Άδικα προσπαθούν με φωτεινές συμμαχίες να σώσουν του μέλλοντος τα όνειρα και να καθαρίσουν τις νύχτες από τη στάχτη που άφησαν πίσω τους τα καιόμενα νήματα, που οδηγούσαν στα κυκλωμένα από τους κυκλώνες νησιά του ακόρεστου πάθους. Διαλύουν ιερά και όσια για να γονιμοποιήσουν το θάνατο της καθημερινότητας.
Επιπλώνουν τα λόγια τους με πολυτελή έπιπλα για να φαντάζουν ωραία. Κρεμάνε την αγάπη στο πέτο τους για να δείχνουν δίκαιοι και καλύπτουν με αρώματα τα βήματα τους για να βγαίνει η δυσοσμία από τη σήψη του μυαλού τους. Υπομονετικά οι άγγελοι κρατάνε του χιτώνα τους τα άκρα και φωτογραφίζονται μαζί τους για να κάνουν τη βαρβαρότητα τους αθωώτητα και ζωγραφίζουν λουλούδια και αστέρια στο μέτωπο τους, για να φαντάζουν ωραίοι στις έρπουσες σαύρες.
Με ντουντούκες και σάλπιγγες ξετυλίγουν μια μια τις συλλαβές των άστρων και προσφέρουν τον ύπνο τους για να καταλύσουν ξυπνήματα και να στεριώσουν φατρίες που διεκδικούν κάθε ρανίδα αίματος, που βγαίνει από το ραγισμένο γυαλί της πίστης και προχωρώντας φτάνει ως του Αχιλλέα τον τύμβο. Πυρπολούν τα ανυψωμένα στάχυα της φεγγοβόλου αυτόχθονης κουλτούρας και τρέφουν το σκοτάδι με ύπνους αλόγων και ότι αγριωπό στην ενδοχώρα των γλάρων σαλπίζει επέλαση στις δύο μετά τα μεσάνυχτα. Μοιράζονται με τους αυλικούς και τους αμνούς τους τα κρύσταλλα της αυγής και συσπειρώνουν το φόβο στα δάχτυλα τους, για να επιβάλουν της αταξίας την τάξη στα φλεγόμενα από επαναστατικές ιδέες σύννεφα. Αλλά ως εδώ και μη παρέκει. Ανατροπή, Αργείοι, και σάρωμα του χιονιού από τα αδηφάγα αρπαχτικά χέρια του Μήτρου, του Θάνου, του Βάγγου, του Μηνά, του Αντώνη, του Κωνσταντίνου.
Τα τριαντάφυλλα και τα μαγιάτικα φεγγάρια που στολίζουν τα πουκάμισα και τις γραβάτες των βουνών θα σταματήσουν στο εξής να σκεπάζουν τις κοι μισμένες συνειδήσεις, που πάσχουν από κρυοπαγήματα. Και ας πάψουμε να είμαστε άλλο επιεικείς στους αιθεροβάμονες. Χιονίζει πάλι ασταμάτητα στις καρδιές των επικού ρων θεών, των επικούρων φιλοσόφων, των επικούρων καθηγητών, των επικούρων ιατρών και των κούρων που αναβρέθηκαν κατά τις ανασκαφές στην επιφάνεια ενός κόκκου σιταριού στο Κάτω Σούλι.
Αλλά και αλλάλαγμα στα θλιμμένα λιμάνια των κύκνων. Κυλάει, δυστυχώς, το σκοτάδι στο κατώφλι του αιώνα που ζούμε, στο κατώφλι του αιώνα που έρχεται και ο σφυγμός της σιωπής μεγαλώνει και εγκυμονεί εμφράγματα. Προσοχή, λοιπόν, στις επευφημίες και στα προπο ρευόμενα χειροκροτήματα που αποτελούν κλειδιά για την εγκατάσταση της εξουσίας στα υποχθόνια σχέδια της μοναξιάς, γιατί αν τσακίσει το σύννεφο τα πόδια του, δε θα ξαναδούμε τη βροχή να στολίζει τη βιτρίνα του αναδυόμενου από το βυθό της βαρβαρότητας χαμόγελου. Έτσι οι βάτραχοι ήρθαν και κατασκήνωσαν στις πληγές της αγάπης και τότε μόνο αφυπνιστήκαμε και αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε με ειρηνικά μέσα την επετηρίδα των υποψηφίων για αξιώματα και θέσεις κλειδιά, εντός φυσικά διπλής παρενθέσεως «…»
Πότης Κατράκης
Πεζογράφος-Ποιητής-Στιχουργός
Μέλος της "World Academy of Arts and Culture"
Επίτιμος Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Δικ.Συλλ.Πειραιά
Από το βιβλίο "Διηγήματα και Νουβέλες" - Δεύτερος Τόμος
Εκδόσεις Λεξίτυπον
