Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΑΜΙ

-Καταπληκτικό το σπίτι σου, Βίβιαν! είπε η Έλλη. Πολύ θα μου άρεσε να ζω και γω προς αυτή την πλευρά... Κηφισιά,Εκάλη! Μες στο πράσινο, μες στα ωραία σπίτια. Όταν ζεις μέσα σε εκείνα τα κουτάκια, στις πολυκατοικίες και στην κακογουστιά της Αθήνας, σε πιάνει πλάκωμα.

-Α, το σπίτι σου είναι φανταστικό, συμφώνησε η Άντα. Όσο για την περιοχή, εδώ διαφωνούμε. Δε λέω, ωραία η Εκάλη, όμως χρυσή να με κάνεις δε θα μπορούσα να μείνω εδώ. Μπροστά στο κέντρο δε βάζω καμιά Εκάλη και καμιά Κηφισιά. Για να φτάσεις εδώ, κάνεις ταξίδι ολόκληρο. Μόνο κεφτεδάκια που δεν που δεν πήρα μαζί μου.

-Είναι όπως συνηθίσεις, είπε συμβιβαστικά η Τζένη, στο πλαίσιο της καλής της ανατροφής.

-Εγώ θέλω το σινεμαδάκι μου, συνέχισε η Άντα. Βαρέθηκα σπίτι;Φοράω παλτό και φύγαμε για σινεμά. Κι οι φίλοι μου, όποτε θέλουν να με δουν, τηλεφωνούν και σ’ ένα λεπτό έχουν καταφτάσει. Εδώ, για να ‘ρθεις, πρέπει πρώτα να το πάρεις απόφαση ψυχολογικά, να ειδοποιήσεις δυο τρεις φίλους σου. Καλά, και δεν είπαμε τίποτα για τις μεταφορές... Να πηγαίνω Πειραιά, να γυρίζω μεσημέρι και το βράδυ να έχω να βγω. Τι ωραία! Ξεκινάς φρέσκος και φτάνεις μπαγιάτικος! Γι’ αυτό σας λέω, καλή η Εκάλη, αλλά όχι για μένα.
Εκείνη τη στιγμή όλες γελούσανε εκτός από τη Σοφία που ήταν σφιγμένη. Ένιωσε ότι θιγόταν η περιοχή της οικοδέσποινας κι ότι ήταν χρέος της να την υπερασπιστεί.

-Κοίτα, κι εγώ στο κέντρο μεγάλωσα, στο κέντρο ζω και θα μου ήταν δύσκολο να το αποχωριστώ. Όμως καθένας ανάλογα με τις ανάγκες του. Αν μπορείς να ζεις σε μια ωραία περιοχή, με το καθαρό σου τον αέρα, ιδίως αν έχεις παιδιά, δε βλέπω για ποιο λόγο να μην το κάνεις. Για ν’ αναπνέεις το καυσαέριο και να βλέπεις την κακογουστιά; Η Αθήνα έχει γίνει αφόρητη... Ένα αίσχος! Δεν την αντέχεις!

-Βλέπεις, Σοφία μου, μπήκε η Νένα στη συζήτηση, δε μας ρώτησε κανείς: «Σας αρέσει όπως είναι η Αθήνα ή μήπως τη θέλετε αλλιώς; Γιατί εάν τη θέλετε αλλιώς, ευχαρίστως να γκρεμίσουμε κάνα δυο τετράγωνα για να μας βρίσκεται χώρος». Έτσι τη βρήκαμε, έτσι την τρώμε στη μούρη. Σας αρέσει, κυρία μου; Καλώς! Δε σας αρέσει; Περάστε στο Παρίσι, περάστε στη Νέα Υόρκη.

-Καλά, είναι χάλια η κατάσταση, συνέχισε η Βίβιαν, που τόση ώρα κουνούσε το κεφάλι θετικά, συμφωνώντας με τη Νένα. Παιδί μου,ίχνος φαντασίας, ίχνος στυλ, όλα χύμα! Συγκρίνεται με το Παρίσι; Εκεί περπατάς και λες ας πάω δυο δρόμους πιο κάτω, έτσι να δω και ένα τετράγωνο παρακάτω. Εδώ πιάνεις τη μύτη σου και τρέχεις να σωθείς απ’ το καυσαέριο και απ’ το σκουπίδι.

-Ναι, όμως, συνέχισε η Νένα, στην Αθήνα γεννηθήκαμε – όσοι γεννηθήκαμε δηλαδή-, ε, τώρα πώς να γίνει; Να την γκρεμίσουμε; Δε γίνεται! Χαίρετε κι αν σας αρέσει.

-Συμφωνώ, συμφωνώ απόλυτα, είπε η Τζένη. Τι να κάνεις; Nα ζήσεις στο εξωτερικό; Ωραία είναι, αλλά για λίγο. Εκεί είσαι ξένος.

-Γιατί παρακαλώ, πετάχτηκε η Βίβιαν, κι εδώ τι είσαι; Πήγαινε καλοκαίρι στα νησιά και μετά έλα και πες μου. Μωρέ, αρχιεπίσκοπος να ‘σαι, δεν τους νοιάζει. Χειρότερα κι από ξένος!

-Εκεί σε βλέπουν σαν ευρώ, είπε η Άντα.

-Έτσι ακριβώς, συμφώνησε η Βίβιαν με ευχαρίστηση. Είχαμε πάει το καλοκαίρι με το σκάφος κάτι φίλων στη Σκιάθο. Να μη σου πω πως περιμέναμε μία ώρα για τηγανιτές πατάτες. Τα καημένα τα παιδιά λυσσάξανε στην πείνα!

Η Έλλη κούνησε το χέρι της σα να έλεγε «καλάαα».

-Όπου και να πας το καλοκαίρι αυτή η δουλειά γίνεται. Όλοι παίρνουν άδεια τον Αύγουστο και περιμένουνε να βρούνε ψάρι και πατάτα τηγανητή για εννιά εκατομμύρια παραθεριστές. Εμ, γίνονται τέτοια πράματα;
-Nαι, αλλά τι άλλο να κάνουμε, Έλλη μου; ρώτησε η ΄Αντα. Ελλάδα είναι, ακρογιαλιές έχει, νοστιμιές έχει, πότε θα τη χαρούμε; Mες το καταχείμωνο;

-Αστειεύεσαι; την έκοψε η Βίβιαν. Το χειμώνα μπορεί να αρπάξεις πνευμονία και να πεις κι ευχαριστώ. Πρέπει να παρακαλάς για να σ’ ανοίξουνε τη θέρμανση.

-Μα, βέβαια, το χειμώνα δεν έχουν ανάγκη να δουλέψουν. Πλουτίζουν το καλοκαίρι και το χειμώνα πέφτουν σε χειμερία νάρκη σαν τα ψυχρόαιμα, είπε η ΄Ελλη. Εδώ, παιδί μου, άσχετοι των ασχέτων σου νοικιάζουνε μια τρυπούλα και λες κι ευχαριστώ που τη βρήκες. Κάνουνε και το σερβιτόρο, τα βγάζουν από παντού. Γιατί να δουλέψουν και το χειμώνα;

-Παιδί μου, ξυπνάνε μια ωραία πρωία και ασχολούνται με τον τουρισμό, είπε αυθόρμητα η Τζένη. Ναι, αλλά απ’ το μαντρί στο service business δε γίνεται!

Κατερίνα Τσεμπερλίδου
Συγγραφέας

Απόσπασμα από το βιβλίο «Έτσι για καφέ και κουβέντα»
(Εκδόσεις Μοντέρνοι Καιροί-Αθήνα 2011)