεφτεί ότι η όπερα δεν είναι μόνο κάτι σοβαρό, γιατί υπάρχουν σαφώς και κωμικές όπερες πολύ ωραίες, αλλά αυτό που θέλω είναι να ικανοποιηθεί και μουσικά και ψυχικά. Να αποκομίσει μια εμπειρία, για να αποφασίσει να μπει στη διαδικασία να δει και μια κανονική όπερα στο μέλλον.
Πιστεύετε ότι ένας νέος καλλιτέχνης πρέπει να εστιάζει σε ένα μόνο αντικείμενο, ή να πειραματίζεται και να δοκιμάζει και νέους δρόμους με νέες προεκτάσεις;
Όταν ξεκινάει ένας νέος καλλιτέχνης, έχει ένα συγκεκριμένο στόχο. Εγώ ξεκίνησα με το πιάνο και είπα ότι θέλω να γίνω 
πιανίστρια. Εστίασα στον κλασικό χώρο και το κλασικό πιάνο και ρεπερτόριο. Πρέπει να περάσει κάποιος από αυτό το στάδιο, του διαβάσματος πάρα πολλών ωρών, το διάβασμα τεχνικής μουσικής και τις σπουδές. Μετά, σε κάποιο σημείο, πρέπει να μάθεις να προσαρμόζεσαι. Είναι κακό να υπάρχουν παρωπίδες και να πεις ότι “ όχι, θα κάνω μόνο αυτό”, και να απορρίπτεις κάποια πράγματα τα οποία θα μπορούσες να τα κάνεις και να έχεις και οικονομικές απολαβές, ίσως, καλύτερες, και να σου αρέσει κιόλας. Αλλά δεν τα δοκιμάζουμε, γιατί ή φοβόμαστε, ή νομίζουμε ότι δεν είναι για μας, ή είμαστε υπεράνω.
Ένας καλλιτέχνης θα έπρεπε να μπορεί να κάνει πολλά πράγματα. Ούτε εγώ είχα φανταστεί ποτέ ότι θα κάνω θέατρο, θα τραγουδήσω, θα χορέψω, θα παίξω μουσική η οποία δεν είναι κλασική με την έννοια αυτή, αλλά είπα “γιατί όχι; ας το δοκιμάσουμε και να δούμε πώς είναι.”. Κάποια πράγματα μου κάνανε, κάποια πράγματα δεν μου κάνανε, γιατί γενικώς εμένα μου κάνουν τα πάντα, αν υπάρχει θέληση. Αν υπάρχει όρεξη, μπορείς να προσαρμοστείς σε όλα, οπότε θα έλεγα ότι οι καλλιτέχνες θα έπρεπε να μην φοβούνται να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα, να τολμούν.
Κλείνοντας, ποια είναι η άποψή σας για το επίπεδο του μουσικού πολιτισμού στη χώρα μας;
Το επίπεδο του μουσικού πολιτισμού είναι αρκετά καλό. Έχουμε εκπληκτικούς καλλιτέχνες, τραγουδιστές, μουσικούς και συνθέτες, οι οποίοι έχουν δώσει πολλά και έχουν ακόμη πολλά να δώσουν. Απλά νομίζω ότι το πρόβλημα με το επίπεδο αυτή τη στιγμή είναι ότι υπάρχουν διαδικαστικά θέματα που έχουν να κάνουν με προβλήματα οικονομικά. Όταν μπαίνουν στη μέση τα πολιτικά και τα οικονομικά θέματα, κάποια πράγματα που θα μπορούσανε να λύνονται πιο άνετα, δεν μπορούν. Αν το κράτος και γενικά ο κόσμος ήθελε να υποστηρίξει την προσπάθεια που κάνουν οι μουσικοί και οι συνθέτες, νομίζω ότι το μουσικό επίπεδο της χώρας μας θα ήταν ακόμα πιο υψηλό.
