Μαύρη σκιά αγκαλιάζει το σώμα του. Τα μάτια του κοκκίνισαν. Πλησιάζει την Τασία, κι αυτή σκιάζεται. "Τα δικά μου παιδιά δεν θα φορούν αποφόρια αλλωνών.
Εμένα με λένε Βασίλη Καραμανέα. Είκοσι χρόνια ήμουν το πρώτο όνομα στην πιάτσα του τεντόπανου και των επίπλων κήπου. Σαράντα νοματέους είχα στην δούλεψή μου. Έχω όνομα εγώ, ηλίθια γυναίκα! Τα παιδιά μου φορούσαν τα καλύτερα. Πέτα τα στα σκουπίδια, τώρα αμέσως!
Κατάλαβες κυρία Τασία ή θέλεις να στο κάνω λιανά;" και σηκώνει γρήγορα το χέρι του, απειλώντας να την κτυπήσει. Η Τασία κλείνει ερμητικά τα μάτια της. Οι ώμοι της μαζεύονται φοβισμένα. Σφίγγεται και κρατάει την αναπνοή της, έτοιμη να δεχθεί κάπου στο σώμα της το βαρύ χέρι του άνδρα της...
