Άκου λέει γιατί σκοτώνω τις αδέσποτες γάτες! Είναι εφτάψυχες; Και τι μ’ αυτό; Τους βγάζω μία μία τις ψυχές μέχρι να φτάσω να τους βγάλω και την έβδομη. Εκεί θα σκοντάψω; Και ποιος μου έδωσε αυτό το δικαίωμα; Μια τι λέει ο άνθρωπος; Το παίρνω μόνος μου, κύριε.
Άλλωστε όλες αδέσποτες είναι, καμιά τους δεν έχει αφεντικό και εγώ θέλω να πηγαίνω κόντρα στον άνεμο, κόντρα στους βιοτόπους, να περπατάω μέσα στα στενά της ευημερίας και της δυστυχίας, στα μονοπάτια της ζωής και να σκορπίζω το θάνατο. Μου είναι αδύνατο να ζήσω μια μέρα, χωρίς να σκοτώσω, έστω και μια γάτα, ένα σκύλο, ένα κουνούπι, μια μύγα, ένα κουνέλι, έναν άνθρωπο έστω.
Τα πουλιά, οι κότες, τα κουνέλια, οι πίθηκοι έχουν άλλωστε και νόστιμο κρέας, τρώγονται. Όσο για τις γάτες και τα άλλα, το κάνω από γούστο, έτσι για να δικαιώσω την ανθρώπινη ιδιότητά μου. Γι’ αυτό και κάθε βράδυ φωνάζω στον ύπνο μου.
«Γάτες, για το καλό που σας θέλω, φύγετε από μπροστά μου και μην μπερδευόσαστε στα όνειρα μου. Είμαι υπό την αιγίδα της καταιγίδας, απόγονος μιας γκρίζας γίδας, ένας καταρράχτης αισθημάτων, συναισθημάτων, μια παγίδα, που πιάνω και παίρνω ζωές για ένα γούστο μου και τις κλείνω στο μπούστο μου. Την αιτία μην ψάχνεις, υποθέσεις μη φτιάχνεις, στα στερνά της αράχνης τα λουλούδια εμπλέκονται, οι πνιγμοί επιτρέπονται και δεν πρέπει να ντρέπονται οι αντωνυμίες που φλέγονται και επιλέγονται για όσα δε λέγονται, αφού δε μυρίζονται, μα ούτε σκοτίζονται, ιδεατά, φανταστικά, ρεαλιστικά, μαυλιστικά, οριστικά.
Μία μία ξεριζώνω τις ρίζες της χίμαιρας μα συγκίνηση καμία στην ευθύνη δεν πιάνω, προχωρώ όμως και ας αμαρτάνω, το πανδαιμόνιο όσο μπορείτε πιο πάνω, να μεθύσουν οι γέφυρες και το αύριο να σταυρώσουν στο ξύλο, στο μύλο, στο στύλο και τις υποσχέσεις να στήσουν στης χαράς τη μέση με όσες ανέσεις μπορεί να έχει μια γάτα που έχει το Βαρδάρη για μαξιλάρι, μα στο βάθος του τούνελ είναι αδέσποτη και τη σκοτώνω και το θάνατό της αφιερώνω στων χεριών μου το άσπι- λο κάλλος.
Απλώς γιατί έτσι μ’ αρέσει. Την αιτία μην ψάχνετε. Ό,τι κάνω, το κάνω στην τύχη και έτσι φτιάχνω της ζωής το παραμύθι, γιατί περί αυτού πρόκειται και όχι γιατί αποπειράθηκα ποτέ να σκοτώσω ορνίθι. Οργώνω τη λεβεντιά στο φλυτζάνι και κανένας δε φτάνει να με ρωτήσει το γιατί. Αφού δεν υπάρχει γιατί, δεν υπάρχει σκοπός να φυλάει της νεότητας τα σημάδια και γω έφιππος προχωρώ για να πιάσω το αύριο και παίρνω κουράγιο κάθε φορά που σκοτώνω μια αδέσποτη γάτα, που φοράει γαλάζια γραβάτα.
Και όλα τα άλλα άστα σου λέω, άστα. Κάθε τόσο φωνάζω κράτα καρδιά μου κράτα, τους δισταγμούς σου παράτα και σκότωνε αδέσποτες γάτες, έτσι για γούστο και κλείνε στης γαλήνης το μπούστο τη χλωρίδα μιας στα κάρβουνα ψημένης πυραμίδας του Χέοπος και πες ότι ποτέ μου δεν είδα, έστω και μια κουκίδα φιλότιμο, στου φεγγαριού την πανίδα ή κάποια γαρίδα στης αγάπης τα φρύδια, γιατί δεν υπάρχει ελπίδα να γλυτώσει μια αδέσποτη γάτα που θα βρεθεί σε απόσταση βο- λής από τα πυρά μου, αλλά θα πέσει μπροστά μου νεκρή.
Περιφέρομαι σαν κύριος στο ευρετήριο, που κινούνται μόνο οι βυθοί, οι βαθμοί, οι εσμοί, οι ισμοί, αφού τα παράθυρα και οι γεύσεις δεν έχουν δεσμεύσεις, γι’ αυτό σε παρακαλώ μη γυρέψεις τη σοφία να κλέψεις, αλλά ούτε καν να χορέψεις συρτό ή να γνέψεις να σου φέρουν καταιγίδες στο πιάτο, που ποτέ δε συσκέπτονται, έστω και αν οι κορυφές της αλήθειας ραγίζουν, οι βροντές ψιθυρίζουν στο αυτί μιας αδέσποτης γάτας, ομοίωμα μιας τρικάταρτης φρεγάτας, που κλαίει από τύψεις και συγκίνηση και θέτει σε κίνηση τι άλλο; Το πείσμα μου, το ποίμα μου, το βήμα μου, το γούστο μου. Σκύβω και πίνω ένα ποτήρι σκοτάδι και γεύομαι τη γλύκα του Άδη κάθε φορά που έτσι για γούστο, σκοτώνω μια αδέσποτη γάτα. Όσο για τα υπόλοιπα, άστα σου λέω άστα. Δε βρίσκεις άκρη, έστω κι αν έχεις μπάρμπα στη Νέα Μάκρη.
Πότης Κατράκης
Πεζογράφος-Ποιητής-Στιχουργός
Μέλος της "World Academy of Arts and Culture"
Επίτιμος Διδάκτωρ Λογοτεχνίας
Επίτιμος Αντιπρόεδρος του Δικ.Συλλ.Πειραιά
Από το βιβλίο "Διηγήματα και Νουβέλες" - Δεύτερος Τόμος
Εκδόσεις Λεξίτυπον
