Που είναι ο κόσμος;
Που είναι οι άνθρωποι;
Η νύχτα είναι υγρή και το φεγγάρι πελώριο. Νομίζεις πως θα το πιάσεις. Αλλά απλώς… νομίζεις κι έρχεται πάλι το πρωί, μεσημεριάζει, κι εσύ βαδίζεις μες στη ζέστη, κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Ζαλισμένος, τρικλίζοντας, μέχρι που κάποια στιγμή, σαν σε όραμα, θα συναντήσεις τις πρώτες σιλουέτες, λεπτές και μαύρες, που θα περάσουν από μπροστά σου και θα χαθούν. Α…! Να και το καραβάνι! Αυτό ζητούσες!
“Ε…! σταματήστε…”
Αλλά δε σ’ ακούν. Φεύγουν και δεν το προλαβαίνεις. Προχωράς… για να φτάσεις…. Που; Να κι άλλοι….Ξυπόλητοι. Ντυμένοι μόνο μ’ ένα κομμάτι ύφασμα, με βαμμένα τα πρόσωπά τους. Κρατούν ακόντια. Έχουν κρίκους στ’ αυτιά. Χορεύουν. Χτυπούν τύμπανα. Προσεύχονται μ’ ένα δικό τους τρόπο. Γιατί άραγε;
Για να βρέξει; κι έτσι να χαθεί για λίγο ο ήλιος 
ή πρόκειται να πάν’ στον πόλεμο;
και πιο μακριά, πολύ μακριά,
φοινικόδεντρα... μπανανιές… νερά που τρέχουν…
τ’ ακούς,
μικρές λίμνες…
τις βλέπεις. Α…! αυτή θα ‘ναι η όαση!.
(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα "Η άλλη πλευρά του παραδείσου)
Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου
Μουσικός-Υψίφωνος-Συγγραφέας
http://lianoukaiti.blogspot.com
