Ειδήσεις-Ενημέρωση και συνετεύξεις από σημαντικούς Έλληνες και ξένους. MCNEWS ειδήσεις-πολιτική όλο το 24ωρο. Ενημέρωση για Οικονομία, Αθλητισμό, Διασκέδαση, Ψυχαγωγία, Γυναίκα και Ταξίδια.

Μετά τη μετακόμιση του Γυμνασίου στο καινούργιο κτίριο, έκανε ο διευθυντής του μία βόλτα στην αυλή να δει προσεχτικά τους χώρους που θα είχαν για το διάλειμμα, την άθληση και τις εξωδιδακτικές δραστηριότητες οι τετρακόσιοι τόσοι μαθητές του.

Ένα πρωί στις αρχές Μαρτίου του 2010 ταξίδευα με το υπεραστικό λεωφορείο της γραμμής Αθήνα – Λαύριο.

Κάθε χρόνο στις 31 του Δεκέμβρη μαζευόμασταν όλοι στο σπίτι του παππού. Ήταν πατροπαράδοτο, μέχρι και η θεία Ευανθία ερχόταν με όλη της την οικογένεια από τη Βέροια.

γυναίκα δεκάτη τέταρτη
ΕΛΕΝΗ
Ελέναυς-Έλανδρος-Ελέπτολις*
Αγαμέμνων, Αισχύλος

Ζώντας ξανά στο σπίτι, ύστερα από τόσο καιρό πηγαινέλα στο νοσοκομείο, συνήθιζα τη συμβίωση με τον Μενέλαο. Δεν με ενοχλούσαν πλέον τόσο πολύ τα νευρικά του ξεσπάσματα. Μάλλον δεν τα άκουγα.

Ανάμεσα στα πεύκα που θροϊζανε όλο το χρόνο| το σπίτι έμενε σιωπηλό, μισοκρυμμένο, κι έλεγες | τι να στοχάζεται άραγε με τ’ άλλο του παράθυρο | και τη μισή του πόρτα που 'θελε να πετάξει ως την κορφή του λόφου| εκεί που παίζαν τα τρυγόνια μέσα στ΄άγρια κούμαρα |και τις στιφές ελιές.

Δεν θάθελα να κλείσω τον κύκλο των αφηγημάτων μου για τη ζωή στο Δημοκρατικό Στρατό με μαύρο. Θέλω να ρίξω λίγο κόκκινο στη νύχτα του εμφύλιου, όχι αίμα, αλλά το ροδινό μιας αυγής.

Τι να πρωτοθυμηθώ! Περπάτημα με ζέστη και καυτό ήλιο, περπάτημα νύκτα, με ομίχλη ή ξαστεριά ή μαγευτικό φεγγαρόφωτο, περπάτημα μέσα σε χαρούμενες κι ευτυχισμένες στιγμές,

Ήταν η πρώτη φορά που περίοδος προεκλογική κυλούσε τόσο άχρωμα, τόσο υποτονικά για μέρες ολάκερες.

Κάποτε, στο Άργος, βασίλευε ο Ακρίσιος, ένας βασιλιάς άδικος, κακός, εγωιστής και φιλόδοξος.

Όταν είχαμε καλεσμένους στο σπίτι, για μένα ήταν η καλύτερή μου. Οι γονείς μου δεν ήταν απ’ εκείνους που λένε, όταν έχουν ξένους, άντε εσύ που είσαι μικρή να πας στο δωμάτιο σου να παίξεις.

Ο πατέρας μου – ο Θεός να αναπαύσει την ψυχούλα του στο χώρο των αναμάρτητων – μερακλής σε όλα του, ακόμη και στο φαγητό του (έτρωγε λίγο, μα τοθελε καλομαγειρεμένο και με τέχνη), μάλωνε συχνά με τη μάνα μου,

Ήταν Δεκέμβρης του 1948. Ο εμφύλιος στο φόρτε του. Όλες οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού είχαμε συγκεντρωθεί στ’ Αμμούδια, ελέγχοντας το δημόσιο δρόμο Ραχών - Αγίου Κηρύκου.

Άγιε μου Βασίλη.

Χρόνια σου Πολλά! Γιορτάζεις σε λίγες μέρες. Και τ' αδέρφια μου γιορτάζουν. Έχουμε και Βασιλεία και Βασίλη στην οικογένεια.

Λευτεριά για λίγο πάψε να χτυπάς με το σπαθί
Τώρα σίμωσε και κλάψε εις του Μπάιρον την θανή.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΚΑΡΙΟΥ
Ο χρόνος μας οδηγεί για άλλη μια φορά σε συνάντηση με την ιστορική μνήμη.

Κόρη γιατρού η Λάουρα, απ’ τα Γιάννενα παντρεμένη, στα εικοσιτέσσερά της χρόνια. Έχει μια μονάκριβη πανέμορφη κορούλα, ένα πραγματικό Αγγελούδι, τη μικρή Ρέα.

Αυτές οι δυο λέξεις νομίζω ότι είναι λίγο αδελφές, μπορεί και λίγο σιαμαίες.

Τα άρβυλα είχαν τρυπήσει μέρες τώρα κι έτσι όπως άφηνε λυτά τα κορδόνια να σέρνονται σαν νερόφιδα πάνω στην άσφαλτο, έμοιαζαν με ναυαγισμένα πλοία στην τσιμεντένια άβυσσο της μεγαλούπολης.

Τίποτα δεν φανέρωνε αυτό που θα συνέβαινε στη διάρκεια της περιπετειώδους μέρας, μιας υπέροχης μέρας γεμάτη από ήλιο, χαρά και ψώνια για το Πάσχα που ήταν πολύ κοντά.