Ειδήσεις-Ενημέρωση και συνετεύξεις από σημαντικούς Έλληνες και ξένους. MCNEWS ειδήσεις-πολιτική όλο το 24ωρο. Ενημέρωση για Οικονομία, Αθλητισμό, Διασκέδαση, Ψυχαγωγία, Γυναίκα και Ταξίδια.

Η Όλγα δεν απάντησε.΄Εδιωξε αμήχανη μια τούφα από τα μαλλιά της που ανέμιζαν σαν μακριά ξέφτια από μαύρο μετάξι. Τα μάτια της πρασίνιζαν σαν τα βαθιά νερά. Εκεί που δε φτάνει το φως του ήλιου.

΄ΕΤΣΙ ΕΙΝΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ: τα πανό είμαστε επίπεδα. Κανένα βάθος σου λέω. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Ο Αργύρης ξύπνησε από τις φωνές της μητέρας του. Είχε γίνει συνήθεια πια.

Πως μου φάνηκε πως δεν έλεγε να ξημερώσει;Ήταν όλο νύχτα, σκοτεινή όσο ποτέ.

Ο χώρος και ο χρόνος είναι παντού. Μας περιβάλλουν. ΄Ομως δεν είναι κάτι απτό, κάτι εκτακτό, χειροπιαστό, πρόχειρο ή παρευρισκόμενο, ώστε να μπορούμε να το συλλάβουμε.

Μια παγερότητα χαρακτήριζε το βλέμμα της. Αισθανόταν εγκλωβισμένη, αποκομμένη από κάθε ελπίδα διαφυγής και σωτηρίας. Παλαιότερα, τα μάτια της τρεμόπαιζαν στην ιδέα της παρανομίας, η καρδιά της σκιρτούσε ακανόνιστα.

Λένε, πως ο Έλληνας πολίτης, σήμερα δεν διαβάζει. Αυτό, το λένε οι εκδότες, βλέποντας χαμηλές τις πωλήσεις τους.

Εδώ και καιρό καθηλωμένη στην ίδια αναπηρική καρέκλα η κυρία Ευρυδίκη κοίταζε ώρες ολόκληρες τον δρόμο, που έφτανε ως το παλιό νεκροταφείο.

« Το ζωντανό κάλλος είναι ασυγκρίτως ωραιότερο από το ωραιότερο έργο τέχνης και ευγενικώτερο και από αυτό ακόμη το πνεύμα. Διότι αποτελεί την πηγή του πρώτου και το σκοπό του δεύτερου.

Χθες βράδυ ήσουν απολαυστική, σε χάρηκα πραγματικά! Απόψε τι κάνεις;

Τι καλό που θα ήταν, αν οι Νεοέλληνες είχαμε συνειδητοποιήσει και αφομοιώσει τους αμύθητους θησαυρούς του αρχαιοελληνικού μας πνεύματος!

Ο χρόνος κυλούσε γρήγορα και εμείς περνούσαμε μέσα από χρωματιστές στοές και λαβυρίνθους. Ώσπου κάποια στιγμή σταθήκαμε στον πιο όμορφο κόσμο.

Φόβος: Συναίσθημα ιδιοτελές κι όχι αυθύπαρκτο ούτε αυτεξούσιο, συνδέεται άρρηκτα με την αίσθηση της απώλειας εξ αιτίας της ταύτισης με τα φαινόμενα και τη προσκόλληση στις μορφές και την παχυλή ύλη.

“ Παρατηρώ τις κινήσεις σου. Κοιτάζεις έξω απ’ το παράθυρό σου τις εικόνες που αλλάζουν συνεχώς. Κι όμως είναι ο ίδιος τόπος. Οι ίδιοι άνθρωποι που κατακλύζουν τους δρόμους. Τα ίδια παλάτια.

«ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ!» Τα παπούτσια του Χρήστου Ακριβόπουλου γλιστράνε στο λούστρο του ξύλινου δαπέδου οδηγώντας των βιαστικά στη μοναδική πηγή φωτός του χώρου.

Το να σκοντάψει κανείς 2 ή 3 φορές στην ίδια πέτρα, είναι παροιμιώδες αίσχος (Κικέρων-Ρωμαίος ρήτορας 406-430).

Βγήκαν έξω και περπάτησαν αγκαλιά. Δεν έμοιαζαν με ανθρώπους που είχαν γνωριστεί πριν λίγη ώρα. Είχαν μια εξωπραγματική οικειότητα.

Πάντα, όταν διαβάζουμε ένα ποίημα ( η ένα μυθιστόρημα), μέσα στο μυαλό μας προσπαθούμε να το κάνουμε εικόνες, είτε περιγραφικές του χώρου είτε να το νιώσουμε ως συγκίνηση μέσα από τα συναισθήματα, που μ΄ αυτά ο ποιητής θέλει να μας δονήσει.

Αγαπημένη Μαίρη γειά σου.
Τι κάνεις; Μη μου απαντήσεις μόνο με ένα τηλεφώνημα, όπως συνήθως. Γράψε μου όλα τα νέα σου.

Αγαπητέ Δημητράκη,
Δεν έχεις άδικο να παραπονιέσαι, να διαμαρτύρεσαι και να κατηγορείς εμάς τους μεγάλους.