Γέννημα θρέμμα των ελαττωμάτων και της άγνοιας για τον αληθινό μας εαυτό.
Γνώρισμα ενστίκτου επιβίωσης που διαφοροποιείται ελαφρώς απ’ τον προηγούμενο ορισμό αλλά δεν παύει να περιέχει εντός του την αίσθηση της απώλειας που στην προκειμένη περίπτωση είναι η προσωπική ζωή μέσω της ακεραιότητας του φυσικού σώματος.
Συνυφασμένος με την άγνοια περί αθανασίας και την έλλειψη ανιδιοτελούς αγάπης, καθώς και την πλήρη απουσία αυτοεκτίμησης κι εμπιστοσύνης στον εαυτό μας, το συναίσθημα αυτό εκπορεύεται απ’ τη σκέψη της απώλειας κυρίως υλικών αγαθών, αλλά κι άλλων προσωπικών πραγμάτων, ενίοτε χαρακτηριζόμενα ως «δικαιώματα» και «αξίες».
Σ΄ένα πρώιμο στάδιο είναι αδικαιολόγητος κι αβάσιμος, κυρίως διότι κυριεύει τον ψυχισμό κι όλα τα ενεργειακά κέντρα μέσα απ’ τα οποία δρα ο άνθρωπος, το κινητικό, το διανοητικό, το σεξουαλικό κλπ., αρκετά πριν επιβεβαιωθεί, αλλά κι επειδή είναι φαινόμενο που παράγει η σκέψη πριν ακόμη εκδηλωθεί στο φυσικό πεδίο, ως αποτέλεσμα.
Η προσκόλληση κι η κτητικότητα ως γνώρισμα που διακατέχει τον υλιστή άνθρωπο σε πράγματα αλλά και συνανθρώπους με τους οποίους συνδέεται συναισθηματικά κι όχι μόνο ερωτικά, είναι η πηγή απ’ την οποία αναβλύζει το «δικαίωμα» στην κατοχή όλων των μορφών. Αλλά αυτό που προκαλεί το αίσθημα του φόβου δεν είναι ούτε η κατοχή ούτε η κτητικότητα. Είναι η απειλή απ’ την πιθανή απώλεια όλων των παραπάνω, ακόμη κι αν αυτό δεν γνωρίζουμε πότε και αν θα πραγματοποιηθεί.
Η ισχυρή αυτή αόρατη, αρνητικά φορτισμένη δόνηση, της οποίας τα ενεργειακά κύματα συγκλονίζουν το αιθερικό πεδίο, είναι η πιο πιθανή αιτία υλοποίησης δυσάρεστων φαινομένων. ΄Ομως, τι είναι αυτό που νιώθει ότι φοβάται και τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη διάρκεια του παραγομένου συναισθήματος που αποκαλούμε φόβο;
Ένας πυρήνας με άπειρες μικρές απολήξεις σαν ένα τεράστιο νευρικό σύστημα που στο κέντρο του ζει ένα τέρας. Πού ακουμπούν αυτές οι λεπτεπίλεπτες ίνες, αόρατες για το γυμνό μάτι; Ο φόβος όπως τον ξέρουμε είναι αόρατος, παρόλο που οι κοφτερές λεπίδες του αγγίζουν αρκετές φορές ορατά αντικείμενα.
Μια εύθραυστη επικάλυψη, ψεύτικη επιδερμίδα ενός ανθρώπου που κάτι του λείπει. Αν σπάσει χάνεται, κι αν σωθεί ο φόβος θα χαϊδεύει μόνιμα το σημείο αυτό. ΄Ετσι η ελευθερία θα είναι πάντοτε ένα δυσπρόσιτο αγαθό. Κι όμως η ελευθερία είναι ορμέφυτη σε όλους, μήπως όμως η ελευθερία σχετίζεται άμεσα με το φόβο;
Τρία μέτωπα σχηματίζονται γύρω απ’ αυτή τη δυσάρεστη δόνηση, ας προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε την κακόμορφη επιφάνειά του, μήπως κι αποκαλύψουμε την αχίλλειο πτέρνα του.
Οι «αξίες» και πρώτιστα οι κοινωνικές, που αποκρυσταλλώνονται απ’ τα εκάστοτε ισχύοντα κοινωνικά συστήματα, τον φιλικό και οικογενειακό περίγυρο, τις αυθεντίες που τυγχάνουν της αποδοχής μας και τους νόμους που θεσπίζουν οι πολιτικές εξουσίες. Η διαμόρφωση κι η αποδοχή αυτών των κανόνων σχηματίζει το πλαίσιο ηθικής μέσα στο οποίο περιοριστικά κινείται ο άνθρωπος και λέω περιοριστικά αφού η ελευθερία κινήσεων έχει όρια, ακόμη κι αν αυτά είναι αποδεκτά καθολικά. Η οριοθέτηση δεν παύει να υπάρχει και παίρνει το σχήμα της, ανάλογα με τις ανοχές του συστήματος.
Οι «αξίες» που έχει καλλιεργήσει ατομικά ο άνθρωπος και διαμορφώνουν το δικό του πλαίσιο δράσης μέσα στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Στις αξίες αυτές εμπεριέχονται οι διαχρονικές αρετές που θεωρούνται αρχετυπικές στο φάσμα της ύπαρξης καθώς κι οι ικανότητες, τα ταλέντα, που έχει αναπτύξει στο πέρασμα της ζωής ή εμφανίζονται έμφυτα κατά την ενσάρκωση.
Οι αρετές και οι επιδεξιότητες (ταλέντα) δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να θεωρηθούν ως αυτοτελές αναπόσπαστο κομμάτι, αλλά μπορούν είτε να συνυπάρχουν είτε όχι. Είναι ανεξάρτητες και καμιά δεν αναιρεί την άλλη, ούτε η μια αποτελεί προϋπόθεση ύπαρξης της άλλης. Στην περίπτωση όμως ταυτόχρονης παρουσίας και των δυο, θα λάβουμε ένα θεάρεστο αποτέλεσμα εξαιρετικής ομορφιάς.
Τα ελαττώματα, είναι κι αυτά «αξίες», παρόλο που εξωτερικά έχουν αρνητική όψη. Ουσιαστικά πρόκειται για τον άλλο πόλο μιας αρετής, μιας θετικής δράσης που πέρασε το σημείο του μέτρου κι έγινε μια υπερβολή, ένα κεκέκτυπο της πρώτης.
Τέλος, οι πεποιθήσεις κοινωνικές ή ατομικές συνθέτουν ένα πλαίσιο συμπεριφοράς αλλά κι οριοθετούν τη δράση των μελών αυτής της κοινωνίας.
«Αξίες» λοιπόν, κοινωνικές, ατομικές και πεποιθήσεις υφαίνουν ένα πέπλο που προσδιορίζει τις φόρμες της προσωπικότητας του ανθρώπου στη γήινη μορφή του.
Εξετάζοντας τις παραπάνω παραμέτρους, πρέπει να δούμε τι είναι αυτό που εν τέλει φοβάται και δονείται σ’ αυτήν τη χαμηλή συχνότητα κραδασμών.
Θα χρειαστεί πέρα από μια γενικευμένη προσέγγιση, μια λεπτομερής εξατομικευμένη παρατήρηση επ’ αυτού και μια σχολαστική ιχνηλασία ενδοσκοπώντας, ώστε να προσδιοριστεί η πηγή που μολύνει την κεντρική αρτηρία μιας ύπαρξης που αντί να ποτίζει τη ζωή θρέφει το φόβο.
Μέσα σε όλα αυτά θ’ αντικρύσουμε τον άνθρωπο που γνωρίζει ποιός είναι και πού αλλάζει για να κραυγάσει «Είμαι Αυτό που Είμαι», όχι από εγωισμό, αλλά από τη γνώση που τον ελευθερώνει. Αυτή η ελευθερία είναι ο θάνατος των ελαττωμάτων και του φόβου, αφού ο φόβος παίρνει ζωή απ’ την απουσία της. Αλλά τι είναι αυτό που διώχνει, που απομακρύνει την ελευθερία;
Η απάντηση παρόλο που θα ερευνηθεί σ’ αυτήν τη μελέτη είναι εν τούτοις σαφής και κατηγορηματική: Η προσκόλληση και η ταύτιση!
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΜΙΞΙΩΤΗΣ
Συγγραφέας
(Απόσπασμα από την εισαγωγή του δοκιμίου συμβουλευτικής αυτοβελτίωσης «Φωτιά στο Φόβο» - Εκδόσεις Argento Filo – 2014 )
