Η αίσθηση που είχε τώρα ήταν διαφορετική: μήπως τελικά ο τόπος κάνει τους ανθρώπους; Μήπως τα συναισθήματα ή ακόμη και η μοίρα όλων δεν είναι άσχετη με το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζουν; Αλλιώς πως θα μπορούσε να εξηγήσει το δέος που σχεδόν ένιωθε πλησιάζοντας εκείνο το ξεδοντιασμένο, χωρίς οροφή και πορτοπαράθυρα κτίσμα που οι τοίχοι του είχαν διαφυλάξει τόσα και τόσα μυστικά;
Στα αυτιά της ηχούσαν ακόμη τα λόγια της θείας της: «φοβάμαι τις μνήμες που κουβαλούν τα ντουβάρια»… Μόνο που εκείνη δεν ήξερε αν φοβόταν πραγματικά ή αν είχε απλά επηρεαστεί από τον φόβο των άλλων σχετικά με το συγκεκριμένο κτίριο. Γιατί μέχρι κι ο φόβος, αυτό το κραταιό συναίσθημα του ανθρώπου, είναι μεταδοτικό ή ακόμη και κληρονομικό…
Ο Χρήστος Φλουρής γεννήθηκε στο Ρέθυμνο της Κρήτης το 1969, σπούδασε ιστορία και αρχαιολογία στη φιλοσοφική Σχολή Ρεθύμνου και στη συνέχεια εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στο Istitutto Universitario Orientale, στη Νάπολη της Ιταλίας.
Ζει και εργάζεται στη Σπάρτη, σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης.
Έχει ήδη στη βιβλιογραφία του μια ποιητική συλλογή με τον τίτλο "ενδόμυχα", από τις εκδόσεις Χαραμάδα και δύο μυθιστορήματα από την Άνεμος εκδοτική.
πηγή: anatypo.gr