Από τη νεότητά του δεν έδειξε πως θα γίνονταν συγγραφέας και μάλιστα ένας από τους πολυγραφότατους, αφού τα πρώτα του χρόνια μετά τις εγκύκλιες σπουδές ασχολήθηκε με το εμπόριο, εργαζόμενος σε διάφορες εμπορικές επιχειρήσεις και στα 30 του χρόνια ξεκινάει μιά κοινωνική δραστηριότητα, εισερχόμενος ως μέλος στη Φαβιανή Σοσιαλιστική Εταιρία, όπου και θα παίξει σημαίνοντα ρόλο.
Τα εξαίρετα: Φαβιανά Δοκίμια θα τον κάνουν γνωστό στο ευρύτερο αναγνωστικό κοινό, γιατί πολλά απ αυτά δημοσιεύτηκαν σαν πρόλογοι των θεατρικών του έργων. Εργάστηκε πολλά χρόνια στο περιοδικό Επιθεώρηση του Σαββάτου κρατώντας την στήλη κριτικής, αρχικά για τη μουσική και για το θέατρο κατόπιν.
Τότε ήταν που δημιουργήθηκε μεγάλος σάλος, όταν προσπάθησε μέσα από τεκμηριωμένες κριτικές του να πείσει το αναγνώστες της Επιθεώρησης πως δήθεν ο Ίψεν είναι σημαντικότερος θεατρικός συγγραφέας από τον Σαίξπηρ!
Αυτή του η τολμηρή κριτική άποψη του στέρησε και τη θέση στο περιοδικό, αλλά παράλληλα και πολλές αντιπάθειες στο φλεγματικό, λονδρέζικο, θεατρόφιλο κοινό, εκεί πιθανόν να οφείλονταν το γεγονός που τα θεατρικά του έργα δεν είχαν ούτε καν τη παραμικρή επιτυχία, παρόλη του την επιμονή, αλλά ο σοβαρότερος λόγος να ήταν πως ο Μπέρναρντ Σω προσπαθούσε μέσα από τα θεατρικά του έργα να περνάει και τις φιλοσοφικές κοινωνικό-σοσιαλιστικές του θεωρίες, σατιρίζοντας τον εγγλέζικο φαρισαϊσμό και τις συμβατικότητες που βόλευαν τη μεσοαστική-μεγαλοαστική τάξη.
Ο Μπέρναρντ Σω, υπήρξε ένας από τους παραγωγικότερους θεατρικούς συγγραφείς σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Σε πάνω από πενήντα ανέρχονται πιθανόν, τα θεατρικά του έργα, που μεταφράστηκαν στις περισσότερες γλώσσες του κόσμου και παίχτηκαν φυσικά.
Η Σουηδική Ακαδημία τιμώντας τη συνολική συγγραφική προσφορά του συγγραφέα, τον τίμησε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1975.
Ο Μπέρναρντ Σω υπήρξε ένας πνευματώδης, ιδιόρρυθμος κι οξυδερκής κριτικός, ένας ταλαντούχος θεατρικός συγγραφέας, μα πάνω απ΄ όλα για αυτόν μέτραγε, όπως ομολόγησε, πως θεωρούσε τον εαυτό του , ως κήρυκα των Νέων Ιδεών …
Αναφέρω μερικά μόνο απ΄ τα σημαντικά του θεατρικά έργα: Άνθρωποι και Υπεράνθρωποι, Καίσαρας και Κλεοπάτρα, Γιατροί στο Σταυροδρόμι, Ανδροκλής και το Λιοντάρι, Πυγμαλίωνας, Επιστροφή του Μαθουσάλα, Αγία Ιωάννα, Η Ταγματάρχης Βαρβάρα, Ο Καλός Βασιλιάς Κάρολος, Ο Αυτοκράτορας της Αμερικής, Το Νησί των Εκπλήξεων, Η Εκατομμυριούχος κ.ά.
Ο Μπέρναρντ Σω, πέθανε σε βαθιά γεράματα 95 χρόνων, το 1950.
Η Στέλλα Πάτρικ Σαμπέλλ, υπήρξε μιά πανέμορφη Γαλλίδα ηθοποιός με την οποία ο Μπέρναρντ Σω αλληλογραφούσε. Η ηθοποιός φύλαγε τις επιστολές αυτές σαν κόρη οφθαλμού και παρόλη την ανέχεια της, την εποχή που μεσουρανούσε η δόξα του Άγγλο-Ιρλανδού θέατρο ανθρώπου, δε θέλησε να τις φέρει στο φως.
(Επιστολή Μπέρναρντ Σω προς την Στέλλα Πάτρικ Σαμπέλλ)
«…Ουδιτανή, σκληρή, πως θα μπορούσες να το ανεχτείς αυτό; Μα πως μπορεί νάναι τούτο δυνατό: Ξέρεις τι σημαίνει αυτό γι μένα; Θέλω να πάρω πίσω το παιχνίδι μου και να το πετάξω μακριά μου.
Θα επιθυμούσα την Παρθένα Μαρία νάχα σε ουράνιο θρόνο, θα ήθελα την Ιταλίδα χωρική, θα ήθελα την συναλήτισσά μου, με την οποία θα δυνόμουν άλογα να κλέψω, ή ακόμη και κάποια μελαψή κυρία θα ορεγόμουνα...πειρασμέ μου...Θα επιθυμούσα τη θεά Φρύια με τα μήλα νάχα, τη θεά της γονιμότητας. Θα ήθελα αυτά να είχα και να μου άναβαν τους εφτά φανούς της ομορφιάς, της τιμής, του γέλιου, της μουσικής, της ζωής και της αθανασίας.
Θέλω να βρω την έμπνευσή μου, τη φαντασία μου, την ευτυχία μου, τη θεότητά μου, τη τρέλα μου, τη φιλαυτία μου και τέλος τη φρόνησή μου και την αγιότητα της μεταμόρφωσής μου, την κάθαρσή μου και το λαγάρισμα του νου μου, το φως μου πάνω απ΄ τη θάλασσα, τους φοίνικές μου μακριά στις οάσεις της ερήμου, τον κήπο μου γεμάτο λουλούδια, τις αμέτρητες κι απρόσωπες χαρές μου, την αμοιβή των ημερών μου, το όνειρο των νυχτιών μου, την αγαπημένη μου, Εσένα και το αστέρι μου!
Κι όλα αυτά μου τ΄ αρνείσαι εσύ, με έξη άδειες φράσεις, που ούτε και το χαρτί δεν φλόγισε, που πάνω του ακούμπησαν....
Λοιπόν, καλά! Θα μείνω μακριά. Θα ξεχάσω!
Θα περιοριστώ και θα δημιουργήσω! Θέλω ανάμεσα στα χαλάσματά μου και στα αποφυλλωμένα δέντρα μου, δοκίμια και λόγους βασανιστικούς να σκαρώνω.
Θέλω να εργάζομαι και να ξαλαφρώνω με σιχαμερά χέλια, άκεφος, σκληρός κι ανύπαρκτος... Να περνούν τα Παρασκευο-σαββατοκύριακα κενά και αδιάφορα. Να με κυκλοφέρνουν τέσσερις αιωνιότητες! Φρίκη, φρίκη, φρίκη, φρίκη..
Δεν έχεις λοιπόν καθόλου καρδιά;
Γ.Μπ. Σ.»
Σωτήρης Ε. Γυφτάκης
Συγγραφέας
Από το βιβλίο "ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΤΗΣ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΧΙΛΙΕΤΙΑΣ"
