Γιατί αγάπη είναι το αληθινό ΟΝ προς το οποίο πορεύεται ο άνθρωπος και μίσος είναι ο Εωσφόρος, το Πνεύμα του Αντίχριστου.
Κάθε ″επανάσταση είναι ένα μοιραίο γεγονός και η πρωταρχή της βίαιης εξουσίας″. Δεν υπάρχουν επαναστάσεις επιτυχημένες, γιατί η αποτυχία τους είναι αναγκαστική. κάθε επανάσταση είναι ένα ατύχημα και μια μικρή ή μεγάλη συμφορά. Καμμιά επανάσταση δεν φέρνει ευτυχία ούτε μπορεί να της αρμόζει φωτοστέφανος, γιατί στηρίζονται σε ψεύτικα στηρίγματα και ακολουθούν πάντα λανθασμένους δρόμους. Οι επαναστάσεις γενικά μοιάζουν με επιδημικές ασθένειες βαριάς μορφής που το μικρόβιό τους θα φέρει υψηλό πυρετό, δηλονότι οι δυνάμεις βίας που κρύβουν μέσα τους θα φθάσουν το πολύ στους 41ο θερμοκρασία, κι έπειτα δημιουργούνται από το σώμα της κοινωνίας τα αντιφάρμακα εκείνα, τα αντισώματα που παράγει ο ίδιος ο οργανισμός της κοινωνίας, για να πέσουν στους φυσιολογικούς ρυθμούς της κοινωνικής ζωής. έτσι οφελείται η ίδια η κοινωνία ύστερα από καταχρηστικές περιόδους - ″νυχτερινές ιστορικές ημέρες″- της ιστορικής διαδρομής των ανθρώπινων γενεών και έτσι σε μεγάλο βαθμό μπορεί με βεβαιότητα να ισχυριστεί κανείς ότι επιτρέπονται από τη Θεία Πρόνοια προκειμένου να πραγματοποιηθεί το αιώνιο σχέδιο της δημιουργίας, το σχέδιο της ζωής ενός πραγματικού πολιτισμού και της βίωσης στην πράξη της Βασιλείας του Θεού.
Το ουτοπιστικό, έστω, όνειρο των ανθρώπων για ιδεώδη επανάσταση που θα οδηγήσει σε πραγματικό δημοκρατικό κράτος δικαίου ή συνταγματικό κράτος δικαίου είναι η πιο ανεδαφική απ’ όλες τις ουτοπίες και δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε τις αδυναμίες μας εξαπατώντας τους ίδιους τους εαυτούς μας, ενώ είναι απόλυτα βέβαιο πως η αιτία του κακού δεν είναι μακριά από τον ίδιο τον εαυτό μας. ″Όχι, η πηγή του κακού βρίσκεται και σ’ εμένα τον ίδιο, κι εγώ πρέπει ν’ αναλάβω την ευθύνη και την ενοχή″. Η επανάσταση ιστορικά, κοινωνιολογικά και βαθιά πνευματικά είναι μια ορθολογική παραφροσύνη, είναι μια ″μανία″ να θέλει να ρυθμίσει όλα τα της ζωής στηριζόμενη στην ″άλογη στοιχειώδη βία″. Η γιατρειά δεν μπορεί να προκύψει ούτε από την ίδια την κοινωνική, πολιτική και πνευματική σαπίλα ούτε από την οποιαδήποτε επαναστατική διαδικασία που θέλει να βάλει τέλος στη σαπίλα αυτή, παρά ″μόνο από τη γέννηση μιας νέας ζωής″. Οι διχασμοί, οι βίαιες δηώσεις και ερημώσεις, η ηθική εξαχρείωση, οι τρομερές καταπτώσεις του πολιτιστικού επιπέδου, δεν είναι εγγύηση καμμιάς ιστορικής αισιοδοξίας για εξυγίανση και θεραπεία του κοινωνικού στρώματος και του πνευματικού σώματος των μαζών, γιατί τα αρνητικά αισθήματα, το δηλητήριο της μοχθηρίας, το μίσος, το αίμα, είναι ένας εφιάλτης της βίας που συχνά κι αναπόφευκτα γεννάει τον εφιάλτη της αντιβίας, που μόνο σωτηρία δεν μπορεί να φέρει. Καμμιά ζωή δεν μπορεί να γεννηθεί μέσα από αρνητικά στοιχεία και μόνο θετικά στοιχεία μπορούν ασφαλώς να τεθούν ως βάση της ζωής.
″Η αγάπη μας πρέπει να είναι πιο ισχυρή απο το μίσος μας″. Η ελάχιστη, στοιχειώδης αγάπη, έστω, πρέπει να τίθεται σαν βάση της πολιτικής για κάθε λαό και για κάθε εθνική υπόσταση είτε εθνολογικά και βιολογικά το εννοούμε είτε γεωγραφικά το βλέπουμε. Όλες οι δυνάμεις μας πρέπει να στρέφονται προς το καλό και αυτό είναι το πνευματικό μας καθήκον ως χριστιανών. Στους αρνητικούς δρόμους κάθε μορφής βίας μόνο αλυσσιδωτή και ατέλειωτη σειρά κακών αντιδράσεων μπορεί ν’ ακολουθήσει. Το αίμα φέρνει μόνο αίμα και η βία μόνο βία. Το να θέλουμε να διορθώσουμε τη σαπίλα με τέτοιες διαδικασίες και σπασμωδικές κινήσεις επανόδου των δυνάμεων της παρακμής και της αποσύνθεσης είναι και ανόητο και μας εμπλέκει πιο πολύ σ’ έναν αδιέξοδο φαύλο κύκλο. ″Είναι ανάγκη να ελευθερωθούμε πρώτα από τον ″κακό εαυτό μας″, ν’ απαλλαγούμε από κάθε μορφής αρνητικά κίνητρα, αδυναμίες και πάθη, και τότε μπορεί να κάνουμε πραγματικότητα την ιδεατή επανάσταση που έφερε ο Χριστός στον κόσμο, γιατί έγινε και γίνεται ο φορέας μιας καινούργιας ζωής που φέρνει ″καρπούς καλούς″ από τη σύνθεση του χρόνου (παρελθόντος και παρόντος) μέσα στην αιωνιότητα″. Είναι φανερό πως πρέπει ν’ αποφύγουμε όλους τους αρνητικούς ″πειρασμούς″, να μείνουμε πιστοί στους μάρτυρες και άγιους της πίστης μας, ″να φέρουμε την αγία τράπεζα στις κατακόμβες, να βιώσουμε τη δυστυχία πνευματικά και θρησκευτικά, να την εννοήσουμε ως μια εξιλέωση στην υπηρεσία κάθε ζωντανής λειτουργίας″ κι έτσι να γίνουμε φορείς μιας ″θετικής δημιουργίας″.
Η ουμανιστική αυτονομία όχι μόνο δεν έφερε την αληθινή δημοκρατία, την εφαρμογή της αρχής πως ″ισχύς μου είναι η αγάπη του λαού μου″, αλλά αντίθετα οδήγησε έτσι, ώστε να ταυτοποιηθούν η μοναρχία του Λουδοβίκου ΙΔ΄και του τσάρου Νικολάου του Α΄ και οι επαναστάσεις του Ροβεσπιέρου ή του Λένιν. Δεν είναι λιγότερο ″αμαρτωλή″ η μια πολιτική εξουσία από την άλλη, γιατί η εξουσία δεν είναι δικαίωμα, αλλά καθήκον, κι ούτε ασκείται στο ίδιο το όνομά της- εξουσία για την εξουσία- παρά μόνο στο όνομα της αλήθειας και του Θεού. Έτσι ο Λαός μπορεί να ασκεί ολοκληρωμένη εξουσία στην ιδανικότερη δημοκρατική της μορφή, μια συνταγματική εξουσία, μόνο ως καθήκον.
Η πολιτική ζωή έχει καταντήσει να είναι μόνο δικαίωμα, ένας αγώνας δρόμου γύρω από το δικαίωμά της για εξουσία, μια πολιτική ζωή και εξουσία μη οντολογική, ολότελα μη αληθινή που συνοδεύεται από πλασματικές επινοήσεις και καταστάσεις, δεκάδες ψεύδη και απάτες. η υποκρισία, η παραπλάνηση, η ανεδαφικότητα, η ουτοπία, είναι στοιχεία που συνθέτουν την πολιτική εξουσία και παρέσυραν στο πέρασμά τους όλα τα κόμματα της εποχής μας τόσο, όσο να απαξιώνουν την ίδια τη συμμετοχή στα κοινά άνθρωποι ικανοί, χαρισματικοί και προσωπικότητες με μεγάλο οντολογικό βάρος, που θα μπορούσαν να προσφέρουν τις αντίρροπες εκείνες δυνάμεις στην εκτροπή που πήρε η σύγχρονη δημοκρατική κοινωνία. Τα πολιτικά κοινοβούλια έχουν τόσο εκφυλιστεί, ώστε κατάντησαν χώροι ατέρμονων συζητήσεων και μηχανισμοί προστασίας ατομικών και ισχυρών άλλων οργανομένων συμφερόντων. Αυτό δεν είναι δημοκρατική πλειοψηφία, αλλά μειονοψηφία. δεν κυβερνάει ο Λαός – εννοούμε ποιοτικά και ουσιαστικά-, αλλά μόνο μια μειοψηφία που στηρίζεται στη συγκέντρωση και καταμέτρηση ψήφων μιας ορισμένης χρονικής στιγμής. Αυτό είναι μια αρρώστια που κατατρώγει τη συνταγματικά κατοχυρωμένη ελεύθερη θέλησή μας ως δημοκρατικών λαών κι είναι ανάγκη να βρεθεί η θεραπεία της γρήγορα!
Μια κοινωνία κι ένα δημοκρατικό κράτος δικαίου πρέπει να στηριχθεί σ’ ένα χριστιανικό κοινωνικό ριζοσπαστισμό με θεσμούς ιεραρχικά και συνταγματικά θεμελιωμένους και κατοχυρωμένους, που θα τον διακρίνει τολμηρή αποφασιστικότητα.
Μεγάλες ηγετικές προσωπικότητες με το ανάλογο οντολογικό βάρος πρέπει να γίνουν αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων και οι πολίτες να κρίνονται με οικονομικά, επαγγελματικά, πνευματικά κι άλλα κριτήρια σύμφωνα με τις σφαίρες εργασίας και δημιουργίας τους χωρίς πλαδαρά κι ασήμαντα πολιτικά κριτήρια και πράγματα και χωρίς προνομιακές διακρίσεις.
Οι εργαζόμενες τάξεις και τα ποικίλα λαϊκά στρώματα παίζουν κυρίαρχο ρόλο στην πορεία των κρατών και κάθε πολιτική πρέπει να οδηγεί στην πραγμάτωση οργανωμένου επαγγελματοσυναιτεριστικού σωματείου, ζωτικού, οικονομικού και πνευματικού χαρακτήρα, που θα αποτρέπει σε τελευταία ανάλυση τη διάλυση και την καταστροφή κρατών και κοινωνιών. Η εξουσία είναι ιεραρχική κι ο λαός έχει ανάγκη από ηγέτες, γιατί δεν μπορεί να κυβερνηθεί από μόνος του. Ο εξωτερικευμένος αυτός διαφορισμός της τάξης που κυβερνάει πρέπει να οδηγεί στην ενότητα κοινωνιών και κρατών κι έτσι η εξουσία παίρνει ιερό χαρακτήρα που με ρεαλιστικούς τρόπους θα ανταποκρίνεται στην καθολική πίστη του λαού, συμπολίτευσης κι αντιπολίτευσης. Θεμέλιο της λαϊκής πίστης και θέλησης, πρέπει να είναι ″η αρχή μιας ασφαλούς ποιοτικής εργασίας″, υλικής και πνευματικής, και της πνευματοποίησης της πολιτικής ηγεσίας και εξουσίας. Η εργασία καθεαυτή ως δημιουργική πράξη πρέπει να αναγνωριστεί, οι ανάγκες και η υψηλή ένταση για πολλαπλάσια εργασία πρέπει να περιοριστούν ή εξαλειφθούν και το πρόβλημα της ″μηχανοποίησης″ της εργασίας, που έφερε ο καπιταλισμός και ο σοσιαλισμός, πρέπει να γίνει και πνευματικό, κι όχι μόνο ″άρτος και θεάματα″, ″θρέψη και τέρψη″. Ο χρόνος πρέπει να παύσει να επιταχύνει τη ζωή μας με τον ζωικό ″συμπεριφορισμό″ που θέλουν να επιβάλλουν η μανία του κέρδους με τις πολυεθνικές και τα εργοστάσια τέρατα, που κάνουν τον άνθρωπο ″κατοικίδιο ζώο″ και τη ζωή του ζωώδη και οπισθοδρομική, εξάρτημα μιας μηχανιστικής διαδικασίας, που τον πνίγουν ολότελα και ως υλικό και ως πνευματικό υποκείμενο.
Η βιομηχανοποιημένη και ατέλειωτα καταναλωτική κοινωνία μας κατέστρεψε κάθε μορφής ελευθερία κι είναι ανάγκη, ως υλικοπνευματικά όντα, να απαιτήσουμε ν’ αποκτήσουμε ως τα έσχατα το δικαίωμά μας για ν’ αναπνέουμε, να κινούμαστε, να καθόμαστε στο δωμάτιό μας, να σκεπτόμαστε, να πιστεύουμε, να ζούμε πνευματικά. Η ″νίκη″ αυτού του ″οδοστρωτήρα″ της ζωής μας πέτυχε, γιατί το επιτρέψαμε εμείς οι ίδιοι, μια και μέσα μας δεν υπήρχε καμμιά γνήσια δύναμη του πνεύματος ζωντανή″, καμμιά δύναμη πίστης που μπορεί ″να μεταθέσει βουνά″ , ″είναι προιόν της αμαρτίας μου, της ενοχής μου″ αφού το άφησα να γίνει ″ένα εσωτερικό γεγονός της ζωής μου». Τα δεινά της κατάστασης αυτής που κυριαρχούν στην εποχή και τη ζωή μας είναι ένας εξιλασμός για την ενοχή μας, ″για την δική μας κοινή ενοχή και για τη δική μας κοινή αμαρτία″. Πρέπει να ζήσουμε πνευματικά και θρησκευτικά ισορροπημένα και ″οι δίκαιοι″ αυτοί κάθε ιστορικής περιόδου που αυτοϊκανοποιούνται τάχα αθώα και κοιττάζουν με ″εξοργισμένο πρόσωπο″ αυτά που συμβαίνουν έχουν μεγάλη συνενοχή, μεγαλύτερη σίγουρα ανάλογα με την πνευματική τους υπόσταση και κοινωνική τους θέση, έχουν μεγαλύτερα αμαρτήματα κι επιβάλλεται και σ’ αυτούς σίγουρα ο μακρύς και δύσκολος δρόμος της μετάνοιας. Η νίκη του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού στις γνήσιες και στυγνές μορφές τους δεν είναι ένα τυχαίο, αλλά ένα εσωτερικό γεγονός, μια ″βαριά πνευματική αρρώστια″, μια οργανική συμφορά, γιατί είναι συμπτώματα ″του εσωτερικού κακού που φωλιάζει μέσα μας″, ″μια παραίσθηση του αρρωστημένου πνεύματος″ των κοινωνιών και των λαών, μια μόνο έκφραση των εσωτερικών πνευματικών διχασμών τους, μια αποστασία από την πίστη, μια θρησκευτική κρίση και βαθιά ηθική εξαχρείωση. Από τη στιγμή που το ηθικό έδαφος ενός λαού αρχίζει να σείεται και ο λαός καθοδηγείται σε σφαλερό δρόμο το δαιμονικό στοιχείο μπαίνει στη ζωή μας και εύκολα καθοδηγεί τα βήματα μας στον ευρύ δρόμο του κακού, και το κύρος και η δύναμη της εξουσίας κλονίζεται και καταρρέει.
Η ″απλοποιούσα ισοπέδωση″, η διείσδυση στο λαό ψευτομόρφωσης και ημιμάθειας, η μετάλλαξη της ελευθερίας σε αναρχία, κατέστρεψαν το λεπτό στρώμα του πνευματικού πολιτισμού, του πραγματικού, γνήσιου, πολιτισμού κι οδήγησαν στις μηδενιστικές μορφές τους και τη δημιουργία μιας άλλης ″τροποποιημένης πίστης″ που υπηρετεί ψεύτικους θεούς και ψεύτικα είδωλα. Αυτά κυριολεκτικά έχουν κατακλύσει την ψυχή του λαού στις μέρες μας και οδηγούμαστε σε μια ζωή ζούγκλας και την ισχύ του δόγματος ″ο θάνατος σου η ζωή μου″. Μια ανείπωτη ″βαναυσότητα″ μπήκε στη ζωή μας κι εξοβέλισε όλες τις αξίες. ″Όταν ο Γάλλος γερουσιαστής ή ο ορεσίβιος χωριάτης ανεβαίνει στη λαιμητόμο το κάνει σαν ένας αστός που περνώντας στον αγώνα νικήθηκε″. Οι στυγνές μορφές του σοσιαλιστικού και του καπιταλιστικού συστήματος δεν έχουν αισθήματα της ″ελεύθερης επιλογής ή ζωής″, διάκεινται εχθρικά προς τις ανώτερες και πραγματικές μορφές του πολιτισμού, δεν επιθυμούν την ενότητα και οικουμενικότητα, την αδελφότητα και πραγματική ισότητα των ανθρώπων και των λαών, που στηρίζονται στην αγάπη και τη δικαιοσύνη, έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην ποιότητα στο όνομα της ποσότητας ″και δεν συστέλλονται μπροστά σε καμμιάς μορφής βαναυσότητα και φρίκη″.
Η αρχή της λαϊκής και δουλικής συνάμα υποτέλειας είναι όχι μόνο ανόητη, αλλά και καταστρεπτική. κάθε εξουσία πρέπει ″να γεννιέται, να προέρχεται από το λαό″, αλλά αν η θρησκευτική πίστη του λαού είναι ″λανθασμένη και φαύλη″ πρέπει ν’ αναζητήσουμε το δρόμο που οδηγεί στην αληθινή και ορθή πίστη, γιατί το πνεύμα έχει τα πρωτεία περισσότερο από την πολιτική. Το πρόβλημα είναι πνευματικό και χωρίς ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ δε θεραπεύεται το κακό, γιατί κάθε μη πνευματικός αγώνας χειροτερεύει και ενδυναμώνει την αποσύνθεση της πολιτικής εξουσίας. Χρειάζεται μια σταυροφορία για να φανερωθεί η αλήθεια. το βαρβαρικό στοιχείο έχει προσβάλλει το σώμα της κοινωνίας από την αρρώστια των γηρατειών και γι’ αυτό ο πολιτισμός μας απονεκρώνεται. Είναι ανάγκη ″να γεννηθεί εκ νέου το φως από το σκοτάδι″ με αγώνες σκληρούς που θα ξεκινήσουν πνευματικά από το ″εσωτερικό είναι″ του ανθρώπου, ώστε να δημιουργηθεί ″μια νέα πνευματική βάση του πολιτισμού και μια νέα μορφή εξουσίας″.
Το ″μιλιταριστικό δόγμα″ απειλεί με πολλούς τρόπους και διάφορες μεθόδους να κυριαρχεί με ύπουλη βαναυσότητα στο ανθρώπινο πρόσωπο και να κάνει τον άνθρωπο υποχείριο και όργανό του.
Η βιαιοπραγία και το ψέμμα, η κυνική συμπεριφορά και η ωμότητα στην Ευρωπαϊκή και παγκόσμια πολιτική εξουσία είναι γεγονός αναμφισβήτητο. το ζουν στο ″πετσί″ τους με πολλούς τρόπους οι περισσότεροι λαοί της γης στη σύγχρονη εποχή μας και με το τέλος του 20ου αιώνα ακόμα. Οι επιτήδειοι εκφραστές της πολιτικής εξουσίας σ’ όλο τον κόσμο χρησιμοποιούν για τους δικούς τους ατομικιστικούς λόγους ή ″της συντεχνίας″ μιας κάποιας ομάδας παγκόσμιας κυριαρχίας και εξουσίας, που εμφορούνται όχι από τις αλήθειες τους υπέρτατου ΟΝΤΟΣ, του Θεού, αλλά παρά πολύ φανερά από τις ″αλήθειες″ του Αντιχρίστου, τις ανθρώπινες μάζες με τα φιλοπόλεμα βίαια ένστικτα της νεότητας και τις καθοδηγεί σε δρόμους με διεξόδους αυτοκαταστροφής. Ο σύγχρονος μιλιταρισμός, έστω και μετά την πτώση του ιστορικού υλισμού, του Μαρξιστικού οικοδομήματος, οδηγεί σε αυτοκαταστροφή, γιατί το πρόβλημα και του καπιταλισμού και του μπολσεβικισμού είναι εσωτερικό, πνευματικό πρόβλημα. Ο λαός παγιδευμένος στα ψεύδη τους αρχίζει να κατανοεί βαθιά ως τα έσχατα της ύπαρξής του πως αιτία είναι ο ίδιος και προσπαθεί να νικήσει τον κακό εαυτό του, να ξερριζώσει από μέσα του ″τον μπολσεβικισμό″ και τον κάθε ″καπιταλισμό″ από μόνος του. Θα έρθουν ημέρες στην εποχή μας που θα καταλάβουν οι άνθρωποι πως τα συντρίμμια που συσσωρεύονταν σε παγκόσμια κλίμακα δεν είναι θέμα σωτηρίας με εξωτερικούς, τεχνολογικούς τρόπους που εξευρίσκει η επιστήμη ή τα οικονομολογικά συστήματα που προβάλλουν και εφαρμόζουν τα πολιτικά συστήματα, αλλά είναι κατάληξη της θρησκευτικότητας και της πίστης των λαών και των ιδεών της οργανωμένης κοινωνικής και πολιτειακής δομής, και μπορούν να υφάνουν το νέο ιστό μιας καινούργιας δομής της κοινωνίας.
Βαδίζουμε προς ένα νέο μεσαίωνα, διανύουμε την περίοδο μιας ″ιστορικής νύχτας″ κι όσοι θέλουν να θεμελιώσουν τη ζωή και τον πολιτισμό επάνω στα ″ερείπια″ του παρελθόντος είναι άνθρωποι της οπισθοδρόμησης και της αντίδρασης με τη γενική έννοια των όρων αυτών. Ο ατομισμός, ο νομικός φορμαλισμός, ο σοσιαλισμός και όλα τα ″τεχνητά παιδιά″ του καπιταλισμού είναι ″κούφια″ πια, είναι κατάλοιπα παθητικά ή κι ενεργητικά όργανα μιας κρυφής πρωτόγονης δύναμης που συνυπάρχει στον άνθρωπο κι είναι σατανική. Άρα χρειάζεται η παρέμβαση του Θεού για τον εξιλασμό απ’ τις αμαρτίες μας και τις ενοχές μας, που επέτρεψε ο Θεός. Ο Θεός της Αγάπης επιτρέπει για το δικό μας καλό τα παθήματά μας, ώστε από μόνες τους να εκμηδενιστούν οι πρωτόγονες ενστικτώδεις δυνάμεις μας, που έρχονται στην επιφάνεια με την ισχυρή ″παρουσία″ του πνεύματος του Αντιχρίστου, για να ζητήσουμε από μόνοι μας ύστερα την εξομολόγηση, το έλεος και την αγάπη Του και έτσι η δικαιοσύνη του Θεού ν’ αποκαταστήσει τα πράγματα ως ″δικαιοσύνη″ κι όχι ως εκδίκηση και ανταπόδοση του κακού. Αυτό είναι η λεγόμενη λύτρωση. γι’ αυτό η θρησκευτική εμβάθυνση και αναγέννηση οδηγεί στην αναγέννηση, δημιουργεί τη διάθεση για ηρωϊκή θυσία, για μαρτυρία της ΑΛΗΘΕΙΑΣ στον κόσμο, για μάρτυρες, για άγιους, για όσιους, για στάρετς.
Πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά πως η πολιτική εξουσία δεν μπορεί να σώσει τον κόσμο δίχως Θεό, να δώσει ευτυχία με επίπλαστο – ψεύτικο πολιτισμό, με υποκρισίες φαρισαϊκές ή αντιλήψεις γήϊνες όμοιες με τις δοξασίες των Σαδδουκαίων, με ελαφρά συνείδηση του δικαίου, με πείνα και ανεργία εκατομμυρίων ανθρώπων, με δόλιες και αστήρικτες ιδέες μιας ψευτο-διανόησης. Η λύση των προβλημάτων του κόσμου και το τέλος των δεινών του πρέπει να ξεκινήσει από ″το αρχέγονο πνευματικό φαινόμενο″ σ’ όλες του τις διαστάσεις που ενυπάρχει στον άνθρωπο. Μέσα από τα προβλήματα και τα δεινά του κόσμου της εποχής του 20ου αιώνα και του 21ου αιώνα πρέπει να δούμε το θρησκευτικό γεγονός, που ενυπάρχει στη φύση του ανθρώπου σ’ όλες κυριολεκτικά τις ιστορικές διαδρομές του, που διαχέεται ανάμεσα στην αδελφοσύνη ″εν Χριστώ″ και στον προσεταιρισμό του Σατανά και των αρχόντων του κόσμου αυτού.
Στη γήϊνη ζωή τους, λίγο ή πολύ, οι άνθρωποι είναι δεμένοι με τις αμαρτίες τους. στράφηκαν περισσότερο στην ″αρετή″ τους που τους δένει με τη γήϊνη ζωή και τα αγαθά της ή λιγότερο αποστράφηκαν τη γη κι είναι η αρετή τους στραμμένη προς τον ουρανό. Πιστεύουν οι τελευταίοι πως είναι απλοί διαχειριστές των αγαθών της γήϊνης ζωής τους και γι’ αυτό είναι προτιμότερο ″το μοναστήρι″ ή ″να πάρει το μπαστούνι του προσκυνητή″. Η Ορθοδοξία διδάσκει ″την ιδέα του καθήκοντος και όχι την ιδέα του δικαίου″. ″Το δίκαιο″ δεν είναι αρετή, γι’ αυτό ως χριστιανοί δεν εκπληρώσαμε ″το καθήκον″ μας, γιατί το βάλλαμε κάτω από την ιδέα ″του δικαίου″, κι αυτό εξαιτίας της αμαρτωλότητάς μας. Ο ″μπολσεβικισμός″, δηλονότι ο επιστημονικός σοσιαλισμός, έγινε μια ψευτοεκκλησία και μια ψευδοθεοκρατία. γι’ αυτό πολλοί λαοί προτίμησαν την άθεη ″αρετή″ του μπολσεβικισμού και απέρριψαν ″την αρετή″ της αστικής κοινωνίας που στην ουσία τους όμως ήταν ταυτόσημες. Έτσι ″η βίαιη εξουσία του κράτους του ψεύδους και της απάτης″ του σοσιαλισμού ως υποκατάστατο της αμαρτωλής καπιταλιστικής κοινωνίας, επικράτησε σε πολλούς γεωγραφικούς χώρους του πλανήτη μας στη διάρκεια του 20ου αιώνα με τις μαγνητικές σκοτεινές ενέργειές της, τα μαγνητικά ρεύματα της συλλογικότητας (Kollektiv), κ.α. που ″ναρκώνουν″ συνειδήσεις κι οδήγησαν σε ″μαγνητικό ύπνο″, απ’ τα οποία ευτυχώς στις ημέρες μας αφυπνίστηκαν και ελευθερώθηκαν οι λαοί αυτοί από μόνοι τους χωρίς χρήση βίας, αλλά με μια ″κάθαρση″, ένα εσωτερικό εξαγνισμό.
Η ειλικρινής και πλήρης ομολογία αποτυχίας του σοσιαλιστικού συσήματος μέσα από το εσωτερικό μυστήριο της εξομολόγησης των δεινών και των αμαρτιών του οδήγησε στη νέα ζωή τους λαούς αυτούς μέσα στην παγκόσμια κοινότητα. Η αυταπάτη των ανθρώπων των λαών αυτών, πολιτικών ηγετών, πνευματικών ηγετών, κομμισαρίων κάθε είδους, με μια σκανδαλώδη προσποίηση για ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, δικαιοσύνη, αδελφοσύνη, αφθονία υλικών αγαθών, για εβδομήντα περίπου χρόνια κατέπεσε ως χάρτινος πύργος από μέσα, από μια εσωτερική και πνευματική βαθιά συναίσθηση ευθύνης και καθήκοντος.
Η καλύτερη νέα ζωή είναι ολότελα πρώτα πνευματική κι ο καθένας οφείλει να κάνει αυτό που έχει πριν απ’ αυτό που μπορεί. Ο στοχασμός ο δικός μας να είναι στραμμένος προς μια νέα ζωή, που δεν έχει καμμιά σχέση με την παλιά μας ζωή, την αμαρτωλή, γιατί το ακατάλυτο στοιχείο του παρελθόντος πρέπει να αγωνισθούμε να περάσει στη νέα ζωή. Αυτό προϋποθέτει μια εσωτερική ανατροπή, μια οριστική ανατροπή για βαθιά εσωτερική διαδικασία αλλαγής που οδηγεί από το μάταιο και πεπερασμένο επίγειο κόσμο στην λαχτάρα της ουράνιας Ιερουσαλήμ.
Ο ηθικός εκτραχηλισμός, ο αμοραλισμός, το κυνήγι των γήϊνων απολαύσεων και μόνο, ο πνευματικός και ηθικός εκμαυλισμός συνειδήσεων που γενικά βασιλεύει στον κόσμο μας, αποκτάει παγκόσμια δύναμη, είναι δύσκολο το σταμάτημα της διάδοσής του, και οδηγεί σε τρομερή κατάπτωση του πνευματικού επιπέδου, της ποιότητας του πολιτισμού, και διακόπτει κάθε πνευματική πολιτιστική παράδοση και πολιτιστική πρόοδο. Ο τεχνικός πολιτισμός δημιούργησε έναν κοινωνικοανθρωπολογικό τύπο, που θέλει να επιβληθεί ως τροπαιούχος ενάντια στον ανώτερο πνευματικό πολιτισμό, το γνήσιο πολιτισμό. Αυτό είναι φαινόμενο εκβαρβαρισμού και η διαδικασία του για κυριαρχία του στην ανθρώπινη κοινωνία κι όλη την πολιτική, πολιτιστική και πνευματική ζωή είναι πάρα πολύ εύκολη, με τη διεφθαρμένη διανόηση που τύφλωσε μονομερώς το λαό και ανέβηκε στην εξουσία, με τη δημιουργία ″πνευματικών″ αναγκών ξένων προς τις φυσικές και γνήσιες πνευματικές ανάγκες, με τη διάσπαση της ολοκληρωμένης ″εν Χριστώ″ ενότητας, τον οικουμενισμό ″εν Χριστώ″ σε παγκόσμια κλίμακα, με την ανάπτυξη του τεχνικού πολιτισμού μακριά από Θεό και άνθρωπο κατά συνέπεια, με την ηδονιστική και ωφελιμιστική στροφή και σκόπιμη κατεύθυνση των λαϊκών στρωμάτων, με την αέναη γένεση επιτήδειων αιτιών προβλημάτων και μιας κατά συνέπεια αγχώδους ζωής που κινείται σε διαστημική ταχύτητα, με το ″βομβαρδισμό″ των ανθρώπων από σκόπιμες και υποβουλιμιαίες πληροφορίες, κ.α. Γίνεται αισθητό πως θα πετύχουν μια νίκη αυτές οι δυνάμεις που πολεμούν το πνεύμα του Χριστού. Πρέπει οι προσπάθειές μας να στραφούν προς τη νίκη του ″ανθρώπου εν Χριστώ″ για να αποκατασταθεί η παγκόσμια ηθική τάξη και ν’ αρχίσει η αληθινή ζωή. Όλες οι προσδοκίες μας πρέπει να στρέφονται προς τη μεταμόρφωσή μας και του κόσμου, γιατί η ζωή μας δε καθορίζεται εξωτερικά και πολιτικά, αλλά από την εσωτερική πορεία μας προς το Άπειρο.
Η ηθική εξυγίανση οδηγεί στην πνευματική δημιουργία, γιατί ″μόνο το πνεύμα, που δημιουργεί «δι’ εαυτό» νέες δικές του μορφές ζωής, μπορεί να σώσει″.
Τα βαριά τραύματα της ανθρωπότητας οδηγούν στην ανάγκη ανανέωσης της εκκλησιαστικής διοίκησης και την αναγέννηση της θρησκευτικής ζωής. ″Στη θρησκευτική μας ζωή, ως χριστιανών, έχει εκδηλωθεί υποκρισία, ψέμμα, μια καθαρή επιφανειακή και εγωϊστικά συμφεροντολογική σχέση προς την Ορθόδοξη Εκκλησία″. Η θρησκευτικότητα δεν έχει βαθιές ρίζες και ο Χριστιανισμός δεν έγινε ικανοποιητικά και με σοβαρότητα δεκτός από τις τάξεις ″της υψηλής″ κοινωνίας, μοιάζοντας με τη θρησκευτικότητα των Σαδουκαίων, ″να τα έχουν καλά πρώτα με το ατομικό τους συμφέρον και ύστερα να τα έχουν καλά και με το Θεό″. Αυτά είναι σημάδια νάρκωσης και αποστέωσης που εμφανίζονται στη ζωή της Εκκλησίας. Όμως οι ίδιες οι δυνάμεις του κακού που έβαλαν το φως ″υπό τον μόδιον″ με πολλούς τρόπους για να μη γίνονται φανερές οι αλήθειες της Ορθόδοξης πίστης μας, οι διωγμοί των χριστιανών, ποτέ δεν μπορούν να καταστρέψουν τον Χριστιανισμό.
Είναι προτιμότερες οι διώξεις, γιατί αυτές δυναμώνουν και μεγαλώνουν την πίστη μας – «σπόρος, είναι το αίμα των Χριστιανών» και γιατί ″ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της εσταυρωμένης αλήθειας″.
Η Εκκλησία του Χριστού χάνει ποσοτικά, μα κερδίζει ποιοτικά και γι’ αυτό προτρέπει τα πιστά παιδιά της στη θυσία, τη μαρτυρία, τη θαρραλέα αντιμετώπιση κι αυτού του μαρτυρίου και του θανάτου που εξαγνίζει, εξιλεώνει και αγιάζει.
Κι όταν ακόμα κατακερματίζεται η εξωτερική εκκλησιαστική τάξη και διοίκηση της Εκκλησίας αυτή ανδρώνεται και ανυψώνεται μέχρι τον Ουρανό, γιατί ″η εσωτερική της ενότητα, το εσώτατο φως και τα μυστικά της θεμέλια παραμένουν ακλόνητα″. ″Ο ζήλος της ζωής, το πλησίασμα του θανάτου, η διάλυση όλων των φαντασιώσεων και η απώλεια εκείνων των υλικών γαθών που σκλαβώνουν το ανθρώπινο πνεύμα, όλα αυτά στρέφουν τους ανθρώπους προς το Θεό και την πνευματική ζωή″. Πολλοί άνθρωποι, πρώην πολέμιοι της Εκκλησίας, επιστρέφουν και περισσότεροι με τη γνήσια πνευματική εμπειρία της Ορθοδοξίας ″πλουτίζουν″, μεταβάλλοντας σχέση προς τα υλικά αγαθά και τις δόξες του κόσμου. Η ωφελιμιστική στάση δεν μπορεί να φέρει καμμιά αναγέννηση και μόνο η ολοκληρωμένη παραίτηση από τα επίγεια υλικά αγαθά και την προθυμία για θυσία και διακονία είναι δυνατό να φέρει πρώτα θρησκευτική κι ύστερα κοσμολογική αναγέννηση. Η εποχή των ″Φαρισαίων και Σαδδουκαίων″ έχει περάσει πια, ζούμε μια εποχή που απαιτεί την πραγμάτωση της Ευαγγελικής Αλήθειας μέσα στη ζωή και μόνο η βοήθεια της του Θεού σοφίας, αγάπης και συγνώμης μπορεί να επαναφέρει στη σωστή πορεία τον αμαρτωλό κόσμο μας. Θα χρειαστεί ένας ασκητής της ερήμου του ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, του ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ, της ΓΗΣ ΤΗΣ ΓΑΛΙΛΑΙΑΣ ή ένας ΡΩΣΣΟΣ ΣΤΑΡΕΤΣ για να μας θυμίζει πάντα πως ο αγώνας μας, ως πιστών οπαδών του Χριστού, δεν είναι ″αγώνας κομμάτων για την εξουσία ούτε ταξικός αγώνας για υλικά συμφέροντα″, αλλά αγώνας για αξίες που αντλούνται από ένα άλλο κόσμο και μας δίνουν τα κριτήρια για αληθινή ζωή και για γνήσιο πνευματικό πολιτισμό.
Η ατομοκρατία έχει εξαντλήσει τα όριά της και εμείς οι άνθρωποι έχουμε περάσει ″μέχρις εσχάτων″ όλες ″τις δοκιμασίες κι όλα τα δεινά″ τώρα έφθασε η ώρα για ν’ αρχίσει η ανάρρωσή μας, να γευτούμε τη γλύκα της ευτυχίας με τη συμμετοχή μας στις πηγές της ζωής και την απελευθέρωσή μας από το ″θάνατο″, τους πειρασμούς και τη σκλαβιά του Εωσφόρου ζώντας στις πηγές της ύπαρξής μας τις εσωτερικές και μοριακές εκείνες διεργασίες, που οδηγούν στην ″Καινήν″, ″Κατά Χριστόν″ ζωή. Φθάνει πια η δουλεία στην ″πείνα και τη δίψα″, υλική και πνευματική, φθάνουν πια τα βάσανα, η ταπείνωση και ο εξευτελισμός του ανθρώπινου προσώπου. Ήρθε η ώρα της ΛΥΤΡΩΣΗΣ. Χρειάζεται ασταμάτητη πάλη ενάντια στα δηλητήρια που φαρμακώνουν ″το είναι″ μας και δεν μπορούμε να ζήσουμε αληθινά!
Η ελευθερία από την τυραννία δεν θα έλθει από εκεί που την περιμένουν οι άνθρωποι, αλλά από εκεί που θα τη στείλει ο Θεός. Το δηλητήριο του κάθε αθεϊσμού και της πνευματικής παρακμής δεν μπορεί πια να διεισδύσει βαθιά. Όμως η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ και ΛΥΤΡΩΣΗ είναι πρωταρχικά λύτρωση από το Πνεύμα του ψεύδους και της απάτης. Οι Χριστιανικοί Λαοί χρειάζεται σήμερα με την είσοδο της τρίτης ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ να σώσουν την ελευθερία του ανθρώπινου πνεύματος, να πιστέψουν ειλικρινά και καθαρά τις Ευαγγελικές ΑΛΗΘΕΙΕΣ και να διαθέσουν τη θέλησή τους για την πραγματοποίησή τους. Απαιτείται σκληρός αγώνας για ένα χριστιανικό τρόπο ζωής πορευόμενοι ανάμεσα σε δαιμονικές αντίθεες δυνάμεις. μπορεί αυτές –να επιτρέψει ο Θεός- να νικήσουν. Όμως εμείς πρέπει να επιστρέψουμε εκεί όπου σταμάτησε ο Χριστιανισμός ″πριν από την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου″, στους διωγμούς και τις κατακόμβες, για να κατακτήσει η ΑΓΙΑ ΠΙΣΤΗ μας όλον τον κόσμο με ΝΕΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ και ″νέφος″ αγίων και μαρτύρων, οσίων και ασκητών.
ΑΜΗΝ
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΑΜΑΝΔΑΝΗ
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ- ΠΟΙΗΤΡΙΑ
1.«Πύρ ήλθον βαλείν επί της γης και τι θέλω ιδείν ή ήδη ανήφθη» (Λουκ. ιβ΄, 49). «Παν ουν δένδρον μη ποιούν καρπόν καλόν εκκόπτεται και εις πυρ βάλλεται» (Ματθ. γ, 10β).
2.«Ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν, ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν, εγώ δίδωμι υμίν» (Ιωάν. ιδ., 27)΄.
3.«Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους. καθώς ηγάπησα υμάς, ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ...» (Ιωάν. ιγ. 34-35).
4.«Αμήν γαρ λέγω υμίν εάν έχετε πίστιν ως κόκκου σινάπεως, ερείτε τω όρει τούτω, μετάβηθι εντεύθεν εκεί και μεταβήσεται και ουδέν αδυνατίσει υμίν» (Ματθ. ιζ΄, 21).
