Έξι (6) χρόνια στρατιώτης της Μικρασίας μέχρι σήμερα! Πολεμούσα στην πρώτη γραμμή τον περισσότερο χρόνο των έξι (6) αυτών χρόνων!

Όσο πιο πολλούς Φιλοξενούμε στο δωμάτιο της καρδιάς μας, τόσο και πιο πολύ πρέπει να καθαρίζουμε και ν’ αερίζουμε το δωμάτιο αυτό. Τούτο όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να το κρατάμε κλειδωμένο.

Φύσαγε λυσσασμένη τραμουντάνα. Ξημέρωνε! Η θάλασσα βούιζε καθώς σπούσε τα κύματα της στα βράχια τ' Αγριλιού, στο μόλο και σ' όλη τη παραλία, από Κυπαρισσία, Φιλιατρά μέχρι τη Μάραθο!

Είχε ξημερώσει πια κι η ομίχλη, σαν τελευταίο εφήμερο ένδυμα της νύχτας, βιάζονταν να αποδράσει, διωγμένη απ’ τη μέρα.

Εκείνο το καλοκαίρι θαρρώ, πως ήτανε ένα από τα πιο ζεστά που είχα ζήσει ως τότε, μετά από μια πεντάχρονη απουσία μου στην Ευρώπη κι ως εκ τούτου ασυνήθιστη, αλλά κύρια ανυπόφορη για μένα, αν και η Καλαμάτα πλευρισμένη νότια από τον πανέμορφο Μεσσηνιακό,

Ένα παράθυρο! Ένας φεγγίτης! Μια ηλιαχτίδα! Αυτό μόνο είχε απομείνει σαν η μοναδική ελπίδα σε μας τα χωριατόπουλα για να κατακτήσουμε τον κόσμο! Τα χρόνια ήταν πιο δύσκολα το πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα.

«Γρίβα μ’ σε θέλει ο βασιλιάς, όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς. / Σαν τι με θέλει ο βασιλιάς, όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς; / Άμα με θέλει για κακό, να ζώσω τ’ άρματα κι εγώ, / άμα με θέλει για καλό, ν' αλλάξω και να στολιστώ./ Θέλ' να σε κάνει στρατηγό, να διευθύνεις το στρατό…». Οι στίχοι του τραγουδιού αυτού εξυπηρετούν τους φιλοβασιλικούς κύκλους.

Τι έχουνε τα Γιάννενα και βαριαναστενάζουν; Μήνα χαλάζι τα βαρεί, μήνα χιονιάς τα ζώνει; Ουδέ χαλάζι τα βαρεί, ουδέ χιονιάς τα ζώνει.

Μετά τους καταστρεπτικούς σεισμούς της Καλαμάτας είναι αλήθεια πως στην κοντινή Στούπα, βρήκα ένα μέρος να απιθώσω τη βάσανο που με ταλαιπωρούσε πολλές βδομάδες, μετά τον κατακερματισμό του ιστού της πόλης και παρόλο τον φόρτο της νυχτοήμερης δράσης μου στα πλαίσια των καθηκόντων μου,

Πάλι αχάραγο στο ποδάρι. Μ’ αφήνουν το άγχος κι η ανασφάλεια να ηρεμήσω μια στάλα; Ψαχουλεύω στα σκοτεινά να βρω τον αναπτήρα.

1814 - Στην Οδησσό µια µέρα Ξάνθος, Τσακάλωφ και Σκουφάς µια µέρα στην Οδησσό σχεδιάσανε παντιέρα

Η οροσειρά της Ιθώμης, τριγυρισμένη στη κορυφή με φωτοστέφανο, προμηνά τον ερχομό εκείνου που σπάταλα θα σκορπίσει έως εδώ κάτω, το «Μερολίθι» το φως! Κάποιο τζιτζίκι άρχισε κι όλα…

Ο Μάρτιος είναι ο πρώτος μήνας της άνοιξης. Ένας μήνας που η Μαρίκα δεν ξέχασε ποτέ. Έναν Μάρτη ξεκίνησε το όνειρο της και πραγματοποιήθηκε έναν άλλο Μάρτη, ακριβώς σε ένα χρόνο.

Τι είναι αυτό που κάνει τον έρωτα τόσο τρομακτικό και επίφοβο; Το να μην έχεις έλεγχο στον εαυτό σου που υπνωτισμένος τραβάει προς την παράδοσή του σε χέρια αγαπημένου εχθρού;

Η δεκαετία 1940-50 υπήρξε η πιο τραγική δεκαετία της Νεοελληνικής Ιστορίας. Η Κατοχή και ο Εμφύλιος στοίχισαν πολύ αίμα και προκάλεσαν ψυχικά τραύματα που μόλις τώρα τελευταία άρχισαν να επουλώνονται.

Ζώντας ξανά στο σπίτι, ύστερα από τόσο καιρό πηγαινέλα στο νοσοκομείο, συνήθιζα τη συμβίωση με τον Μενέλαο. Δεν με ενοχλούσαν πλέον τόσο πολύ τα νευρικά του ξεσπάσματα. Μάλλον δεν τα άκουγα.

Ένα πρωί στις αρχές Μαρτίου του 2010 ταξίδευα με το υπεραστικό λεωφορείο της γραμμής Αθήνα – Λαύριο.

Μετά τη μετακόμιση του Γυμνασίου στο καινούργιο κτίριο, έκανε ο διευθυντής του μία βόλτα στην αυλή να δει προσεχτικά τους χώρους που θα είχαν για το διάλειμμα, την άθληση και τις εξωδιδακτικές δραστηριότητες οι τετρακόσιοι τόσοι μαθητές του.

Κάθε χρόνο στις 31 του Δεκέμβρη μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι του παππού. Ήταν πατροπαράδοτο, μέχρι και η θεία Ευανθία ερχόταν με όλη της την οικογένεια από τη Βέροια.

Ώρα 6η π.μ., 23 Ιουνίου… Τα χελιδόνια κάνουν κύκλους μπροστά μας κι ακούγονται τα ψιλά τιτιβίσματά τους. Από το ελατόδασος φτάνουν οι πρωινές χαμηλόφωνες κουβεντούλες των άλλων πουλιών.