ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ :
giweather joomla module
Παρασκευή, 29 Μαρτίου 2024 - 7:32:27π.μ.
×

Προειδοποίηση

JUser: :_load: Αδυναμία φόρτωσης χρήστη με Α/Α (ID): 51
26
Μαΐου

'Η άλλη πλευρά του παραδείσου"-ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΙΤΗΣ ΛΙΑΝΟΥ-ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

Κατηγορία Πεζογραφία

«Όταν πιστέψεις στο όνειρο σου, νιώσεις τον παγωμένο αέρα, χαϊδέψεις το χιόνι, ακούσεις τη σιωπή μέσα στη νύχτα. Όταν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο, να φύγει από κάθε γήινο και ασήμαντο κομμάτι και μπεις στον αόρατο κόσμο της ψυχής, εκεί θα συναντήσεις την ομορφιά, θα μπορέσεις να αγκαλιάσεις όλους... μα όλους, χωρίς φόβους, χωρίς δειλίες. Θα ξέρεις πως ανήκεις εκεί, γιατί είσαι το ίδιο σαν αυτούς».


kaiti lianouΣηκώθηκα απ’ το κρεβάτι μου και κοίταξα έξω απ’ το παράθυρο μου. Λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν και αργά-αργά σκέπαζαν τον κήπο μας, τα κάγκελα, το δρόμο, τα παρτέρια και πίσω απ’ αυτές τις νιφάδες διέκρινα σαν αμυδρές σκιές, όλους αυτούς που τόσο πολύ ήθελα να συναντήσω και να μιλήσω μαζί τους.
Θυμήθηκα τον παππού που ήθελε να φτιάξει θέατρο, και τώρα θα το φτιάξει ο κύριος Νίκος κι εγώ θα παντρευτώ τον γιο του.

 

«Μήπως, παππού, η ζωή μας είναι έτσι, ώστε κάποτε η επιθυμία γίνεται πραγματικότητα από κάποιον άλλον της οικογένειας, και το όνειρο θα φτάσει και δε θα γείρει πια, όπως δεν γέρνουν τα δένδρα του Άλεξ;
»Παππού, θέλω τόσα πολλά να σου πω. Τότε ήμουν μικρή και δεν ήξερα. Τώρα όμως ξέρω. Θα σου προσφέρω αυτά που δεν έζησες, αυτά που πίστεψες πως θα μπορούσαν να γίνουν δικά σου και δεν έγιναν ποτέ, γιατί πάντα κάποιος άλλος προλάβαινε πριν από σένα. Αν πράγματι παππού μ’ ακούς, ίσως εγώ προλάβω και τότε να ξέρεις θα είναι και δικά σου, γιατί εσύ θα μου έχεις ανοίξει τον δρόμο. Φοβάμαι το άγνωστο, αλλά θέλω ν’ ανοίξω τα χέρια μου και μετά να τα κλείσω ενώνοντας τις παλάμες και να βουτήξω μέσα σ’ αυτό τον καινούριο κόσμο, όπως βουτούσες εσύ στη θάλασσα. Θυμάσαι;»

 

Τρέχοντας κατέβηκα στον κήπο, χαρούμενη, γιατί πίστεψα σ’ αυτή την ένωση με την ψυχή του παππού μου. Άρχισα να τρέχω γύρω-γύρω σαν τρελή, αψηφώντας το κρύο και το χιόνι που με συνόδευαν. Τα μαλλιά μου ανέμιζαν και γίνονταν άσπρα, καθώς οι νιφάδες στέκονταν επάνω τους. Κρατούσα το σύμπαν στα χέρια μου και ήταν το πιο αληθινό που υπήρχε.


Μέσα στο σπίτι το τζάκι έκαιγε και οι φλόγες, καθώς τρεμόπαιζαν, άφηναν τις σπίθες τους, σαν αστράκια κάποιου PARADISEάγνωστου κόσμου, να αιωρούνται στο κενό, μέχρι που έσβηναν για να τα υποδεχθούν άλλα καινούρια.
Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού και μπήκα μέσα. Η γιαγιά καθόταν μπροστά σ’ αυτό το μαγικό σύνολο των μικρών άστρων που σιγά-σιγά άλλαζε κι έγινε άσπρο φως. Τα μάτια της ήταν ανοιχτά, ακίνητα, σαν καρφωμένα μέσα στα δικά μου μάτια.
«Γιαγιά, μίλησα με τον παππού» της είπα και την έσφιξα στην αγκαλιά μου και δεν μπορούσα να την αφήσω, δεν μ’ άκουγε όμως. Είχε συναντήσει τ’ αγαπημένα της πρόσωπα κι εγώ κατά κάποιο περίεργο τρόπο ένιωσα αυτή την συνάντηση και βρέθηκα στο άπειρο, όχι σκοτεινό και μαύρο όπως το ξέρουμε, αλλά λευκό και λαμπερό βρέθηκα σ’ αυτό σ’ αυτό τον άλλο κόσμο, αυτόν που από μικρή προσπαθούσα να πλησιάσω, για να συναντήσω όλους αυτούς που μου λείπουν.


Κανείς δε με πίστεψε.
Κανείς δεν κατάλαβε ότι ανέβηκα σε μιαν αχτίδα ήλιου που είχε γλιστρήσει, κι έφυγα για να βρω αυτούς που αγαπώ κι εγώ η ίδια πάλι έμεινα κάτω στη Γη, για να ζήσω μ’ αυτούς που αγαπώ.
Δεν ήταν η φαντασία μου. Ήταν αλήθεια.

 

Καίτη Λιανού-Ιωαννίδου

Μουσικός-Υψίφωνος-Συγγραφέας.

Εκδόσεις ΘΕΣΙΣ(2008)

Διαβάστηκε 509 φορές
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(3 ψήφοι)

Πολιτιστικο Σωματειο «οι κορυφαιοι»

Ποιοι Ειμαστε

Το mcnews.gr είναι ένα site, που φιλοδοξεί να δώσει στους αναγνώστες του αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση, χωρίς υπερβολές, παραποιήσεις και σκοπιμότητες...

Διαβάστε περισσότερα