Το βιβλίο µελετά την αναβάθµιση του ρόλου των ανθρωπιστικών Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων ως µια επιµέρους συνέπεια της επικράτησης της

νεοφιλελεύθερης κοινωνικής πολιτικής. Η µεγέθυνση
της υπόστασης των ΜΚΟ χρησιµοποιήθηκε για την
εξυπηρέτηση δοµικών στοχεύσεών της, όπως η
απορρόφηση των κοινωνικών κραδασµών, η
µονοσήµαντη επικέντρωση στη διαχείριση της ακραίας
φτώχειας αλλά και η νοµιµοποίηση των
επιχειρούµενων κοινωνικών απορρυθµίσεων. Ο στενός
εναγκαλισµός πολλών ΜΚΟ µε τις χρηµατοδοτήσεις
κυβερνητικών θεσµών ή κοινωφελών ιδρυµάτων και
χορηγών παρήγαγε φαινόµενα εξάρτησης και
πολιτικής εργαλειοποίησής τους. Οι εξελίξεις αυτές
επιφέρουν διαρθρωτικές αλλαγές στον ανθρωπιστικό
τοµέα και το κοινωνικό κράτος.

Η αύξηση της επαγγελµατοποίησης και του
τεχνοκρατισµού των ΜΚΟ, ο ενστερνισµός µιας ανταγωνιστικής οργανωσιακής κουλτούρας
στα πρότυπα της αγοράς, η ανάλωση σε βραχυπρόθεσµα και επιδερµικά πρότζεκτ, η κυνική
βιοπολιτική µεταχείριση των ωφελουµένων τους, η εθελοντική εργασία, οι ευέλικτες
εργασιακές σχέσεις και η διαµόρφωση προτύπων ανθρωπιστικού καριερισµού είναι
ορισµένες από τις συνέπειες της νεοφιλελεύθερης αναβάθµισής τους. Οι ΜΚΟ βιώνουν µια
υπαρξιακή αντίφαση µε την εκτέλεση ανθρωπιστικών δράσεων οι οποίες ενίοτε διαβρώνουν

την αξιοπρεπή διαβίωση.

Στην Ελλάδα, οι πολλαπλές κρίσεις και οι πολιτικές λιτότητας της τελευταίας δεκαπενταετίας
ενίσχυσαν την παρουσία των ΜΚΟ ως υποκατάστατο στη βίαιη αποδιάρθρωση του
συστήµατος κοινωνικής προστασίας. Η εντατικοποίηση της συστηµικής ενσωµάτωσής τους
συµπορεύθηκε µε την αποξένωσή τους από τα κοινωνικά κινήµατα. Η πολιτική
εργαλειοποίηση από τους χρηµατοδότες, η αποδοχή και νοµιµοποίηση των υπηρεσιών
έκτακτης ανάγκης και ο εγκλωβισµός των ακραία φτωχών σε απάνθρωπες συνθήκες, όπως
και οι κατακερµατισµένες εργασιακές σχέσεις του εργατικού δυναµικού τους, σηµατοδοτούν
διάβρωση όχι µόνο των ανθρωπιστικών αρχών των ΜΚΟ αλλά και της φυσιογνωµίας της
κοινωνικής πολιτικής συνολικά.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Ο Νίκος Κουραχάνης (Αθήνα, 1987) είναι Επίκουρος Καθηγητής στο γνωστικό αντικείµενο
Κοινωνική Πολιτική και Στέγαση στο Πάντειο Πανεπιστήµιο. Τα ερευνητικά του
ενδιαφέροντα εστιάζονται στην έννοια της κοινωνικής ιδιότητας του πολίτη και σε πολιτικές
κοινωνικής ενσωµάτωσης ευάλωτων οµάδων όπως οι άστεγοι, οι µετανάστες και οι

πρόσφυγες. Είναι συγγραφέας των βιβλίων Άστεγοι και Κοινωνικός Αποκλεισµός στην
Ελλάδα της Κρίσης (2017, Τόπος), Κοινωνικές Πολιτικές Στέγασης (2017, Παπαζήσης),
Πολιτικές Στέγασης Προσφύγων (2019, Τόπος), Κατοικία και Κοινωνία (επιµ., 2019, ∆ιόνικος),
Citizen­ship and Social Policy (2020, Palgrave Macmillan), Κοινωνική Πολιτική, Αυταρχικός
Νεοφιλελευθερισµός και Πανδηµία (επιµ., 2021, Τόπος), Όψεις Εργασιακής Ενσωµάτωσης
των Προσφύγων (2022, Τόπος), Στεγαστική Κρίση και Στεγαστική Πολιτική (2023, ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ).
Μελέτες του έχουν δηµοσιευθεί σε διεθνή και εγχώρια επιστηµονικά περιοδικά. Έχει
συνεργαστεί ως ερευνητής µε ποικίλους ευρωπαϊκούς και εγχώριους ερευνητικούς φορείς.
Την περίοδο 2014-2018 διετέλεσε Γραµµατέας του ∆Σ της Επιστηµονικής Εταιρείας
Κοινωνικής Πολιτικής.