«Έτσι λοιπόν ζούσε ο Μάρκος.... Μόνος, εκεί στο μικρό διαμέρισμά του παρέα με τα βιβλία του, όταν δεν εργαζόταν, κι όταν εργαζόταν, έγραφε. Ήταν δημοσιογράφος, συγγραφέας, ποιητής...»
Ο Μάρκος ήταν ιδιόρρυθμος. Το πίστευε και ο ίδιος δίπλα στους άλλους που τον γνώριζαν και επικοινωνούσαν μαζί του. Είχε ευαισθησίες, πολλές ευαισθησίες και μάλιστα σε βαθμό που ενοχλούσε. Αυτόν με τη σειρά του τον ενοχλούσε αφάνταστα το πρόσωπο της κοινωνίας, τον έτρωγε το άγχος για το μέλλον της κι έτρεχε να δημοσιεύσει άρθρα όπου μπορούσε, κάθε φορά που συνέβαιναν ανορθόδοξα κατά την άποψή του, γεγονότα. Τα κατέγραφε και τα χρωμάτιζε με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο.
Τον πείραζε κατά κόρον το γεγονός ότι οι άνθρωποι ήταν απρόσεκτοι, άδικοι, άπονοι, σκληροί με τον συνάνθρωπό τους αλλά και με τη «μάνα τη Φύση». «Θα μας τιμωρήσει κάποια στιγμή, θα μας τιμωρήσει πανάθεμά μας!» μονολογούσε και σχεδίαζε πάνω στο μπλοκ ένα κύμα τεράστιο να σαρώνει τα πάντα μπροστά του. «Μ’ ένα τσουνάμι... έναν κυκλώνα... ένα σεισμό ίσως, που είναι εξίσου φοβερός... Με την πρόσκρουση της γης με άλλο πλανήτη... ίσως και να είναι ζήτημα χρόνου ο αφανισμός μας. Μπορεί να επέλθει ακόμη και από έναν μετεωρίτη!» σκεφτόταν αγχομένος και σαν να αφυπνιζόταν μέσα του ένας δαίμονας, καθόταν κι έγραφε ένα νέο άρθρο.
Γνωστοποιούσε, προειδοποιούσε επιστήνοντας την προσοχή των αναγνωστών του στην καλή μεταχείριση της φύσης, την προστασία της από την παντός είδους φωτιά: την αδηφάγα, την άδικη «φωτιά» του πολέμου, την αλλόκοτη «πυρηνική» φωτιά, τη φωτιά του εμφυλίου, τη φωτιά που βάζει το χέρι ενός πυρομανή...
Παρακινούσε ως προς την εκτέλεση των παραινέσεων στην περίοδο ειρήνης στην οποία πορεύονταν και μεταξύ αυτών την πρόληψη και την αναδάσωση για την σωστή διατήρηση και ισορροπία του οικολογικού συστήματος. Το δάσος με την απορρόφηση των υδάτων, με την προστασία που παρέχει στην πανίδα, αποτελεί βασικό δώρο της φύσης στον άνθρωπο. Κι αν τους αποκαλούν «πνεύμονες», είναι μονάχα λόγια... και τίποτα άλλο μα τω Θεώ!» Ας όψονται οι ιθύνοντες.
Κήρυττε λοιπόν την αγάπη προς τα δέντρα, τα φυτά και τα ζώα, το σεβασμό προς τη θάλασσα και το περιεχόμενό της, αλλά κυρίως τα θαλάσσια κήτη. «Φαντάσου ακόμη και οι Ιάπωνες μας δουλεύουν! Τάχα κάνουν έρευνες και μόνο έρευνες δεν κάνουν. Σε λίγο δε θα υπάρχει φάλαινα στον Ειρηνικό! Δεν υπήρχαν μόνο οι άνθρωποι στον πλανήτη!» Τρωγόταν ο Μάρκος με τα παράλογα και με τα άδικα. Όμως όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, ήταν φωνή πνιγμένη στην κουφαμάρα των ενδιαφερομένων που στόχευαν πάντα στο να αγνοούνται οι «επαναστάτες» του είδους του. Έτσι ήταν και έτσι τα είχε βρει ο Μάρκος και η γενιά του, και τα παρόμοια θα εξακολουθούσαν να συμβαίνουν στο μέλλον, αναμφίβολα. Όπως το επέβαλε το κατεστημένο της δύναμης επικρατούσαν τα μεγάλα συμφέροντα. Και επομένως και τα σχετικά με κάποιες πολύ σημαντικές δασικές περιοχές, όπως εκείνες πάνω στις πλαγιές των λόφων της πολιτείας τους. «Κι εκείνο το διώροφο, από τον πατέρα του το βρήκε ο κύριος Ι..........ής;» είχε ρωτήσει τον Νομάρχη σε μία επίσκεψή του στη Νομαρχία ο Μάρκος, κι εκείνος πέρα από το γεγονός ότι «είχε κοκκινίσει σαν παντζάρι», προσποιήθηκε πως δεν καταλάβαινε τι εννοούσε. Ο Μάρκος είχε «τσατιστεί» με τον Νομάρχη -δεν το είχε κρύψει- και είχε γράψει ότι «όταν οι ιθύνοντες ευλογώντας τους αχρείους, ευλογούν τα γένια τους, οπότε οι πρώτοι... είναι δύο φορές αχρείοι!»
Μία ακραία εφημερίδα είχε δημοσιεύσει το «καυτό» άρθρο. Ήταν εφημερίδα της αντιπολίτευσης. Προστέθηκαν πλάγιες κατηγορίες για έναν από τους «σπουδαίους» της «εν δυνάμει» παράταξης, ότι ρουσφετολογούσε λέει σε βάρος της πόλης και κατέστρεφε «τους πνεύμονές της». Έκανε λέει χατίρια για να κερδίζει ψήφους. «Κατακαημένη πατρίδα!» πάντα ωχριούσαν «τα δίκαια» μπροστά «στα δίκαια των δυνατών»!
Εκ των πραγμάτων κάποιοι αγανακτούσαν με την αθυροστομία του άντρα και αντιδρούσαν αγανακτισμένοι. «Κόφτου τη γλώσσα για να μάθει!» είχαν πει κατά καιρούς οι πειραγμένοι. «Φταίνε οι εφημερίδες που δημοσιεύουν τα λιβελογραφήματά του! Αυτές πρέπει να τιμωρηθούν!» έλεγαν άλλοι, απαντώντας στους πρώτους. Είχαν βέβαια τα δικά τους συμφέροντα να προασπίσουν, που συνδεδεμένα με τον Τύπο, τα έβλεπαν να ζημιώνονται με την μείωση ζήτησης των δικών τους φύλων.
Οι εφημερίδες τον αγαπούσαν εν γένει τον Μάρκο... αν και στα κρυφά. Ο «ανήρ είχε θράσος», ανατάραζε τα «λιμνάζοντα», πείραζε κάποιους «δυνατούς», υπέσκαπτε κάποιους άλλους, μεμφόταν κάποια κοινωνικά στρώματα και υποδαύλιζε τη φαντασία των νέων, που ήταν και το σημαντικότερο. Δεν ήταν..... φίλος καμιάς χώρας «πέρα από το σινάφι του», απλά γιατί ήξερε πως η αδυναμία κοστίζει και αν η πατρίδα του έμπαινε και κάποια άλλη στιγμή στο μέλλον, στο στόχαστρο, όπως είχε συμβεί «πολλάκις εις το παρελθόν, Θεός φυλάξει την!» Δεν υπάρχει μπέσα όταν κυβερνούν τα συμφέροντα, τα όποια συμφέροντα τέλος πάντων.
Ο Μάρκος ήταν μοναδικός στο είδος του. Δεν ανήκε σε κανένα πολιτικό κόμμα. Ήταν ένας ιδιόρρυθμος τύπος, ένας επαναστάτης. Αυτό ήταν. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να μπει στα γρανάζια μιας όποιας μηχανής; Αν το έκανε δε θα τολμούσε να μιλάει όπως μιλούσε. Θα δενόταν χειροπόδαρα, θα του κολλούσαν φίμωτρο στο στόμα του, «σκυλί υπόδουλο» στα συμφέροντα κάποιων, πάντα. Αστείο πράγμα και να το σκεφτόταν κανείς αυτό για τον Μάρκο. Όταν μάλιστα κάποιοι μέσω γνωστών του, του είχαν προτείνει να μη γράφει εναντίον συγκεκριμένων, συγκεκριμένου κόμματος «με το αζημίωτο βέβαια», ο Μάρκος είχε γελάσει ειρωνικά: «Ν’ αλυσοδεθώ από μόνος μου; Πού ακούστηκε τέτοιο χωρατό;»
Ο Μάρκος ήταν η εξαίρεση. Έγραφε λοιπόν και δεν τον ένοιαζε αν θα τον κατέτρεχαν, ή τον τιμωρούσαν τελικά για τα «τρελά του». Αδέκαστος, τρομερός γραφιάς, δεινή, καυτή πένα, δριμύ πνεύμα, ένας «αθεόφοβος τρελός» που στην ουσία κανείς δεν τολμούσε να πειράξει, καθώς τα γραπτά του ήταν της αλήθειας και όλοι το ήξεραν, μόνο που οι ίδιοι δειλοί, δεν θα τολμούσαν ποτέ τα παρόμοια.
Η συγκεκριμένη εφημερίδα που τον φιλοξενούσε σε τακτική βάση, τον χρησιμοποιούσε για τους δικούς της σκοπούς: Τη δημοσιότητά της, την πώληση των φύλων της, τη φήμη της... Όμως τον Μάρκο δεν τον ενδιέφερε. Επεδίωκε να περνάει τα μηνύματά του, όπως μπορούσε, άσχετα με τα όποια παρεμφερή συμφέροντα της εφημερίδας.
Κάποιος, προσωπικότητα της πολιτείας, που φρόντιζε να μένει ανώνυμος συγκαλύπτοντας τις προσπάθειές του για το καλό του τόπου, είχε συμπαθήσει τον «άνθρωπο-Μάρκο» και έχοντας αντιληφθεί τις αντιδράσεις πολλών συντοπιτών τους εναντίον του, τον είχε συμβουλέψει.
«Άκου φίλε κι αδερφέ. Φοβάμαι για σένα. Ενοχλείς. Γράφεις πολλά που αναμοχλεύουν το μίσος. Οι μισοί άρχισαν να κυττάζουν τους άλλους μισούς, με υποψία. Οι δασονόμοι τρέμουν για τις θέσεις τους. Μερικοί φοβούνται μήπως κατηγορηθούν ότι κλείνουν τα μάτια σ’ εκείνους που καταπατούν δασικές περιοχές, κι άλλοι μήπως στην περιοχή τους γίνει καμιά πυρκαγιά και θεωρηθούν συνυπεύθυνοι». Ο Μάρκος τον είχε ευχαριστήσει και κυττώντάς τον στα μάτια είχε πει λυπημένα: «Μήπως έχεις την εντύπωση αδερφέ μου ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι; Και κάτι ακόμα: αν σταματήσω να γράφω εγώ, νομίζεις ότι δε θα βρεθεί άλλος να πάρει τη θέση μου; Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που κρατούν τα μάτια τους ορθάνοιχτα για να παρατηρούν, να καταγράφουν και να προειδοποιούν με το όποιο κόστος, ή το όποιο τίμημα. Πώς θα προχωρήσει η ζωή χωρίς αυτόν «τον κάποιο» ν’ ανασκαλεύει την ανθρώπινη συνείδηση; Ακόμη κι όταν λένε γι αυτόν ότι είναι «Φωνή βοώντος εν τη ερήμω!»
Ένα πρωί βρήκαν το Μάρκο καθισμένο σε ένα παγκάκι. Είχε παγώσει. Μία μικρή, μαυριδερή τρύπα στο μέτωπό του αποτελούσε τη μοναδική μαρτυρία της εκτέλεσής του. Ένας νεαρός φοιτητής της δημοσιογραφίας είχε παρατηρήσει στο άρθρο του για την εκτέλεση του «επαναστάτη»: «...θύμα στο βωμό της ανικανότητας των ανθρώπων να απολυμάνουν τη φύση από τους θύτες που τη μιαίνουν!»
Pipina Elles
Ελληνίδα Ποιήτρια – Ζωγράφος
Τριλογία, υπό τον γενικό τίτλο, Άνθρωποι μονάχοι...(Αφηγήσεις) από το Βιβλίο …και ο Θεός έπλασε τον άντρα…(Σύδνεϋ 2006)
