Μέσα από έναν γοερό μονόλογο απλώνονται οι μύχιες σκέψεις, οι στοχασμοί, τα όνειρα του, τα παράπονα του, οι νοσταλγίες του, ο πόνος του για «τα περιτομημένα παιδιά του κόσμου όλου στο σώμα και την ψυχή, που ίσως να μην προλάβουν να γίνουν γυναίκες ή άνδρες…».
Πιάνει τα ποιητικά του νυστέρια και μας δείχνει βήμα βήμα πως εγχειρίζεται η ψυχή του τρελού. Μας δείχνει ένα ένα τα καρκινώματα που βασανίζουν τους λαούς αιώνες τώρα και δεν τους αφήνουν να ζήσουν σε συνθήκες ισότητας, συλλογικότητας και ειρήνης.
Το γέρμα, ο τίτλος του βιβλίου, είναι η ώρα που ο ήλιος γέρνει, το ηλιοβασίλεμα, η δύση δηλαδή. Είναι οι ώρες που ο ήλιος της ψυχής του Σπύρου έγερνε, γιατί είχε κουραστεί να ζει σε έναν κόσμο στον οποίο όπως λέει χαρακτηριστικά «ο θύτης τιμούσε το θύμα του με άψογη συγγνώμη».
Είναι οι ώρες που ο άνθρωπος επιθυμεί το βαθύ ύπνο, αποκαμωμένος από το δίπλωμα των αξιών του στη βαλίτσα που τον ανάγκαζουν να σέρνει μαζί του, κάθε φορά που εξόριστος ψάχνει να βρεί μια αγκαλιά, μια συμπονετική κουβέντα για πατρίδα, για να στεγάσει το χαμόγελό του, τη δημιουργία που βίαια του στερούν.
Αυτές τις ώρες ο ποιητής έκανε προσπάθειες να αναδομήσει τον ήρωα του, να τον αναγεννήσει από τις στάχτες του και να τον παρουσιάσει στον κόσμο. Αυτές τις ώρες η ποίηση αποκτά άλλο χαρακτήρα, το χαρακτήρα του πλάστη που πλάθει τον κόσμο όπως εκείνη επιθυμεί, που δίνει σάρκα και οστά στον υποτιμημένο πόθο του ανθρώπου να αισθάνεται άνθρωπος και να ζει ως άνθρωπος.
Η ποίηση, οι ατέλειωτοι πόθοι του και μια σειρά δημιουργών που άλλαξαν τον κόσμο με το έργο τους και αποτελούν έμπνευση για αυτόν καθώς συνομιλεί νοητά μαζί τους, είναι τα ρούχα του και τα παπούτσια του. Με αυτά ντύνεται κάθε φορά που φουντώνουν τα δράματα, κάθε φορά που στριμώχνεται στο πατάρι για να μην τον ανακαλύψουν αυτοί που όπως λέει «αν τη ζωή σου δε μπορείς να αλλάξεις θα φροντίσουν οι άλλοι να στην εξεφτελίσουν σε άθλιες και πονηρές συναθροίσεις».
Η ανισότητες, η αδικία, το ψέμα, ταυτόχρονα όμως το πείσμα να αλλάξει τον κόσμο γίνεται το σημείο αναφοράς του ποιητή που προσπαθεί να κάνει τη μετάβαση από την πτώση, τη ματαίωση, τα χαμένα ιδανικά, στην γλυκιά γεύση της ζωής που είναι μεστή από εμπειρίες και αναγνωρίζει την αλήθεια ως τη μόνη κόλαση ή παράδεισο στην οποία είχε την τύχη να κατοικεί.
Το έργο του πικρό ή γλυκό δεν έχει σημασία. Σημασία έχουν οι σταγόνες που στάζει στο μυαλό του κάθε εκούσια κωφού προκειμένου να τολμήσει να εμπιστευτεί την ακοή του, του κάθε εκούσια τυφλού να τολμήσει να βρει την όρασή του, του κάθε εκούσια άλαλου να βρει τη λαλιά του και να δείξει τον εαυτό του στον καθρέπτη, ως τον πρώτο που πρέπει να αλλάξει, προκειμένου να αλλάξει τον κόσμο.
Συγκλονιστικά υπαρξιακή και αποστωμοτική ετούτη η ποίηση μιλά για όλες εκείνες τις παθογένειες, πολιτικές ή κοινωνικές που έχουν βάλει στόχο τους την ανθρώπινη οντότητα και ξυλοκοπούν ανελέητα τα θέλω, τις αρχές και τις αξίες της.
Δεν γίνεται μίζερη, αδιέξοδη όμως, αφήνει το αναγεννητικό φως να περάσει από τη χαραμάδα, μέσα από τα παράθυρα του νου του ποιητή που περιδιάβηκε τον κόσμο με όλους τους τρόπους και αποφάσισε να αναγεννηθεί μόνος του σαν τον Φοίνικα, απλά και μόνο μελετώντας τον εαυτό του, ανακαλύπτωντας τη δύναμη που κρύβεται κάτω από τους φόβους που φυτεύουν στη σάρκα του και έτσι να γίνει άτρωτος, αθάνατος…
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΜΠΛΕΤΑ – ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ/ΔΙΑΝΟΗΤΡΙΑ
Email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Facebook/Twitter: Panagiota Bletas
