Ξελογιάστρα, μάγισσα, γόησσα. Ανάλογα με την επιρροή που είχες, ανάλογα και τα επίθετα. Έχεις και ένα Παρθενώνα για στέμμα στο κεφάλι σου που σε χαρακτηρίζει και δεν πρόκειται ποτέ κανείς να αμφισβητήσει την αξία σου. Σε χαρακτήρισαν Πόλη του Φωτός όχι μόνο για τα γράμματα, τον πολιτισμό και τις τέχνες που διέδωσες παγκοσμίως κατά τον Χρυσούν Αιώνα» του Περικλή, αλλά και για τ΄ Απολλώνειο Φώς σου, που εξαφανίζει κάθε σκιά και θολούρα και κάνει λαμπερές τις πέτρες ο ήλιος της Αττικής. Σε είπανε σμαράγδι του Αιγαίου, ζαφειρόπετρα στο δακτυλίδι της γής.
Οι τροβαδούροι της παλιάς Αθήνας σε τραγούδησαν με αγάπη και έρωτα στα παλιά δρομάκια σου.
Οι ποιητές σε λάτρεψαν και έγραψαν στίχους για την κάθε γωνιά και γειτονιά σου.
Οι δυο φλογεροί εραστές σου Αθήνα μου, ήταν ο Δ.Καμπούρογλου, με τα πολλά βιβλία του, που έδωσε όχι μόνο την εικόνα σου, αλλά και την αγάπη που έτρεφε για σένα.
Το ίδιο κι ο Τίμος Μωραιτίνης με ποιήματα και θεατρικά έργα. Πολλοί οι αξέχαστοι φίλοι σου Αθήνα, ονομαστοί για το πνεύμα και τη σάτιρά τους.
Επίσης, κάθε ξένος που σε έχει επισκεφτεί, ως τώρα, κυριεύεται από το πάθος της νοσταλγίας και ορκίζεται με την πρώτη γι’ αυτόν ευκαιρία να ξανάρθει να σε απολαύσει, να σε ξαναζήσει. Η αλήθεια είναι, πως έχεις πολλά πράγματα να δείξεις για τα οποία είσαι περήφανη, αλλά και πολλά να διδάξεις κάποιους αμφισβητίες.
Έχεις ένα υπέροχο κλίμα μ΄ένα γαλάζιο ουρανό που τον ζηλεύουν. Για το σταχτί χρώμα σου που πολλές φορές αλλοιώνουν οι πυρκαγιές, ντρέπεσαι γιατί το στολίζουν τα γκαστρωμένα πυροσβεστικά αεροπλάνα για να σε σώσουν απ΄την καταστροφή σου. Έχεις όμως και τα δοξασμένα μάρμαρα που κάθε λίγο και λιγάκι έρχονται στην επιφάνεια για να σου προσδώσουν περισσότερη δόξα, περισσότερη αξία και ας μην την έχεις ανάγκη, έχεις να δείξεις την πιο παλιά, ξακουστή γειτονιά σου, την Πλάκα, με το μεθυστικό άρωμα των λουλουδιών απ΄τις αυλές της, μόνο που σήμερα έχουν καταργηθεί οι καντάδες με τις κιθάρες και τ΄ακορντεόν.
Έχεις τη χρυσή σου ρετσίνα που σε μεθά και σε κάνει να ερωτεύεσαι. Και τι δεν έχεις Αθήνα γλυκιά μου πόλη. Πόλη που με γέννησες, που με μεγάλωσες και τώρα, δεν βλέπεις την ώρα να με ξαποστείλεις, να μην με βλέπεις.
Όμως συγνώμη. Δεν φταίς εσύ. Κάποια άλλα κακά παιδιά σου, με κάτι φίλους υποτιθέμενους από το εξωτερικό που σε ζηλεύουν και θέλουν να σ΄ εξαφανίσουν. Σου βάζουν κάθε τόσο φωτιές, σε τρομοκρατούν ντόπιοι και ξένοι μα υπάρχουν πολλοί που σ΄ αγαπούν και προσπαθούν για την προστασία σου.
Δεν ξέρω αν θ΄ αντέξεις και πόσο.
Παρ΄ όλα τα προβλήματά σου, πιστεύω κάποια ανώτερη δύναμη σε προστατεύει.
Είμαι κι εγώ μια Αθηναία κόρη σου που σε θαυμάζω από παιδί, αφού με γέννησες, με μεγάλωσες και σίγουρα κάποια στιγμή θα μ΄αγκαλιάσεις για πάντα.
Βασιλική Μυλωνοπούλου
Συγγραφέας
Από το βιβλίο "Οι Bon Viveurs της παρανομίας"
Εκδόσεις Λεξίτυπον(2010)