«Ποιητικά» διότι, όπως λέει στον πρόλογο «οι Χαιρετισμοί δεν αποτελούν απλώς έκφραση της ευσέβειας του Υμνογράφου, αλλά δεικνύουν και την ποιητική του δεινότητα, που αποτελεί από μόνη της την πιο ένθερμη ομολογία πίστης». Και συνεχίζει ότι έκανε αυτή την προσπάθεια «ερανιζόμενος τις λέξεις που είχα την αίσθηση ότι ταιριάζουν στους Χαιρετισμούς δίχως να λαμβάνω υπόψη μου αν αυτές ανήκουν στη λόγια ή στη δημοτική. Απλώς υποδέχθηκα κάθε λέξη με σεβασμό και αγάπη, παρέχοντάς της το δικαίωμα να εγκατασταθεί εκεί που μπορεί να εκφράσει με νέο τρόπο ένα ιερό κείμενο».
Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ψάλλοντές σου τὸν τόκον» ανυμνούμε εσέ, Θεοτόκε. Πώς, όμως, ο ψαλμός μας μπορεί να φθάσει, Παναγία μου, και να εισακουστεί από Σε; Ίσως την απάντηση σε αυτό το ερώτημα να μας την προσφέρουν τα λεξικά μας. Εκεί, όπου διαβάζουμε ότι «ψάλλω» σημαίνει επίσης «επί χορδής τόξου τανύω, τεντώνω, τραβώ και αφήνω να ηχήσει».
Είναι φανερό ότι οι ψάλτες των πρώτων χρόνων του Χριστιανισμού ήξεραν να τεντώσουν τη χορδή του τόξου και να αφήσουν να ακουστούν ηχηρά και με πίστη οι ύμνοι τους στην Υπεραγία Θεοτόκο. Εμείς, όμως, δεν ξέρουμε και αμφιβάλλουμε αν είμαστε έτοιμοι να γνωρίσουμε. Παρ’ όλα αυτά, επιθυμούμε να δοκιμάσουμε το τόξο του λόγου μας και κάποτε νιώθουμε αποφασισμένοι να τανύσουμε, να τεντώσουμε, να τραβήξουμε και να αφήσουμε τη χορδή να ακουστεί στον μικρό περίγυρο που μπορούν να φθάσουν τα αδόκιμα βέλη μας. Μέσα μας, άλλωστε, παρά τις όποιες αμφιβολίες οι οποίες μας κατατρέχουν, έχει εδραιωθεί και μία πίστη πως το δικό μας τόξο δεν μπορεί να το κρατήσει άλλος κανείς. Κάθε εποχή έχει τον δικό της Φιλοκτήτη και κάθε «τοξότης» τα μικρά και μεγάλα του μυστικά. Ας μην αφεθούμε, λοιπόν, στη σιγουριά της ερημίας μας και ας ακολουθήσουμε τους συντρόφους μας. Κρατάμε στα χέρια μας το τόξο της δικής μας ζωής και ακούμε ήδη τα κουπιά να λάμνουν στο αφρισμένο πέλαγο.
Ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος γεννήθηκε στην πόλη που υπερασπίστηκε ο Αισχύλος και έκανε τα πρώτα του βήματα στην οδό Ισμήνης, πλησίον της οδού Αντιγόνης και πάντα επί Κολωνώ. Το 2010 κυκλοφόρησε το παιδικό βιβλίο με τίτλο Τη νύχτα που ξυπνούσε η Αγνωστούπολη και το 2012 κυκλοφόρησε την ποιητική συλλογή Η Ωραία Κοιμωμένη / δύο μονόλογοι σε ένα όνειρο.
Στίχους του έχουν μελοποιήσει και ερμηνεύσει ο Κ. Βασιλιάγκος, η Φ. Βελεσιώτου, ο Τ. Γκρους, ο Γ. Καζατζής, ο Π. Μάργαρης, ο Ν. Μαυρουδής, ο Λ. Μαχαιρίτσας, ο Α. Μιτζέλος, ο. Τ. Μπίνης, ο Γ. Νταλάρας, ο Ο. Περίδης, η Θ. Στίγγα, η παιδική χορωδία του Δ. Τυπάλδου κ.ά. Από το 1996 διατηρεί επί της οδού Ιπποκράτους το παλαιοβιβλιοπωλείο Ίστωρ και παιδιόθεν την έγνοια και το πάθος για όσα αναιρεί ο χρόνος και όσα ανασταίνει η αγάπη μας.
