Εκτύπωση αυτής της σελίδας
08
Δεκεμβρίου

Η Ελληνική Κοινότητα Παρισιών - Άρθρο του Νίκου Νικηταρίδη

Κατηγορία Άρθρα - Απόψεις

Σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικής Κοινότητας Παρισιού και Περιχώρων, ήδη από τον 18ο αιώνα αρκετοί ήταν οι Έλληνες που κατοικούσαν στη γαλλική πρωτεύουσα και στη γύρω περιοχή. 

Παρόλα αυτά, μόλις το 1923 δημιουργήθηκε ο πρώτος σχετικός ελληνικός σύλλογος, όταν και ένας σημαντικός αριθμός Ελλήνων έφτασε στη χώρα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, με 5.000 περίπου ομογενείς να εγκαθίστανται στη Belleville.

 

Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως προηγουμένως και συγκεκριμένα το 1916, οι Έλληνες των Παρισίων συνήλθαν στο μέγαρο της ¨Σοσιετέ Σαβάντ¨, με τη συνέλευση προεδρευόμενη από τον Ψαρουδάκη, όπου οι Ευαγγελινίδης, Μπουρλάς, Τσιρώνης και Κάππας απευθύνθηκαν στον πατριωτισμό των Ελλήνων της πόλης προς το σκοπό καταρτίσεως Ιερού Λόχου, ο οποίος να τεθεί υπό τις διαταγές του αρχηγού των γαλλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα.

 

Ο σύλλογος πάντως που δημιουργήθηκε το 1923 διαλύθηκε κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, για να επανασυσταθεί επισήμως μετά τον πόλεμο και συγκεκριμένα στις 17/2/1946. Την εποχή του Εμφυλίου στην Ελλάδα και κατά τη διάρκεια της περιόδου 1946-1952 ένα δεύτερο μεγάλο κύμα Ελλήνων πηγαίνει στη Γαλλία, ενώ με την αποαποικιοποίηση της αφρικανικής ηπείρου πολλοί Έλληνες που ζούσαν σε χώρες όπως η Αίγυπτος μεταναστεύουν εκ νέου στη Γαλλία. Τα πρώτα χρόνια του ΄60 ένας μικρός αριθμός Ελλήνων φθάνει στη χώρα για να εργαστεί στις μεγάλες βιομηχανίες, ενώ κατά την ελληνική Δικτατορία πολλοί ήταν οι διανοούμενοι που βρήκαν καταφύγιο και πεδίο ελευθερίας για αντιδικτατορική δράση σ΄ αυτή.

 

Στη δεύτερη περίοδο της Κοινότητας αναφέρεται ανταπόκριση του Π. Φρυδά στην αλεξανδρινή εφημερίδα ¨Ταχυδρόμος¨ που είδε το τυπογραφικό φως στις 14/2/1948, την οποία και αναδημοσιεύουμε ως σχετικό ιστορικό τεκμήριο μιας ακόμη παροικίας του Απόδημου Ελληνισμού :

 

¨Όσο κι αν φανή περίεργο, η Ελληνική Παροικία του Παρισιού, παρά τη μακροχρόνια ιστορία της, τον σημαντικό αριθμό των μελών της και την φανερή ανάγκη που εδοκίμαζε πάντα για μια συστηματικώτερη οργάνωση της, δεν κατόρθωσε ν΄ αποκτήση την Κοινότητα της παρά μόλις τα 1945.

 

Όλα τα χρόνια που προηγήθηκαν, οι Έλληνες του Παρισιού έμεναν διασκορπισμένοι στην απέραντη αυτή πόλη, χωρίς κανένα συνδετικό κρίκο και στερημένοι από το νομικό εκείνο πρόσωπο που θα μπορούσε να τους αντιπροσωπεύση στις Γαλλικές Αρχές, κάθε φορά που παρουσιαζόταν η ανάγκη. Υπήρχαν βέβαια πάντοτε διάφορα επαγγελματικά Σωματεία και μερικοί Σύλλογοι, αλλά η δράσις τους περιωριζόταν στην εξυπηρέτηση των μελών τους και δεν έπαιρνε ποτέ παροικιακό χαρακτήρα.

 

Η ιδέα λοιπόν της ιδρύσεως μιας Κοινότητος, που υπήρχε διάχυτη και που είχε γίνει τόσες φορές θέμα ατελείωτων συζητήσεων, ήταν μια επιτακτική ανάγκη. Ποτέ οι Έλληνες του Παρισιού δεν ένοιωσαν τόσο την έλλειψιν της Κοινότητος τους, όσο τις μέρες που ακολούθησαν την απελευθέρωση. Τότε, ο έγκριτός δικηγόρος κ. Σ. Οικονόμου, ένας από τους παλαιοτέρους Έλληνες του Παρισιού και βαθύς γνώστης των παροικιακών προβλημάτων, Πρόεδρος ή σύμβουλος σε πολλές ελληνικές οργανώσεις και γνωστός στους επισήμους γαλλικούς κύκλους, αναλαμβάνει μαζί με μερικούς άλλους την πραγματοποίηση αυτού του έργου.

 

Συντάσσεται το Καταστατικό σύμφωνα με τις τελευταίες νομοθεσίες και με πνεύμα δημοκρατικό. Μία από τις καινοτομίες του είναι το άρθρο που καθορίζει ότι οι Πρόεδροι των διαφόρων ελληνικών σωματείων ¨παρακάθηνται αυτοδικαίως εις τα συνεδριάσεις της Κοινοτικής Επιτροπής¨. Καλείται Γενική Συνέλευσις, εκλέγεται ένα Διοικητικό Συμβούλιο, γίνονται τα σχετικά διαβήματα και με τη θερμή υποστήριξη του τότε Πρέσβεως κ. Αργυροπούλου επιτυγχάνεται η αναγνώρισις της Ελληνικής Κοινότητος Παρισίων από την Γαλλικήν Κυβέρνησιν.

 

Η Κοινότης θεωρητικώς αποτελείται από όλους τους Έλληνες του Παρισιού, τα γραμμένα όμως μέλη της ανέρχονται σε 1.500 περίπου. Διοικείται από ένα 18μελές Συμβούλιο που βοηθείται από τέσσερις ειδικές επιτροπές. Οι ιθύνοντες σήμερα την Κοινότητα είναι επίλεκτα μέλη της Παροικίας, που εργάζονται με πραγματικό ενθουσιασμό, ιδιαίτερα δε ο Γεν. Γραμματεύς κ. Ε. Νικολαΐδης που δείχνει μια αξιέπαινη δράση.

 

Η Κοινότης διατηρεί τρία σχολεία, από τα οποία τα δύο στεγάζονται στις Εκκλησίες του Αγίου Στεφάνου και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, και όπου φοιτούν 300 περίπου μαθητές και μαθήτριες. Τα σχολεία αυτά είναι τριτάξια και λειτουργούν δύο φορές τη βδομάδα, δηλ. κάθε Πέμπτη και Σάββατο, ημέρες που τα γαλλικά σχολεία είναι κλειστά. Η Γαλλική Κυβέρνησις έδωκε την συγκατάθεση της να διδάσκωνται τα νέα ελληνικά σε 3-4 Γαλλικά Λύκεια σα βοηθητική γλώσσα, μα αυτό δεν είναι αρκετό για να λυθή το ζωτικό αυτό πρόβλημα που παρουσιάζει η εκμάθηση της γλώσσας μας από τα Ελληνόπουλα.

 

Η Κοινότης λοιπόν, δείχνοντας ιδιαίτερη προσοχή σ΄ αυτό το ζήτημα, κι αφιερώνοντας το μεγαλύτερο μέρος της δραστηριότητος της για την καλλίτερη λύση του, προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες στον Ελληνισμό του Παρισιού. Οι δυσκολίες όμως που συναντά δεν είναι λίγες. Σχολικά βιβλία δεν υπάρχουν και το διδακτικό προσωπικό κοστίζει πολλά ! Γιατί πρέπει να σημειωθή ότι η Κοινότης δεν διαθέτει κανένα κεφάλαιο. Νεογέννητη ακόμα, δεν έχει την απαραίτητη οικονομική δύναμη και για την ώρα οι μόνοι της πόροι είναι, εκτός από τις συνδρομές των μελών, οι διάφορες δωρεές των ομογενών, κι οι προσφορές των ελληνικών σωματείων, που ανέλαβαν να της παραχωρούν το 10% από τις εισπράξεις των χορών ή άλλων εορτών που διοργανώνουν.

 

Περιμένει λοιπόν πάντα το μεγάλο δωρητή που θα της δώση την τόσο αναγκαία οικονομικήν ευεξίαν. Έχει ήδη ένα ωραίο και μεγάλο σχέδιο που θα σταθή σταθμός στην ιστορία της Ελληνικής Παροικίας του Παρισιού, αν κατορθώση μια μέρα να το πραγματοποιήση. Αυτό είναι το ¨Ελληνικό Σπίτι¨. Ένα κτίριο που θα στεγάση όλα τα ελληνικά σωματεία, τα σχολεία και που θα περιλαμβάνη αναγνωστήριο και βιβλιοθήκη με ελληνικά περιοδικά και βιβλία. Σε μια του πτέρυγα θα μεταφερθή η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, που βρίσκεται τώρα σε ένα διαμέρισμα μιας λαϊκής συνοικίας. Θα γίνει δηλ. ο τόπος συγκεντρώσεως των Ελλήνων του Παρισιού, που με το διασκορπισμό τους στη μεγάλη αυτή πόλη  έχουνε χάσει κάθε επαφή μεταξύ τους και κάθε πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης.

 

Η σημασία του ¨Ελληνικού Σπιτιού¨ είναι τεράστια, όταν μάλιστα λάβη κανείς υπ΄ όψι του τον αφομοιωτικό κίνδυνο που διατρέχει εδώ ο Ελληνισμός και τη χαλαρότητα των δεσμών του που προκάλεσαν οι συνθήκες της παρισινής ζωής.

 

Αλλά αυτό είναι ένα πλατύ κι ενδιαφέρον θέμα, που θα άξιζε ν΄ απασχολήση μια ιδιαίτερη ανταπόκριση¨.

 

Σήμερα η Ελληνική Κοινότητα Παρισιού και Περιχώρων, που στεγάζεται στη οδό Mesnil 9, περιλαμβάνει περίπου 2.000 οικογένειες. Μέλη της είναι Έλληνες και ελληνικής καταγωγής Γάλλοι και ένας απ΄ τους στόχους της είναι να φέρει πιο κοντά της τους δεύτερους, που αν και δεν μιλούν την ελληνική γλώσσα, εντούτοις διατηρούν την επαφή τους με τον ελληνικό πολιτισμό. Η Κοινότητα προωθεί την ελληνο-γαλλική φιλία και οργανώνει σχολεία διδασκαλίας της ελληνικής για τα ανήλικα μέλη της, καθώς και για τους ενήλικους εκείνους που θέλουν να τη μάθουν. Εκδίδει τριμηνιαίο Δελτίο, ενώ διοργανώνει εκθέσεις, σεμινάρια και προβολές ταινιών, έτσι ώστε οι Έλληνες καλλιτέχνες να γίνουν γνωστοί στο γαλλικό κοινό.

 

 

 

 

 

 

Νίκος Νικηταρίδης

Μελετητής-Συγγραφέας-Αρθρογράφος-Ποιητής

Διαβάστηκε 334 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)