που γέρνεις προς τα μέσα,
εκεί όπου οι σκιές ησυχάζουν
κι ένα μικρό φως ανασαίνει σιγανά.
Εκεί, στην αναμονή της Ανάστασης,
κάτι βαθύ μέσα μας ξυπνά —
σαν παλιός σπόρος που θυμήθηκε την άνοιξη.
Ξαναπιάνουμε το νήμα των ημερών,
αγγίζουμε μνήμες, πρόσωπα, σιωπές·
και με μια ανάσα πιο καθαρή,
σχεδιάζουμε την επόμενη λέξη της ζωής μας,
όχι με φόβο — με φως.
Το Πάσχα δεν έρχεται μόνο.
Ξυπνά μέσα μας.
Φέρνει μαζί του ελπίδα που δε φωνάζει,
μα ανασαίνει γλυκά στην καρδιά.
Και λέει: μπορείς.
Και τότε... αν είσαι ανοιχτός,
θα νιώσεις πως η πιο βαθιά Ανάσταση
είναι όταν αγαπάς.
Όταν ένα βλέμμα σε κάνει να ξεχνάς το βάρος της μέρας.
Όταν δυο χέρια βρίσκουν το ένα τ' άλλο στο σκοτάδι.
Όταν δεν χρειάζεται να εξηγήσεις ποιος είσαι,
γιατί κάποιος σε νιώθει πριν μιλήσεις.
Έρωτας που δεν είναι φλόγα,
είναι σπίθα που σιγοκαίει και μένει.
Στοργή που δεν ζητά τίποτα,
παρά μόνο να υπάρχει κοντά σου.
Λατρεία που δεν μοιάζει με θόρυβο,
αλλά με ανάσα που ακουμπά ήσυχα στην ψυχή σου.
Και συντροφικότητα... όχι σαν σύνθημα,
μα σαν εκείνο το βλέμμα που λέει:
"Πάμε μαζί, κι ας μην ξέρουμε πού."
Το στήριγμα είναι να 'χεις πού να γυρίσεις.
Κι αν δεν έχεις τόπο, να έχεις έναν άνθρωπο.
Έναν που να σου κρατήσει το πρόσωπο με τις παλάμες του
και να σου πει: "Εδώ. Εδώ είναι η Ανάστασή σου."
Τα θαύματα, βλέπεις, δεν πέφτουν απ' τον ουρανό.
Γεννιούνται εκεί όπου δύο μάτια συναντιούνται με αγάπη.
Όπου το "μαζί" γίνεται καταφύγιο.
Όπου ένας ψίθυρος γίνεται παρηγοριά,
κι ένα χάδι, δύναμη.
Ακόμα και μέσα στη φτώχεια, στην αδυναμία, στην ασθένεια —
αν ανθίσει χαμόγελο και τρυφερότητα,
ο κόσμος αλλάζει.
Και τότε, χωρίς να το καταλάβουμε,
κάνουμε το βήμα.
Το δικό μας βήμα προς την Ανάσταση.
Καλή Ανάσταση σε όσους αγαπούν και αγαπιούνται,
σε όσους ελπίζουν ακόμα,
σε όσους αντέχουν.
Σε όσους, μέσα στη σιωπή, ανάβουν φως.
Με Φως, Πίστη, Τρυφερότητα και μια νέα αρχή για όλους μας.
Σίσσυ Οσία Σιγιουλτζή
Πρόεδρος Συνδέσμου Πολιτισμού Ελλάδας Κύπρου
cultural-association.org
