Ειδήσεις-Ενημέρωση και συνετεύξεις από σημαντικούς Έλληνες και ξένους. MCNEWS ειδήσεις-πολιτική όλο το 24ωρο. Ενημέρωση για Οικονομία, Αθλητισμό, Διασκέδαση, Ψυχαγωγία, Γυναίκα και Ταξίδια.

Αγαπητέ Δημητράκη,
Δεν έχεις άδικο να παραπονιέσαι, να διαμαρτύρεσαι και να κατηγορείς εμάς τους μεγάλους.

Χτύπησε νευριασμένος το δάκτυλό του επάνω στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή και έσβησε για πολλοστή φορά το κείμενο που πληκτρολογούσε. Εκτέλεσε την κίνηση με ακρίβεια και ταχύτητα.

Κάποτε, οι λάτρεις της Αθήνας ήταν πολλοί. Τι πολλοί, δηλαδή όλοι. Ντόπιοι και ξένοι.
Όποιος έζησε από κοντά, πάντα δίπλα στο όνομα σου έβαζε και ένα εγκωμιαστικό επίθετο.

΄΄Είναι μαγική αυτή η ώρα ε? Είναι η καταραμένη κι ευλογημένη μαζί ώρα.. Είναι η ώρα πριν το ξημέρωμα…΄΄ακούστηκε η βαθιά γυναικεία φωνή της.. Μέχρι κι η φωνή της σε αποπλανούσε..

Σκορπίστηκαν κατά μικρές παρέες, άλλοι σιγοτραγουδώντας και άλλοι παίζοντας, μαζεύοντας λουλούδια, θαυμάζοντας την ποικιλία των τοπίων. Η Φιλομένα και ο Μιχάλης κατευθύνθηκαν στα βορινά, εκεί όπου το οροπέδιο συναντάει την ανωφέρεια των βράχων και των ελάτων.

΄Ητανε νύχτα. Μόνο το φως μιας πλούσιας αστροφεγγιάς βοήθησε τα βήματά του να φτάσει δίπλα στο δέντρο. Στα χέρια του κρατούσε το φονικό εργαλείο, ένα αρκετά μεγάλο, που γυάλιζε, καλοακονισμένο πριόνι.

Ο ΒΡΑΧΟΣ «Το ταβερνάκι»
Βράχο το ονόμασε ο καπετάν Νικολής το ταβερνάκι του, και είχε δίκιο.

Εγωισμός (Απόσπασμα).΄Ηταν δεκαοκτώ του Μάη. Μια ανοιξιάτικη μέρα που μόνο άνοιξη όμως δε σήμαινε για εκείνον. Και μέσα του κι ολόγυρά του.

Η ποίηση αποτελεί έναν αρχέγονο τρόπο προσέγγισης από τον άνθρωπο του κόσμου μέσω της γλώσσας και διείσδυσης στο μυστήριο του.

Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου! Μην παρασύρεσαι εύκολα από τα λόγια των άλλων. Ακόμη και οι μεγάλοι σοφοί, οι θεραπευτές, οι γεροντάδες και οι ποιητές μπορεί να εκφράσουν αλήθειες που δεν σου ταιριάζουν.

Παράξενη που είναι η μνήμη μου! Για πολλά ακόμα και ασήμαντα πράγματα θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια, και άλλα πολύ σημαντικά έχουν σβήσει τελείως. Κι ήθελα τόσο να τα θυμηθώ! Μα πάνε πια...

Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ

Στην έρημο ο ήλιος καίει, όσο πουθενά αλλού. Σκιά δεν μπορείς να βρεις και οι αμμόλοφοι αλλάζουν θέση, όταν αρχίζει εκείνος ο δυνατός άνεμος, και δεν ξέρεις που να πας. Δρόμος δεν υπάρχει. Είσαι μόνος κι απροστάτευτος.

« Η ανθρώπινη δόξα λάμπει τότε μονάχα, όταν φωτίζετε από την Θεϊκή δόξα, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φεγγάρι που αντιφεγγίζει του ήλιου το φως»

Από καταβολής κόσμου το πλέον φονικό όπλο κατά της ανθρωπότητας υπήρξε ο φόβος. Νοσηρό δημιούργημα υποδούλωσης κι εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά κι αυτόχειρη αγχόνη που πνίγει κάθε ικμάδα ζωής.
Όμως τι είναι στ' αλήθεια ο φόβος;

Κύλησε στο ακροθαλάσσι. Έκανε μπάλα το σώμα και κόκκοι λεπτής άμμου την τύλιξαν κι απέμειναν αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας της κολλώντας, ολοένα και περισσότεροι, στο γυμνό της σώμα.

«Όταν πιστέψεις στο όνειρο σου, νιώσεις τον παγωμένο αέρα, χαϊδέψεις το χιόνι, ακούσεις τη σιωπή μέσα στη νύχτα. Όταν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να φύγει από κάθε γήινο και ασήμαντο κομμάτι και μπεις στον αόρατο κόσμο της ψυχής, εκεί θα συναντήσεις την ομορφιά, θα μπορέσεις να αγκαλιάσεις όλους... μα όλους, χωρίς φόβους, χωρίς δειλίες. Θα ξέρεις πως ανήκεις εκεί, γιατί είσαι το ίδιο σαν αυτούς».

«Έχουμε αναρωτηθεί άραγε, ποιο μπορεί να είναι το τέλος του ανθρώπου; Πώς θα ολοκληρωθεί αυτό το μοναδικό μονοπάτι που ξεκίνησε πριν από 4-5 εκατομμύρια χρόνια; Και πότε;

Με ένα χτύπημα του Διευθυντή στο τραπέζι συνεδριάσεων τελείωσε η σημερινή σύσκεψη.
Η κανάτα από το χτύπημα αναποδογύρισε και νερά χύθηκαν πάνω στο τραπέζι και στα χαρτιά μας.

...Ονειρεύομαι, λοιπόν μια όμορφη ανατολή να χτυπάει τα τζάμια μου για να με ξυπνήσει. Ντύνομαι γρήγορα με τα ίδια καθημερινά, λιτά μου ρούχα, ακούγοντας πουλιά απ’ έξω να καλοσωρίζουν μια καινούργια ημέρα.

Και ξαφνικά η ευκαιρία, εκείνη η συγκυρία, εκείνο το απρόσμενο χαμόγελο της τύχης στο πρόσωπο εκείνου του άνδρα, του συγγραφέα Νίκου Σιγανού. Φορτώθηκε τα σύνεργά του και πήρε το δρόμο για το σπίτι του.