Το να ελπίζεις για κάτι, νομίζω ότι αισιοδοξείς γι΄αυτό. Λες. Μπορεί να γίνει αυτό χωρίς να είσαι σίγουρος. Και στις δυο έννοιες υπάρχει το κενό της προοπτικής. Δηλαδή και στις δυο περιπτώσεις, τίποτα δεν είναι σίγουρο.
Αισιοδοξούμε σήμερα για πολλά και διάφορα πράγματα. Ελπίζουμε ότι η ζωή μας δεν μπορεί να είναι μονίμως έτσι. Για μη παρέκει. Διαδηλώσεις αγανακτισμένων, λογαριασμούς ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.α απεργίες μέσων μεταφοράς, κόψιμο μισθών και συντάξεων, φτώχεια κι ότι άλλο αυτή συνεπάγεται. Οι κόκκινες γραμμές που ακούμε τελευταία συχνά σε παραπέμπουν στο ότι η ελπίδα-αισιοδοξία, έχουν ταξιδέψει χωρίς επιστροφή και στη θέση τους έχει καθίσει το ΚΕΝΟ. Το κενό τι είναι; Το τίποτα, το ανύπαρκτο.
Που είναι η πολιτική των πολιτικών μας; Συνέχεια τους ακούμε να υπόσχονται και να εγγυώνται πράγματα. Την άλλη μέρα κιόλας τους ακούς να λένε. Ναι έπρεπε να χάσουμε πολλά, για να κερδίσουμε τα λίγα. Και ξανά πάλι από την αρχή τα ίδια. Το αποτέλεσμα του πήγαιν’ έλα της αισιοδοξίας, μας κρατάει στριμωγμένους και απελπισμένους. Η δύναμη της αλλαγής λένε πάλι μερικοί, ότι βρίσκεται στην ισχύ του λαού, που έχει το τσαγανό της φωνής και του πεζοδρομίου. Κακά τα ψέματα. Ο λαός βγάζει το θυμό και το άχτι του απέναντι στους πολιτικούς και τους ξένους προστάτες μας. Δήθεν προστάτες μας. Και τους μουντζώνει όλους με τα δυο χέρια για να πιάσουν πιο εύκολα οι κατάρες του, αλλά δεν βαριέσαι και να διαμαρτύρεσαι, όσο κι αν σου ανεβαίνει η πίεση, όσο κι αν ελπίζεις ν’ ακούσεις μια φωνή παρηγορητική, ο κυνισμός του μηδενισμού σε παραπέμπει στο ότι δεν ελπίζεις και δεν αισιοδοξείς σε τίποτα. Τι θα γίνει όμως; Μπορείς κάθε πρωί να ξυπνάς, να πίνεις τον καφέ σου, αν τον έχεις κι αυτόν, και να σκέφτεσαι. Τι να κάνω σήμερα, αφού είμαι άνεργος; Και νιώθεις σαν βλάκας, χωρίς να φταις γι’ αυτό που σου συμβαίνει.
Διανύουμε λένε μια εμπόλεμη οικονομική κατάσταση, που είναι χειρότερη από τον πόλεμο με τα όπλα. Ο πόλεμος με τα όπλα, τουλάχιστον, είναι ιερός, τίμιος, προστατεύεις τα εδάφη σου, τη θρησκεία σου και τον πολιτισμό σου από τους εχθρούς σου κι αναδεικνύεις ήρωες.
Με το σημερινό οικονομικό πόλεμο, σου κλέβουν την περιουσία σου, την σύνταξή σου και τον μισθό σου, λες κι όλα αυτά δεν είναι δικά σου δεν τ’ απέκτησες με κόπο και ιδρώτα. Σκέψου να σου τα χάριζαν κιόλας, τι θα έκαναν. Χρειάζεται όμως ένα μέτωπο ανατροπής των πάντων, μήπως κάποιοι, ενώ ονομάζουν τους εαυτούς τους εθνοσωτήρες, αναγκαστούν να παραδεχτούν ότι είναι μπουγαδοκλέφτες και λωποδύτες περιωπής. Μάλιστα, έτσι χαρακτηρίζονται κι όλοι όσοι δεν πληρώνουν στο κράτος τις υποχρεώσεις τους. Τα κλεψιμαίικα τα κάνουν βίλες, σκάφη αναψυχής και ξαφνικά ανακαλύπτεται ότι έχουν 20 σπίτια και δεν ξέρω πόσα εκατομμύρια ευρώ για ώρα ανάγκης στο εξωτερικό.
Πολλοί πολιτικοί νομίζουν ότι είναι γεννημένοι να εξουσιάζουν και οι λαοί να σκύβουν το κεφάλι (Αριστοτέλης).
Κι ο Πολύβιος όπως είπε το συνταρακτικό: Δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψουμε σε μια δύναμη που ανεβαίνει διαρκώς ν’ αποκτήσει τόση δύναμη, ώστε να γίνει ικανή ν’ αποσπάσει από εμάς χωρίς αντίσταση τα φυσικά κι αδιαφιλονίκητα δικαιώματά μας.
Εμείς, γιατί το επιτρέπουμε; Είμαστε γεννημένοι για υποταγή;
Βασιλική Μυλωνοπούλου
Συγγραφέας
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών
Μέλος της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών
Από το βιβλίο «59 Χρονογραφήματα»
Εκδόσεις Λεξίτυπον
