Εγωισμός (Απόσπασμα).΄Ηταν δεκαοκτώ του Μάη. Μια ανοιξιάτικη μέρα που μόνο άνοιξη όμως δε σήμαινε για εκείνον. Και μέσα του κι ολόγυρά του.

Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου! Μην παρασύρεσαι εύκολα από τα λόγια των άλλων. Ακόμη και οι μεγάλοι σοφοί, οι θεραπευτές, οι γεροντάδες και οι ποιητές μπορεί να εκφράσουν αλήθειες που δεν σου ταιριάζουν.

Παράξενη που είναι η μνήμη μου! Για πολλά ακόμα και ασήμαντα πράγματα θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια, και άλλα πολύ σημαντικά έχουν σβήσει τελείως. Κι ήθελα τόσο να τα θυμηθώ! Μα πάνε πια...

Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ Στην έρημο ο ήλιος καίει, όσο πουθενά αλλού. Σκιά δεν μπορείς να βρεις και οι αμμόλοφοι αλλάζουν θέση, όταν αρχίζει εκείνος ο δυνατός άνεμος, και δεν ξέρεις που να πας. Δρόμος δεν υπάρχει. Είσαι μόνος κι απροστάτευτος.

« Η ανθρώπινη δόξα λάμπει τότε μονάχα, όταν φωτίζετε από την Θεϊκή δόξα, όπως ακριβώς συμβαίνει με το φεγγάρι που αντιφεγγίζει του ήλιου το φως»

Από καταβολής κόσμου το πλέον φονικό όπλο κατά της ανθρωπότητας υπήρξε ο φόβος. Νοσηρό δημιούργημα υποδούλωσης κι εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά κι αυτόχειρη αγχόνη που πνίγει κάθε ικμάδα ζωής. Όμως τι είναι στ' αλήθεια ο φόβος;

Κύλησε στο ακροθαλάσσι. Έκανε μπάλα το σώμα και κόκκοι λεπτής άμμου την τύλιξαν κι απέμειναν αδιάψευστοι μάρτυρες της παρουσίας της κολλώντας, ολοένα και περισσότεροι, στο γυμνό της σώμα.

«Όταν πιστέψεις στο όνειρο σου, νιώσεις τον παγωμένο αέρα, χαϊδέψεις το χιόνι, ακούσεις τη σιωπή μέσα στη νύχτα. Όταν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να φύγει από κάθε γήινο και ασήμαντο κομμάτι και μπεις στον αόρατο κόσμο της ψυχής, εκεί θα συναντήσεις την ομορφιά, θα μπορέσεις να αγκαλιάσεις όλους... μα όλους, χωρίς φόβους, χωρίς δειλίες. Θα ξέρεις πως ανήκεις εκεί, γιατί είσαι το ίδιο σαν αυτούς».

«Έχουμε αναρωτηθεί άραγε, ποιο μπορεί να είναι το τέλος του ανθρώπου; Πώς θα ολοκληρωθεί αυτό το μοναδικό μονοπάτι που ξεκίνησε πριν από 4-5 εκατομμύρια χρόνια; Και πότε;

Με ένα χτύπημα του Διευθυντή στο τραπέζι συνεδριάσεων τελείωσε η σημερινή σύσκεψη. Η κανάτα από το χτύπημα αναποδογύρισε και νερά χύθηκαν πάνω στο τραπέζι και στα χαρτιά μας.

Μάϊος 1987. Νύχτα΄Εχω όλο και πιο συχνά την ιδέα του ετοιμοθάνατου. Οι εφιάλτες μου είναι προφητικοί. Αμείλικτοι. Σκηνοθετούν το τέλος μου. ΄Εντεχνα.

Και ξαφνικά η ευκαιρία, εκείνη η συγκυρία, εκείνο το απρόσμενο χαμόγελο της τύχης στο πρόσωπο εκείνου του άνδρα, του συγγραφέα Νίκου Σιγανού. Φορτώθηκε τα σύνεργά του και πήρε το δρόμο για το σπίτι του.

...Ονειρεύομαι, λοιπόν μια όμορφη ανατολή να χτυπάει τα τζάμια μου για να με ξυπνήσει. Ντύνομαι γρήγορα με τα ίδια καθημερινά, λιτά μου ρούχα, ακούγοντας πουλιά απ’ έξω να καλοσωρίζουν μια καινούργια ημέρα.

Είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει. Κι αυτές οι σταγόνες που έπεφταν πάνω στο τζάμι έμοιαζαν πως χάραζαν το πρόσωπο της Αγνής. Στεκόταν εκεί, πίσω απ’ τις κουρτίνες. Καμιά φορά τις παραμέριζε και προσπαθούσε να δει στην άκρη του δρόμου, μήπως κάποια σκιά περάσει ξυστά κάτω απ’ το παράθυρό της, μήπως κάποιος φωνάξει το όνομα της, μήπως κάποιος πει…, περίμενε.